Verantwoording

Lieve mensen,

Terug in een voorjaarsachtig Nederland; na een avontuurlijke vertraging in Nairobi van 30 uur ben ik al weer helemaal gewend aan het snelle leven. Het wachten is nu op de aangekondigde winter.

Als afsluiting voor 2011 wil ik allen nog even de eindsituatie laten weten van ons transportfonds. Jullie hebben je best gedaan om het transportfonds te steunen en APDK, Han en ik zijn daar ontzettend dankbaar voor. We hebben deze 3 maanden kunnen zien dat het werkelijk hard nodig is en dat het ook werkt!! Toen wij in september aankwamen, was bijna de helft van de kinderen die geopereerd waren en op dat moment in de kliniek lagen, er gekomen via het transportfonds. Dat was een prachtig gezicht. Vooral de oudere kinderen zijn nu geopereerd. Tijdens onze 3 maanden hebben we ongeveer 60 kinderen aan de lijst :' surgery 2012' toegevoegd.

Totaal hebben jullie € 4610,-- bijgedragen aan het fonds. Een onvoorstelbaar bedrag, waar men in Kenia heel veel mee kan doen. Tijdens mijn verblijf heb ik € 399,-- ( na omrekening van de 43000 Ksh ) besteed aan medicijnen, voeding (grootste gedeelte), reparatie rolstoel, voor 2 jongeren > 18jr speciale schoenen laten maken, bijdrage aan speciale stoeltjesproject (van gekookt karton, zie één van mijn verhalen), naaimachine/lappen stof/garen voor Rehema, tassen vol 2e hands kleding enz..

Vorige week heb ik dan ook € 4211,-- over kunnen maken naar APDK. Daarnaast heeft ook Hanneke haar sponsorgeld nog gestort, zodat via het fonds nu zeker is, dat alle kinderen op de lijst (en die nog volgen) in 2012 kunnen worden geholpen. Of ze nu naar Mombasa moeten of Nairobi/Kijabe; het maakt niet uit. Het geld is er!!! ASANTE SANA!!! Wij blijven het fonds volgen!

Ook zijn we bezig om een informatieposter te maken zodat men op scholen en in de kliniekjes precies kan zien wat APDK doet. Een eerste ontwerp zet ik bij de foto's. Aan verbetering wordt gewerkt.

Hieronder het bericht van APDK:

Dear Hanna & Anne,

Ontmoetingen

Het zit er op. De laatste bushcamp week was meteen de eerste 40 graden week van dit seizoen. Dat is al te warm voor vakantie maar om te werken is het killing. Zelfs onze collega's die het gewend zijn, klaagden. Het was zweten, veel water drinken, weinig eten, veel buiten blijven om maar een lichte breeze te voelen en dan boften we nog dat we drie dagen in Malindi sliepen, dat aan zee ligt. Na het werk stapten we onder de douche en daarna meteen in een tuktuk naar zee, waar het toch altijd iets minder heet is. 's nachts was het heel stil liggen en nauwelijks slapen. We waren er vrijdag dan ook wel klaar mee. 9 weken is lang en nu het steeds heter wordt, wordt het ook zwaarder. Het resultaat van 9 weken bushcamp is bijna 60 nieuwe transportfondskinderen.

Honderden kinderen en hun families hebben wij ontmoet. Sommigen ben ik al weer vergeten maar anderen staan in mijn geheugen gegrift.

De grootmoeder, die aan kwam lopen, net toen wij met de ambulance alweer wilden vertrekken. Ze sjouwde een zware gehandicapte kleinzoon op haar oude rug en op haar buik droeg ze een tas met grote letters: God Almighty. Ze zette, zuchtend en kreunend, de jongen op de grond. De vader van haar kleinzoon bleek overleden en de moeder was er vandoor met een nieuwe man en zij stond nu, zonder inkomen, voor de zorg voor de jongen. Veel kon ik niet voor haar betekenen. We hebben haar geld voor voeding meegegeven en voor de pikipiki (motorbiketaxi) terug, maar hoe gaat het verder?

Ook ontmoetten we een grootmoeder die in een armzalige hut, samen met haar bijna evenoude broer, zorgde voor een gezin van 10 kinderen van wie één gehandicapt en één ziek. Geen geld voor eten of kleding, geen geld voor medicijnen. Bovendien de zorg hoe het met het gezin verder moet als zij en haar broer er niet meer zijn. Ze had er hoofdpijn van. Hier konden we 2 voedselpakketten achterlaten en paracetamol. De kinderen hebben we kleding gegeven en de jongen nog een extra voetbal en voetbalpakje. Zo blij met niks (si kitu in Swahili) maar ze worden even 'gezien' en dat is al meer dan zij ooit konden hopen.

De moeder met 3 microcephaluskinderen. De jongste, van een jaar, was zo vrolijk dat ze de hele spreekkamer bij elkaar schaterde. Het blijft een bizar gezicht, die hele kleine hoofdjes.

Al die kinderen, verminkt door snakebites. We kennen dat niet in Nederland. Het slangengif kruipt vanaf de beet naar boven en 'krimpt' de huid, het vlees en spieren van het betreffende ledemaat.

Het kindje met één verdikte lichaamszijde. Linkerkant van zijn gezicht, buik, linker been. Alles 2x zo dik als normaal en nog steeds groeiend. Zijn linkervoet had bovendien de grote teen in het midden. Ik heb ook geen idee wat de oorzaak kan zijn en of men er iets aan kan doen. Hij gaat naar de dag dat de Nairobi specialisten er zijn.

De ontmoetingen met leraren en communitywerkers, die vertellen dat we nog lang niet alle gehandicapte kinderen zien. Er worden hier nog steeds gehandicapte kinderen, na hun geboorte achtergelaten in de bush, om te sterven of opgegeten te worden door de dieren. Er worden kinderen verborgen in schuren en hutjes. Men schaamt zich, denkt dat het een straf van God is of witchcraft. De traditionele 'medicijnen' gedragen aan touwtjes om middel, hals, arm of been; helpen niet maar groeien wel vaak in het vlees als de kinderen groeien of veroorzaken huidirritatie. We hebben zelfs wel gehoord dat de touwtjes zo diep ingroeien dat ze chirurgisch verwijderd moesten worden.

De ontmoetingen met de strandboys, captains van dhows en glasbootjes, woodcarvers, cocosnootverkopers, vrouwen die kikoi-doeken en kanga's verkopen, waterverkopers, strandfotografen, zonnebrilverkopers, bedelaars en allerlei strandartiesten, die elke dag weer proberen om wat geld voor eten bij elkaar te scharrelen.

De ontmoetingen met hulpverleners en andere vrijwilligers. De mensen van KLM die de KLM ontwikkelingsprojecten hadden bezocht en een korte vakantie voor de kinderen van de gesponsorde scholen hadden georganiseerd. De leraren en leerlingen van een VMBO uit Brabant die als examenproject een klaslokaal bouwden. Een Nederlander, die in Zimbabwe woont en voor een Canadese voedselorganisatie werkt. Hij gaf zijn mailadres aan ons en zegt ons goed te kunnen gebruiken als vrijwilligers op allerlei projecten in Zimbabwe. Mensen die een speciale school in Mombasa steunen en een project voor HIV vrouwen in Mtwapa. Allemaal bijzondere mensen en leuke gesprekken.

De ontmoetingen met al die kinderen en hun ouders. De blijheid als ze je voor de 2e keer zien. De hartelijkheid. Ook op screeningday (druk!! Alle zalen, kamers, gangen, fysioruimtes waren vergeven van ouders en kinderen, paar honderd in het totaal) zagen we tientallen bekende kinderen en ouders. Zo blij dat ze ons bekende gezicht zien, in een voor hen zo'n vreemde en angstige omgeving als een ziekenhuis. Uit alle delen van onze bushcamps zagen we bekende gezichten en ook uit het ziekenhuis van Kilifi was de ambulance er met de ernstig verbrande Samson. De artsen uit Kijabe waren weer geweldig. Wat een liefdevolle mannen met aandacht voor kind en ouders. Alle tijd namen ze voor de kinderen om ze op hun gemak te stellen, ze te onderzoeken en de ouders uit te leggen welke operatie er mogelijk was. Met tekeningen achterop de X-rays als verduidelijking. Ook namen ze de tijd om elkaar interessante, zelden voorkomende misvormingen te laten zien. De operatieroosters voor Mombasa hospital en Kijabe waren aan het eind van de dag volgeboekt. De dag eindigde voor ons met een evaluatiegesprek met de coordinator van de outreach Salim en de financiële man Duncan. Veel verbeteringsmogelijkheden die wij gesignaleerd hebben, kwam hij al zelf mee. Altijd mooi, als het uit de organisatie zelf komt. We hebben ons lijstje afgewerkt en hebben een goed gevoel over de voortgang. Er is nog wel een hele vervelende ontwikkeling vanuit de regering. Men verschafte altijd aan APDK een budget voor rolstoelen zodat zij de rolstoelen gratis aan de patiëntjes konden leveren. Nu is er een subsidiestop, per direkt. Het betekent dat ouders nu 14000 Ksh voor een rolstoel moeten betalen (€ 72,--) Er zullen er maal enkelen zijn die dat op kunnen brengen. Veel kinderen kunnen pas naar school als ze een rolstoel hebben. We gaan er wel over nadenken of we nog iets kunnen doen maar ons hoofddoel blijft het Transportfonds.

Als je je dan realiseert dat je in deze 3 maanden maar een heel klein deel van Kenia hebt bezocht en dat er verder in de binnenlanden - waar helemaal geen Mobile Clinic komt - nog eens duizenden en duizenden mensen in hutjes wonen, is er nog heel wat te doen. Kenia gaat naar de 70 miljoen bewoners toe en rap ook. Je komt op het platteland geen vrouw tegen of ze heeft een baby op de rug en nog eens 2 peuters aan haar rok. Vrouwen van 30 met 8 kinderen of meer is hier heel normaal. De jongste moeder die ik ontmoette was 15. Veel oude moeders hebben een Downkindje. Vrouwen worden dikwijls door hun man verlaten en als zij dan een nieuwe man vinden of 2e, 3e enz vrouw van een andere man worden, krijgen ze ook weer kinderen. Vrouwen hebben toch het (geheel misplaatste) idee dat een man hen minder snel zal verlaten als er een kind is. Het grootste gezin telde één man, 5 vrouwen en 20 kinderen, 21ste op komst. Klaslokalen met 100 kinderen, zittend op de grond, zijn geen uitzondering. Hoe kun je lesgeven aan zulke klassen? Veel kinderen gaan niet eens naar school of pas als ze ouder zijn, al is de lagere school gratis. De boeren zien al helemaal het nut niet in van school. De kinderen kunnen toch hun ouders helpen op het land en later ook boer worden? Al die kinderen moeten eten, een opleiding, een baan en straks een huis of hut. Familyplanning is een aandachtspunt maar alleen voor de beter opgeleiden. Al die ouders in de grote steden, die nu hard werken om hun kinderen naar secondary school of de Universiteit te zenden, weten dat een baan en dus de toekomst voor hun kinderen een grote onzekerheid is. Wie het weet, mag het zeggen. De kranten staan er vol van maar gedaan wordt er niets. Corruptie zegt men, daardoor komt er niets van de grond. Net weer een groot cocaïne kartel opgerold in Malindi, de Italiaanse maffia maar met 5 zeer hooggeplaatste Kenianen als mededaders onder wie minister, chef van politie, justitie enz.

Wij hebben het klein gehouden. Kleine veranderingen in een onzekere toekomst voor kinderen met toch al mindere kansen. Dankzij jullie kunnen alle kinderen die op de lijst staan geopereerd worden. Of het nu in Mombasa zal zijn of Kijabe; het kan!! En we gaan door met het fonds. Heel hartelijk dank daarvoor. Als je geen antwoord op een sms hebt gekregen, weet dan dat we weinig smsjes ontvingen. We hebben veel in gebieden zonder netwerk gewerkt en later ontvangen was er hier niet bij. Wij gaan naar huis. Ik hoop dat ik nog in dichte schoenen pas en mijn winterjas kan vinden. Verheug mij op Wout, San, familie, vrienden, De Happy Feets en collega's weer te zien (Jelle is net vanuit Lombok veilig in Sri Lanka aangekomen, waar hij blijft tot eind. jan 2012, daarna waarschijnlijk naar Sumatra tot eind april. Wout en ik hopen hem daar te ontmoeten).

Lieve groet, Anna (straks weer gewoon Anneke)

Het fonds kan weer even voort!!

Hallo allemaal,

Hartelijk dank voor alle support zowel in woord als in geld. Het gaat goed met het fonds!! DANK!!!! Weer 2 weken verder, nieuwe transportfondskinderen ontmoet en veel bekende kinderen. Het leuke was dat we bij heel veel hutjes zijn geweest, want de Keniase Citotoets werd gehouden. Drie dagen alleen de groepen 8 - onder militaire bewaking - op school en groepen 1 t/m 7 vrij. Echte outreach. Lopen over maisvelden, door prikkelstruiken en opletten voor slangen, want het zijn niet de leukste jongens die hier rondkronkelen; het zijn de puffadder, green mambo, forest cobra en blacknecked cobra.

Nu het transportfonds er is, lijkt het allemaal makkelijker te gaan maar soms is de weg, totdat de kinderen werkelijk in het ziekenhuis zijn, lang.

Het begint al bij het opsporen. Als het kind gevonden is, contact met de ouders maken. Counseling om de ouders zo ver te krijgen dat ze het kind laten opereren. Het is ook niet niks. Je kind naar Mombasa of Nairobi laten gaan en dan maar zien hoe ze terugkomen. Het is niet zoals in Nederland, elke dag bezoek, contact met de arts, cadeautje enz. De kinderen worden gebracht en na weken, soms maanden revalidatie opgehaald. Daarom hebben we ook foto's bij ons. Van kinderen met een handicap, dan hetzelfde kind in gips in de revalidatiekliniek, gezellig met andere kinderen, en een afterfoto. Dat spreekt de ouders aan en geeft ze vertrouwen. Soms moeten ook godsdienstige overwegingen (God heeft het kind ons gegeven en we moeten blij met het kind zijn zoals het is) of witchcraft overwonnen worden. Peter heeft wel eens 3 jaar ouders bewerkt voor het zover was. Als de ouders zover zijn dan wordt het kind gecontroleerd op HB, Malaria en ringworm. Eventuele behandeling volgt. HB te laag dan moet er ijzerdrank komen en die kost 375 Ksh, dat is heel veel geld voor de mensen hier, dus daar moet voor gespaard worden. Wij hebben nu een aantal van die dranken kunnen kopen, zodat behandeling meteen kan beginnen. Na een maand zie je al resultaat.(Wij zagen een kind zijn HB van 3,9 veranderen in 13). Alles oké, dan wordt er een afspraak in het ziekenhuis gemaakt en gekeken of men de reiskosten zelf kan betalen. Zo ja, dan gaat het snel. Zo niet, dan moet er transportfondsgeld komen. Men kent hier het betalen per mobiele telefoon, Mpesa. Men kan geld op de telefoon storten en bij het Mpesa kantoor, het geld ophalen. Helaas hebben veel mensen geen mobiele telefoon. Alternatief is dan de telefoon van de headteacher van de school waar het kind op zit. De ouder krijgt dan het reisgeld via de leraar. Zit het kind (nog) niet op school, dan proberen we het via de telefoon van een nurse van één van de kliniekjes of men moet een telefoonnummer van familielid/bekende opgeven die men kan vertrouwen. Vervolgens zitten we met het probleem( zijn jullie er nog??) dat in veel gebieden geen bereik is, geen netwerk. Dan rijdt de teacher achterop een pikipiki of op zijn eigen motorbike met onze ambu mee totdat men roep:'Ja, netwerk!' Vervolgens kan er gebeld worden en geld worden overgemaakt. Zijn er heel veel kinderen in één regio, zoals voor 29 november, screeningday, 9 in Kilibasregio, dan stuurt APDK een auto om ze op te halen, dat is voordeliger dan ieder kind/ouder afzonderlijk transportgeld te geven. Het transportfonds is echt een grote verbetering en je merkt ook dat ouders er heel erg blij mee zijn.

Met zijn allen:

In Nederland zijn we gewend 112 te bellen, ANWB bij autopech, politie bij ongeval, bij gemeente aanvraag te doen voor clubgebouw enz. Hier is niets van dit alles en men moet dus alles zelf oplossen maar vooral met elkaar. Zo zien we dorpsbewoners rode aarde scheppen (de vrouwen) en mannen stenen persen, drogen en bouwen voor een extra gebouwtje bij het buurtkliniekje. We zien, als we in de middle of nowhere gestrand zijn in de modder, ineens overal zwarte koppies boven het groen uit komen steken en voor je het weet staan er 20 mensen om de ambu. Iedereen helpt met stenen en boomstammen sjouwen om onder de wielen te leggen, zelfs de oude dokter Kalimbo, van 80 jr, komt nog met een steen op zijn hoofd aanlopen. men vindt dat heel gewoon. Je moet het samen doen, anders gebeurt er niets en van de overheid verwacht men al helemaal niets. Van de week werden we aangehouden, bleek er een auto met 4 man over de kop te zijn geslagen. Ze hadden gelukkig, behalve blauwe plekken, niets maar de auto lag van de weg af schuin naar beneden, de voorruit en zijruit lagen eruit en het dak was ingedeukt.De auto moest de weg weer op. Eerst werd er een touwtje gespannen waarvan ik al kon zien dat het 3 seconden stand zou houden (Ik had ongelijk, na 1 sec was het al gebroken) maar in onze kist vonden we nog een kapotte sleepkabel maar die kon aan elkaar geknoopt worden. Mannen, vrouwen en kinderen; iedereen trok aan de auto en de ambu kreeg hem op de weg. Iedereen blij, maar dat de eigenaar in tranen was, dat begreep niemand. Hij had toch niks en dit was nou eenmaal het leven, ups en downs. Mensen hier zijn hard geworden en wij misschien wel te week.

Dubbelleven:

Je hebt, als je hier bent, een gevoel dat je 2 levens hebt.1 in Nederland en 1 hier. Ze zijn zo ontzettend verschillend. Maar ook in Kenia hebben we weer een dubbelleven. Door de week het leven in de bush tussen de mensen in hun hutjes en in armetierige, smoezelige kamertjes met als luxe een douchekop boven een gat in de grond (wc) zodat je kunt plassen en douchen tegelijk, als er tenminste water uit komt. 90% van de kamers heeft namelijk een kraantje uit de muur met een bakje eronder en soms staat er een grote regenton buiten of op de gang waar je een bakje uit kunt tappen. Maaltijden bestaan uit bonen, bonen met mais en bonen met tomaat en rode ui, soms met chapatie (pannenkoek).Ontbijt is zwarte koffie en hamdazi (oliebol), als je geluk hebt een ei. Maar dan is het vrijdag: Naar huis en wat wij ons 'expatritueel' noemen. Ambu stopt voor de gate van de Estate (compound). Wacht I laat ons binnen. Ambu rijdt naar huis nr. 20. Uitladen. Hek open en wacht II laat ons erin en draagt onze bagage naar ons huisje en naar binnen. Wasmachine vullen (wordt gedaan) en het zwembad induiken. Douchen, omkleden, met Tuktuk naar winkelcentrum, nieuwe voorraad voedsel kopen voor de pakketten van komende week, volle kar bij de wacht van het restaurant neerzetten en dan..... koude witte wijn, kan koud water, heerlijke westerse maaltijd en de beentjes languit op de loungebanken in het expatrestaurant. Hier nemen we de week door, proberen ons hoofd weer leeg te maken en realiseren ons dat wij een escape hebben maar al onze patiëntjes en hun families niet en zelfs geen zicht op een beter perspectief. Wij boffen, al zijn we moe na week 8 bushcamp.

Zaterdag is ook een 'expatdag', zwemmen, lezen, lunchen in hotel 't Reef maar zondags is weer back to normal. Naar publicbeach, lange strandwandeling en 's middags genieten van de honderden gezinnen die zwemmen (de moslims geheel gekleed en zelfs in burka), liggen, voetballen, eten en drinken op het strand. Overal is muziek; er zijn acrobaten; er wordt gedanst en heel, heel veel gelachen. Als het donker wordt gaan de olielampjes aan en bevechten we ons - met honderden anderen- een plek in de matatu's naar huis. Tas pakken en dan gaan we weer....... laatste bushcampweekje.

Niet meer verbaasd

Jambo, habariako? Hapa fiti. (De Swahili woordenschat groeit met de dag)

Allereerst hartelijk bedankt voor de stortingen in het transportfonds. Ik had in 'Kenia again' en 'Zomaar een spreekuur' nog een keer het nummer vermeld en nu kunnen er weer meer kinderen worden geholpen. De teller staat na 6 weken op 47 kinderen, die er straks weer gebruik van gaan maken. Dank, Dank, Dank voor jullie support!!

Weer 2 weken bushcamp voorbij. Heel veel gereden, veel gezien, prachtige natuur, over olifantenpaadjes tussen de hutjes doorgelopen en vastgezeten in de modder ( 3 x) maar we werden er ook weer uitgegraven. Kortom, never boring. Ik vraag mij langzamerhand af of ik nog verbaasd zal kunnen zijn in het georganiseerde, keurige Nederland, terwijl ik hier de meest vreemde situaties langzamerhand bekijk zonder te verblikken of te verblozen.

Niet meer verbaasd:

Als er iemand met zijn prothese in zijn hand komt aanlopen.Prothese is 28 jaar oud en minstens 28 kilo zwaar en ook zijn kruk is van massief palmbomenhout. Niet te tillen. Maar wel een mooi bruin been, de nieuwe protheses zijn blank. Raar gezicht, zwarte mensen met een wit been.

Als een vrouw al jaren met een beugel aan haar rechter been loopt, maar dat er een linker schoen aan vastzit, die bovendien nog zo'n 5 maten te groot is. (Ze krijgt een nieuwe dankzij mijn sponsoren!!!)

Als ik een kroeg binnenkom voor een biertje en het er stikdonker is; ik alleen maar witte tanden, oogwit en af en toe een wit shirt zie, iedereen naar het nieuws op tv starend.De masaimannen staan aan de bar; er danst en zingt een dronken man links van mij en door het raam schalt Allah Akbar uit de naastgelegen moskee.

Als een matatudriver komt aanscheuren en blijkt zijn babyzoontje op schoot te hebben.

Als een vrouw van over de 60 nog steeds een klapvoet heeft waaraan ze een met touw vastgemaakte verknipte plastic sandaal draagt. Ze durft niet naar Mombasa.

Als kinderen, die elke maand op het spreekuur van de MC komen, nog steeds met te kleine krukken lopen en niemand op het idee is gekomen dat kinderen groeien en dat krukken regelmatig moeten worden versteld.

Als kinderen in te kleine aangepaste schoenen lopen omdat ook hier men niet let op de veranderde schoenmaat van groeiende kinderen. Pas als ze de schoenen niet meer dragen wordt er gevraagd waar de schoenen zijn en als er dan gezegd wordt dat ze pijn doen en niet meer te dragen zijn, komt er actie.

Als op een school in Msorongo maar een kwart van de 1200 kinderen aanwezig is doordat vorige week een olifant één van de leraren, voor de ogen van de kinderen, heeft doodgetrapt en de ouders nu te bang zijn om hun kinderen naar school te sturen. De omgeknakte bomen en struiken op het schoolterrein zijn het bewijs. We geven de aanwezige kinderen 2 ballen, één voor de jongens en één voor de meisjes en ze zijn er zo blij mee.

Als ik aan een headteacher vraag hoeveel kinderen er op zijn school zitten en hij vertelt dat er 997 kinderen en 73 kleuters zijn, maar dat er voor het totaal 5 minuten met een rekenapparaat wordt geknoeid voordat 1070 eruit komt.

Als ik aan een collega vraag hoe oud een patiënt is en hij zegt dat hij in 1971 is geboren en dat er tussen de collega's onderling wordt gediscussieerd en op vingers wordt geteld maar dat ik, na lang wachten, toch maar zeg dat de man dan 40 jaar oud is.

Als een vrouw van 30 jaar, in een mantalpak van 1800, met haar moeder op het spreekuur komt en moeder vertelt dat haar dochter niet spreekt en nooit gesproken heeft. Dat men nog nooit heeft onderzocht hoe dit komt en dat ik - achter haar rug - een ballon opblaas en piepend laat leeglopen (nieuwste gehoortest!!!). Ze blijkt stokdoof. Nooit naar dovenschool geweest, nooit gebarentaal geleerd. Wat moet die vrouw eenzaam zijn. Spreken leren is te laat, de hersenen kunnen dit maar tot een leeftijd van 5 jaar (volgens onze speaktherapist Heather) maar misschien nog gebarentaal.

Als een zwakbegaafde vrouw van 26 jaar met haar moeder verschijnt en ook deze vrouw nooit op school heeft gezeten, nooit skills heeft geleerd en haar dagen zitten bij moeder doorbrengt maar wel 2 kinderen heeft, die nu ook nog eens door moeder worden verzorgd.

Als een moeder met een zoon van 40 komt en de zoon - tot 3 jaar geleden - normaal heeft gefunctioneerd- maar nu niet meer spreekt en hele dagen wezenloos voor zich uit zich te staren en nergens op reageert. Outreach worker Celine gaat meteen met hem naar het ziekenhuis, psychiatrische afdeling. Depressief?

Als we naar het strand gaan en een uur doen over een stukje van een kilometer omdat we langzamerhand zoveel mensen kennen en je zonder een praatje niet weg komt.

Als we weer eens een nieuwe roepnaam hebben. Bekend zijn al de twinsisters, sisters, pinguins (omdat we altijd samen zijn), mama Kenya, mama Portreitz, mama Kaloleni, Holland, AH-team en Anna and Hanna.

Als er een kind met gebroken been naar het ziekenhuis moet of als we onderweg worden aangehouden omdat een man, na een motorbike accident, naar het ziekenhuis moet en wij even later met een plastic zakje in de gaten houden of hij niet gaat overgeven.

Als er een kip met samengebonden poten meemoet in de ambulance en bij elke hobbel tokt of zijn leven ervan af hangt en een halve meter over de bodem van de ambulance schuift of 4 moeders en kinderen, van wie er één de hele auto onderkotst, zonder een kik te geven.

Als Peter, nadat een verpleegster, werkelijk op onbeschofte wijze een deur voor onze neus dichtsmijt, hardgrondig uiroept: 'I wished she was my wife, then I could beat her very much'. Wij schoten in de lach en het is nu onze uitroep als er iets misgaat, maar we hebben hem natuurlijk ook wel even onderhouden.

Succesjes: Rama, ik zet zijn foto van 6 weken geleden ook nog even bij dit verhaal, naast de foto van nu. Ons voedselpakket en nieuwe kleding maakt het verschil van dag en nacht. Een zielig hoopje en nu een jongetje met een stralende lach. Een jongetje dat geopereerd moet worden maar dat al een half jaar niet meer bij de MC is geweest, zoeken we op. Zijn HB bleek te laag en de ouders hebben geen geld voor de ijzerdrank. Het gezin telt 6 kinderen en ze zijn extreem arm. We willen geen geld geven want dan hebben we er geen zicht op, wat er mee wordt gedaan. We spreken af dat wij het medicijn voor de jongen morgen kopen en dat de vader het dan in Kwale kan komen ophalen (2 uur fietsen). De vader staat inderdaad om 8 u 's morgens bij het ziekenhuis in Kwale en wij geven hem ook nog een voedselpakket mee. Volgende maand kan het kind dan eindelijk geopereerd worden. Twee van zijn broertjes hebben een voetbalpakje gekregen want hun kleding was lompen. Bij de ambulance waren ze nog heel bleu, maar even laten zagen we ze wegrennen en springen door de velden terug naar de hut, dolgelukkig. Ook de voetballen zijn een groot succes. Vaders die ineens weer als jonge honden over het bushpad rennen, kinderen die zuchten (heel diep) van geluk, als ze de bal in handen krijgen en overal stralende ogen. De mensen hebben hier niets, maar dan ook niets.... Geen cash, geen kleding en bijna geen eten. Ook de baby van een week die samen met zijn blindezusje van 3 zwaar ondervoed was, is nu een lachende baby van 7 weken. Moeder ziet er beter uit en heeft weer borstvoeding, zusje is ook wat sterker geworden. Zo'n klein cadeau, een voedselpakket van rond de 500 Ksh is € 4,-- en men eet er 6 weken van.

We hebben op de markt extra 2e handskleding ingeslagen want overal waar wij interior komen is het armoe troef. Nu maar hopen dat we voor de volgende 3 wkn genoeg hebben want naar de markt gaan doe je bij 36 gr. niet voor je plezier.

Liefs en nogmaals dank.

Anna

Short rains

Short rains.

Zondagochtend om 12.00 u startte de regen en het hield niet meer op tot de dinsdagmiddag daarop 12 uur. 9 dagen dag en nacht wolkbreuken. We glibberden, zigzagden en lagen scheef in een greppel op de spiegelgladde wegen vol oranje modder en diepe geulen die het water maakte. Wegen waren geblokkeerd door van de weggeraakte vrachtwagens, bussen en matatu's. Eén matatu is bij Kilifi zelfs in de golven verdwenen van een rivier.Huizen in de slums zijn weggespoeld. Veel stations konden we niet bezoeken wegens onbereikbaarheid. Kinderen bleven weg van school en al helemaal van onze spreekuren. De moeders moeten uren lopen en dat was in de Malindi week onmogelijk. Wij liepen op rubber teenslippers door de plassen te banjeren en de kinderen liepen vaak tot over hun knieën in het water. Dat noemt men hier dan als understatement: Short Rains. Nederland was er niks bij. Het hield in dat we 2 middagen al om 14u op onze kamers terugwaren. Eén middag zijn we Malindi stad ingegaan en de 2e middag hebben we ons boek uitgelezen. We rustten in ieder geval uit.

Het frusterende van deze eerste 4 weken vind ik, dat de meeste kinderen, die wij zien, zijn geboren als gezonde baby's of als baby met een kleine afwijking, die - als men er snel bij is - vrij makkelijk is te corrigeren.

Zo zien we veel kinderen die verminkt zijn door brandwonden of slangenbeten. Ernstig spastische kinderen tussen de 4 en 10 jaar, die als baby - tussen 0 en 1 jaar - malaria hebben opgelopen. Tengevolge waarvan hun HB razendsnel daalde naar 4, soms zelfs 2 en zij epileptische aanvallen kregen, die zwaar hersenletsel veroorzaakten. Pas sinds 2 a 3 jaar zijn er gratis muskietennetten beschikbaar en zie je het aantal malaria gevallen bij baby's snel afnemen. Voor die tijd moest men de netten kopen en men had er het geld niet voor. Kinderen die door meningitis (hersenvliesontsteking) of mazelen doof geworden zijn en van de week zelfs 2 prachtige ondeugende jongetjes van rond de 8 jaar die - door een val uit een palmboom - een hoge dwarslaesie hebben opgelopen (T4,5 en 6). Ze liggen in het ziekenhuis totdat ze zover zijn hersteld dat ze bij APDK kunnen revalideren en dat zij daar een rolstoel krijgen aangemeten. Toekomst voor deze kinderen? Uitermate ongunstig. Verder zien wij natuurlijk de klapvoeten en hazenlippen bij grote kinderen. Klapvoeten kunnen tot 2 jaar makkelijk met gips worden gecorrigeerd, een hazenlip bij een baby corrigeren is een kleine ingreep, bowlegs kunnen in de beginfase verholpen worden met calciumtabletten. Voor ons is het onbegrijpelijk dat een kind van 15 jaar, die toch al honderden mensen moet zijn tegengekomen in haar leven, nog steeds rondloopt met een vreselijke hazenlip waarbij haar tanden, letterlijk, haar neus uitkomen. Ze moet toch mensen van het vaccinatieprogramma, dorpschiefs, communityworkers en leraren zijn tegengekomen, van wie er toch één zou moeten weten dat er iets aan gedaan kan worden. Ook de headteachers zijn vaak laks. Ze gaan er al vanuit dat de ouders toch geen geld of moeite aan hun kinderen willen besteden en accepteren dat. Ook vergeten zij vaak de datum dat wij langskomen, terwijl er toch in elke school een schema hangt. Dan moeten de kinderen nog van huis gehaald worden of wij moeten met broer of zus naar de hut toe, wat weer vreselijk veel extra tijd kost. Gelukkig zijn er ook bevlogen leraren. Eén headteacher is zelfs met een jongen meegegaan naar Kijabe (bij Nairobi) voor de operatie en heeft een hele week in hetzelfde bed geslapen om hem te verzorgen. De ouders wilden niet mee en hij wilde hem niet alleen laten gaan. Een andere leraar heeft weer een hele lijst samengesteld van alle kinderen die iets mankeren en houdt tijdens het spreekuur nauwgezet bij, wat er met elk kind wordt afgesproken en welke ouders Peter wil spreken. Ook enkele communityworkers doen vreselijk hun best. Vaak zijn zij zelf gehandicapt en weten wat het betekent. Maar als we ze dan eenmaal hebben opgespoord kunnen wij er, door het transportfonds, nu werkelijk wat aan doen. Spijkers met koppen!

Verder hadden we een weekje vakantie. Eerste dagen hoosde het nog steeds dus hebben we deze dagen benut om inkopen te doen en voedselpakketten te maken en kledingsetjes samen te stellen. Ook hebben we voor Rehema (foto vorige weblog verhaal) een naaimachine en lappen stof gekocht incl. schaar en garen. Kan ze aan de slag. Zo rollen we de microfinance in. Het kopen van de naaimachine was een soap op zich. We waren naar APDK Bombolulu workshop gegaan om te vragen of zij wisten waar wij een handnaaimachine konden kopen, maar de blinde gids wist het niet maar zijn vrouw, volgens hem, wel. Wij mee naar zijn huisje en zijn vrouw wilde de volgende dag (het was zondag) wel met ons de stad in. Maandag met Tuktuk weer naar Bombolulu, Angela (in burka) opgehaald, met matatu de stad in en opeens stonden we voor een onogelijk kioskje. Met ons witte denken dachten we in een grote Singer en Pfaff showroom terecht te komen, maar we kwamen in de 2e hands winkel terecht. Ze hadden alleen voetmachines maar dat was makkelijk om te bouwen, volgens de dame in de kiosk. Zij haalde een soort 'snijbonenmolen' te voorschijn en belde de monteur. Hij kwam met 1 schroef en 1 schroevendraaier, maar wat hij ook probeerde, hij kreeg de machine niet werkend. Schroeven vielen eruit of wilden niet pakken in het schroefdraad. Wij vertelden dat wij absoluut een goede machine moesten hebben en opeens kwam er van onder de toonbank een nieuwe (Chinese) machine te voorschijn en een 2e 'snijbonenmolen' en begon het geknoei opnieuw. Er werden nieuwe gereedschapskisten opgehaald en nieuwe mankracht kwam kijken en meehelpen en ook op straat voor de kiosk bleef men staan om te kijken wat die mzungu's daar toch deden. De monteur zweette zich gek en wij stonden erbij en keken ernaar en mochten af en toe proberen. Maar of de draad brak of de molen haperde. Er werd nog een andere techneut bijgehaald die kwam met moertjes en boutjes en klemringetjes en opeens na 2 uur prutten, naaide hij als een geolied machientje. Alleen hobbelde hij steeds van de toonbank af omdat het een voetmachine was die ingebouwd moet worden in een tafel. Ook hier was een oplossing voor, de monteur kwam met een houten bak waar de machine in werd vastgezet en na een flinke onderhandeling over de prijs - we kennen het nu wel, boos worden, weglopen en uiterste prijs en geen mzunguprijs, werd de machine ingepakt voor 4500 Ksh, zo'n € 34,--. We hebben ons gekgesjouwd in Tuktuk, matatu en lopend naar huis met die gietijzerenmachine, maar de buit is binnen. Hopelijk krijgt Reheme, een zeer slimme vrouw, nu weer wat vertrouwen in de mensen. (De eerste zin die zij tegen ons sprak was: 'Kom je naar mij kijken of mij helpen?')

De rest van de vakantie was strand, zeilen, snorkelen en heel, heel lang en laat lunchen met uitzicht op zee. Zelfs op een floatings restaurant. We eten na het ontbijt nog maar één keer, zo tussen 15 en 16 uur, net als tijdens de bushcamps. Toch vreemd zo snel als dat went.

Volgende week Tataveta en daarna voor 2e maal Southcoast. We zijn over de helft, wat gaat dat snel...... te snel....

Liefs Anna

Zo maar een spreekuur.

Lieve familie en vrienden,

'In verband met de olifantenoverlast sluit de school momenteel om 15.00 uur, zodat de kinderen voor schemer thuis zijn', zegt de directeur van een school voor gehandicapte kinderen. Ik denk eerst dat hij een grapje maakt, maar het is zeer serieus bedoeld. De afgelopen week hebben olifanten, op zoek naar waterbekkens bij de dorpen, 's nachts een gezin in hun slaap aangevallen. Vader en moeder dood, 3 kinderen van de school gewond, van wie er nog 2 in het ziekenhuis liggen. Ook de stierenkuddes trekken, ernstig vermagerd verder naar de bergachtige gebieden, waar iets meer water is dan op de kurkdroge gronden waar ze anders grazen en waar de Masai wonen. Deze school staat in een zeer afgelegen, droog en arm gebied (bij de berg Kili Bas) tegen de Tanziaanse grens aan en is één van de plekken waar wij spreekuur houden.Welkom in de Keniase bush en Nederland is ver weg. (Behalve op het nieuws: Elke dag zien we de confirmation hearings in Den Haag).

Hierbij verslag van zo maar een spreekuur. Van dit soort spreekuren houden we er 3 tot 4 per dag. Start 's morgens om 8.00 uur en aankomen op de volgende overnachtingsplaats tussen 18.00 en 19.00 uur.

Meisje (2005) met een hazenlip. Zij gaat naar de screeningday op 29/11 bij APDK waar de artsen uit Nairobi komen. 1000 Ksh uit Transportfonds.

Meisje Elisa uit klas 4 is al geopereerd aan clubfoot, gaat goed. (Transportfondskind)

Meisje met grote bult in het bot op de pols. Sturen we door naar het ziekenhuis van Mariakani voor X-foto.

Jongen met schouder die wel geluxeerd lijkt te zijn maar dat niet is. Heeft al X-foto. Afspraak voor chirurg in het ziekenhuis van Mombasa gemaakt.

Naomi, 9 jaar, brandwondlittekens aan één been, die de tenen zo naar buiten trekken, dat ze geen schoen meer aan kan. Komt 29/11 op de screeningday.1000 Ksh uit Transportfonds (TF).

Kilalwa, jongen 1999, tenen krom en aan elkaar gegroeid. Ook naar screeningday en ook TF.

Meisje (1996) zere knieën, geen koorts. Naar ziekenhuis gestuurd voor X-foto.

Mumo, 6 tenen aan 1 voet. Screeningday 29/11 en TF.We hebben inmiddels hier zoveel kinderen voor het TF, dat er een auto van APDK wordt geregeld om ze allemaal tegelijk mee te nemen. Alleen bezinekosten is dan goedkoper.

Eliah (2008) X-knees, afspraak ziekenhuis Mombasa en TF.

Vrouw 21 jr. Groot littekengezwel in het gezicht. Hier is ze al op 15 jr. leeftijd aan geopereerd maar het groeit nu weer fiks aan. Helaas is ze nu 21 en valt ze niet meer onder de gratis chirurgie regeling. Toch maakt Peter een foto van haar om met één van de artsen te bespreken wat er nog aan gedaan kan worden.

Vrouw met éénzijdige verlamming. Volwassen, dus valt niet onder APDK. Voor therapie naar ziekenhuis in Mariakani gestuurd.

Zwakbegaafd meisje van 20 jr met baby en nu bekkeninstabiliteit. Vragen, hopenlijk voor tijdelijk, een rolstoel voor haar aan.

Jongen 1998, grote infectie en olifantenbeen links. Heeft al veel antibiotica geslikt en wond is wel kleiner maar infectie is nog steeds aanwezig. Been is gloeiend heet. Koude kompressen en weer naar dispensary voor antibiotica.

Man van boven de 70, gebroken heup. Zijn kleinzoon heeft hem achterop de fiets (au) naar het spreekuur gebracht. Operatie doen ze hier niet meer op deze leeftijd. We gaan met hem naar de dispensary en betalen 2 maanden pijnstillers voor hem. (€ 0,65)

Jongetje met mismaakte arm na slangenbeet. Hij is al geopereerd in Kijabe maar de vingers trekken nog naar boven. Screeningday afspraak.Bij plastische chirurgie kijken ze hier niet naar mooi, maar naar functioneel.

Jonge vrouw van 21 met baby achterop haar rug. Slechts één been, amputatie na slangenbeet. Krukken zijn te klein geworden. Aanvraag nieuwe krukken.

Een oudere moeder komt vragen hoe het met de rolstoel voor haar 18-jarige zoon staat. Zij is 's morgens om 4.00 uur vertrokken om op tijd op ons spreekuur te zijn. Straks loopt zij weer 4,5 uur terug. We proberen de stoel volgende keer mee te nemen.

Een moeder komt met 3 gehandicapte kinderen. De jongste is van haar dochter en bovendien blind en zwaar ondervoed. De dochter is, nadat ze is hertrouwd, vertrokken zonder haar blinde dochtertje. We kopen voeding en de kinderen worden ingeschreven voor bijzondere scholen.

Na 3 van dit soort spreekuren, begrijp je dat we vroeg in bed liggen.

Maar er wordt, soms onbegrijpelijk, ook veel gelachen.

Als Han bij noodstop van ambulance verstrengeld raakt met de oude communityworker van 71 jr;

Als ik - doordat ik een dwarslat van een schoolbank niet zie, door een klaslokaal vlieg en wordt opgevangen door de special teacher en de driver;

Als bij gesprek over geboortebeperking, Hanneke aan de special teacher vraagt of er veel mannen zijn met een vasotectomie en hij antwoordt: 'Niet zo veel, want een derde graad aan de Universiteit is erg moeilijk'

Als meer dan 100 kinderen minutenlang over het schoolterrein rennen achter enkele ballonnen aan;

Als we in het donker ons huis niet meer kunnen vinden en de tuktukchauffeur zijn hele familie af moet bellen met de vraag waar Links Estate is en ons uiteindelijk weer op de juiste plek aflevert;

Als we weer eens enkele boze tuktuk chauffeurs aan onze tuktuk hebben hangen omdat een kleine chauffeur, Charles, die ons al enkele keren heeft thuisgebracht, snel uit de wachtende rij tuktuks piept om voor zijn beurt het ritje naar ons huis op te pikken.

Kortom het gaat goed met ons. Na 3 weken staat de teller voor nieuwe 'Transportfondskinderen' op 40. Oorzaak is de verslechterende situatie, grote droogte, voedselgebrek, zwakke Shilling en grote inflatie. Stijgende armoede!!

Nog een weekje Noordkust en dan een weekje vakantie. We wilden naar Lamu, maar daar zijn net Franse- en Engelse touriste ontvoerd en de echtgenoot van de Engelse touriste vermoord( door de Somalische Al Shabaab); dus dat gaan we niet doen. Misschien enkele dagen naar de Zuidkust en anders dagjes weg.

Lieve groet Anneke en ik lees met veel plezier al jullie reacties. Dank je wel.

Op verzoek: Het fonds loopt razendsnel leeg maar nog niet helemaal. Bijvullen? Heel graag.

5218619 tnv A. Troelstra-de Graaf te Haarlem. Dank, dank, dank!!!

De kop is er af.

Hallo,

De kop is er af. We zitten in een heerlijk rustig huisje, met balkon en terrasje bij het zwembad met 2 ligbedden. Apen en vogels in de bomen en 2 waakhonden met wacht gedurende de nacht. Safe dus.Goed begin is, als we thuis zijn, het baantjeszwemmen om 7.00 / 7.30.Het was zo'n warm welkom, niet te geloven zoveel mensen ons nog kennen van vorig jaar. Of het nu op het strand was, de massagedames, zwembadboys of personeel van de projecten, iedereen roept Anna en Hanna (of the twinsisters), er volgen omhelzingen en men is zo oprecht blij ons weer te zien, dat het ontroerend is. We hadden een hectisch begin met ondermeer een hele leuke stranddag, inclusief bellenblaasplezier voor 73 kids (zingen en lachen) - de golven waren zo hoog, dat we aan het eind van de middag ogen tekort kwamen om ze allemaal goed in de gaten te houden. Verder een bezoek aan enkele projecten, zoals een school in de slum, het weeshuis van TWAAYF en het MOYO sportproject. Het eerste sponsorgeld is ook uitgegeven, € 100,-- voor de stranddag en € 25 aan schriften en pennen voor de school en waspoeder en maismeel voor het weeshuis; de eerste ballen hebben ook hun weg naar TWAAYF en MOYO gevonden. De digitale camera werd naar de hemel opgeheven en God werd bedankt. Bij APDK alle kinderen gezien, waaronder veel grote jongens die dankzij het transportfonds geopereerd zijn. APDK had nu al meer operaties gedaan, dan het hele vorige jaar, mede dankzij ons fonds. Er liggen zelfs meerdere kinderen in één bed.Dat maakt hun onderhandelingspositie t.o.v. overheid en subsidies ook sterker.

De eerste Mobile Clinic week ging naar de southcoast.

Het is één week vol grote ellende, ik kan het niet mooier maken dan het is. Ondervoede, smerige, zieke kinderen.De foto's spreken voor zich. Door het watergebrek zijn de kinderen vies en de kleding vuil - als je het al kleding kunt noemen, meer vodden. Ze hebben schurft of ringworm en zijn bijna allemaal ondervoed. APDK merkt het ook, doordat de kinderen met bloedarmoede binnenkomen en eerst moeten aansterken voordat ze geopereerd kunnen worden. De scholen die een maaltijd aan de kinderen verstrekken zijn daar nu vaak mee gestopt door de hoge voedselprijzen. Dat houdt in dat de ouders minder noodzaak zien de kinderen naar school te sturen. Veel kinderen in de bush gaan helemaal niet naar school omdat het te ver lopen is (meer dan 2 uur heen en 2 uur terug), als je zwak bent.Toch voel ik mij hier helemaal op mijn plek omdat je voor enkelen een heel klein verschil kunt maken en het land is zo prachtig en je ontmoet zoveel sterke mensen die volhouden, dat het dubbeldik de moeite waard is om hier te zijn. Daarom wil ik mij beperken tot de positieve effecten van onze aanwezigheid, deze week.

10 nieuwe kinderen staan op de lijst voor het transportfonds. We proberen enkele special chairs voor spastische kinderen mee te nemen op de volgende ronde.

Voor een grootvader die zijn verlamde kleinzoontje van 9 jaar verzorgt (vader wil niets van de jongen weten, moeder is hertrouwd en vertrokken), een voedselpakket gekocht. Gratis medicijnen bij dispensarie (klein kliniekje) weten te bemachtigen tegen schurft en ringworm, van elk drie stuks. De smile van Han doet wonderen. Een man die aan kwam lopen met slangengif in zijn ogen, direct door weten te sluizen naar de nurse voor snelle waterspoeling. De oma van een meisje met bacteriële infectie, blij kunnen maken met mijn zalf uit Indonesië. Moeder met kindje van 3, die eruit ziet als 1 jaar, geld voor voedsel kunnen geven. Het meisje heeft oogproblemen i.v.m. vitamine A gebrek, bovendien had de moeder een skinny baby bij zich van een weekje oud. Zelf was ze broodmager, dus in haar borstvoeding zal niet veel voeding meer zitten. Een jongetje van 6 kwam in Magombani op het spreekuur met een heup en bil die 4x de normale grootte was. Er zaten striae in zijn huid en hij had veel pijn. 2 jaar !!! geleden bleek het te zijn ontstaan na een vaccinatie. Waarschijnlijk infectie door vuile naald maar nu zeer ernstige botontsteking, het beentje was al helemaal dun en krachteloos.

De fysio wilde afspraak maken voor nov. maar wij drukten door dat hij meteen naar het ziekenhuis ging. Catharina, een Duitse ergotherapeute betaalde ter plekke de transportkosten naar de mainroad en vandaag ( vrijdag) hebben we hem opgepikt en met de ambulance meegenomen naar het ziekenhuis in Mombasa. Een feestje voor het kind, al die auto's en met de ferry over. Hij was nog nooit uit de bush geweest en keek zijn ogen uit. Wij nemen, zo nodig, de kosten voor de operatie in Mombasa of Nairobi op ons en de reiskosten. Verder gaan we kleding kopen om bij de volgende ronde eind oktober, begin november, enkele families opnieuw in de kleding te steken. We gaan een sterke gehandicapte vrouw financiëel ondersteunen, die van gekookte kartonnen dozen platen perst en hiervan - na droging - stoeltjes voor gehandicapte kinderen maakt en ze bovendien ook nog in vrolijke kleuren schildert. We gaan vitaminepillen kopen en hebben 100 lachende kinderen gezien doordat we 100 ballonnen uitdeelden. Geen gekke oogst voor één weekje.

De thuiskomst vrijdagavond was overhartelijk. Samson sjouwde onze tassen naar ons huisje en Ursula vertelde dat ze een nieuwe wasmachine had gekocht en dat wij die mochten gebruiken. Dus lagen wij al snel in het zwembad.

Nu lekker weekend en maandag op naar Kaloleni en Mariakani.

Kus Anneke

Kenya again.

Lieve mensen,

Het is bijna weer zover. 7 September vertrek ik - met Hanneke - weer voor 3 maanden naar Kenia. De extra tas zit al vol met voetballen, pompjes, een digitale camera voor de mensen van het transportfonds, voetbalkleding, tshirts, babykleding, potlodenen ballonnen.(Hartelijk dank aan alle goede gevers.) Bovendien zitten er stroopwafels (we like 'strupwaffels', so sweat!) en pannenlappen met molentjes in voor de collega's.We beginnen met een paar vrije dagen om te wennen aan de (vooral na deze zomer, heerlijke..) hitte en een stranddag voor de 50 à 60 kinderen van APDK. Daarna, vanaf maandag 19 septemberis het de bedoeling de Mobile Clinic weer te 'bevrouwen' en 2 x de route van 5 weken mee te maken. We kunnen dan bekijken hoe het transportfonds werkt en of we er nog iets aan moeten wijzigen. Zoals het er nu naar uitziet loopt het goed. Er zijn- tot nu toe-14 kinderen geopereerd dankzij het transportfonds. Dat wil zeggen, dat de kosten van vervoer voor onderzoek, operatie en nacontrole uit het fonds zijn betaald. Van alle 14 kinderen heb ik vorige week een foto ontvangen en een aantal zal ik op de weblog zetten.Dankzij jullie giften kunnen deze kinderen nu een normaal leven leiden. HARTELIJK BEDANKT ALLEMAAL. Zoals jullieop de foto'szien, zijn er ook een flink aantal oudere kinderen geopereerd. Hier washaast bij omdat de gratis operatie mogelijkheid vervalt bij 18 jaar.De wachtlijst isnog lang, dus we gaan gewoon door. Bovendien kunnen we de eerste ronde van 5 weken noteren wat de mensen in de dorpen nodig hebben en proberen daaraan tegemoet te komen. In alle kranten en op TV hebben we gelezen / gezien dat er hongersnood is. Vorig jaar kwamen we op onze routes al veel ondervoede kinderen tegen en we houden dan ook ons hart vast........

Gelukkig heb ik weer sponsorgeld bij mij. (Mocht je nog wat vakantiegeld over hebben

Lieve groet en ik zal proberen weer af en toe een levensteken te laten horen. Anneke

Hieronder nog een dank bericht voor jullie allen van Leah, van APDK.

Dearest Hanna and Anna,

We bring you greetings trusting that this mail funds you all well and in good health.We would like to take this opportunity to thank you for the contribution you have made in the rehabilitation and treatment of children who could not make it to the clinic due to financial constrains in their families. Attached herewith please find pictures of some of the children who have benefited from your fund. For each of your friends who gave towards the same. I hope the pictures will encourage and motivate your efforts! Asante sana and may God bless you richly. We look forward to seeing you in September.

Lots of salaams and hugs.

Leah Mwachari (Mrs) Project Administrator,

APDK Rehabilitaiton Clinic