Hallo,

De kop is er af. We zitten in een heerlijk rustig huisje, met balkon en terrasje bij het zwembad met 2 ligbedden. Apen en vogels in de bomen en 2 waakhonden met wacht gedurende de nacht. Safe dus.Goed begin is, als we thuis zijn, het baantjeszwemmen om 7.00 / 7.30.Het was zo'n warm welkom, niet te geloven zoveel mensen ons nog kennen van vorig jaar. Of het nu op het strand was, de massagedames, zwembadboys of personeel van de projecten, iedereen roept Anna en Hanna (of the twinsisters), er volgen omhelzingen en men is zo oprecht blij ons weer te zien, dat het ontroerend is. We hadden een hectisch begin met ondermeer een hele leuke stranddag, inclusief bellenblaasplezier voor 73 kids (zingen en lachen) - de golven waren zo hoog, dat we aan het eind van de middag ogen tekort kwamen om ze allemaal goed in de gaten te houden. Verder een bezoek aan enkele projecten, zoals een school in de slum, het weeshuis van TWAAYF en het MOYO sportproject. Het eerste sponsorgeld is ook uitgegeven, € 100,-- voor de stranddag en € 25 aan schriften en pennen voor de school en waspoeder en maismeel voor het weeshuis; de eerste ballen hebben ook hun weg naar TWAAYF en MOYO gevonden. De digitale camera werd naar de hemel opgeheven en God werd bedankt. Bij APDK alle kinderen gezien, waaronder veel grote jongens die dankzij het transportfonds geopereerd zijn. APDK had nu al meer operaties gedaan, dan het hele vorige jaar, mede dankzij ons fonds. Er liggen zelfs meerdere kinderen in één bed.Dat maakt hun onderhandelingspositie t.o.v. overheid en subsidies ook sterker.

De eerste Mobile Clinic week ging naar de southcoast.

Het is één week vol grote ellende, ik kan het niet mooier maken dan het is. Ondervoede, smerige, zieke kinderen.De foto's spreken voor zich. Door het watergebrek zijn de kinderen vies en de kleding vuil - als je het al kleding kunt noemen, meer vodden. Ze hebben schurft of ringworm en zijn bijna allemaal ondervoed. APDK merkt het ook, doordat de kinderen met bloedarmoede binnenkomen en eerst moeten aansterken voordat ze geopereerd kunnen worden. De scholen die een maaltijd aan de kinderen verstrekken zijn daar nu vaak mee gestopt door de hoge voedselprijzen. Dat houdt in dat de ouders minder noodzaak zien de kinderen naar school te sturen. Veel kinderen in de bush gaan helemaal niet naar school omdat het te ver lopen is (meer dan 2 uur heen en 2 uur terug), als je zwak bent.Toch voel ik mij hier helemaal op mijn plek omdat je voor enkelen een heel klein verschil kunt maken en het land is zo prachtig en je ontmoet zoveel sterke mensen die volhouden, dat het dubbeldik de moeite waard is om hier te zijn. Daarom wil ik mij beperken tot de positieve effecten van onze aanwezigheid, deze week.

10 nieuwe kinderen staan op de lijst voor het transportfonds. We proberen enkele special chairs voor spastische kinderen mee te nemen op de volgende ronde.

Voor een grootvader die zijn verlamde kleinzoontje van 9 jaar verzorgt (vader wil niets van de jongen weten, moeder is hertrouwd en vertrokken), een voedselpakket gekocht. Gratis medicijnen bij dispensarie (klein kliniekje) weten te bemachtigen tegen schurft en ringworm, van elk drie stuks. De smile van Han doet wonderen. Een man die aan kwam lopen met slangengif in zijn ogen, direct door weten te sluizen naar de nurse voor snelle waterspoeling. De oma van een meisje met bacteriële infectie, blij kunnen maken met mijn zalf uit Indonesië. Moeder met kindje van 3, die eruit ziet als 1 jaar, geld voor voedsel kunnen geven. Het meisje heeft oogproblemen i.v.m. vitamine A gebrek, bovendien had de moeder een skinny baby bij zich van een weekje oud. Zelf was ze broodmager, dus in haar borstvoeding zal niet veel voeding meer zitten. Een jongetje van 6 kwam in Magombani op het spreekuur met een heup en bil die 4x de normale grootte was. Er zaten striae in zijn huid en hij had veel pijn. 2 jaar !!! geleden bleek het te zijn ontstaan na een vaccinatie. Waarschijnlijk infectie door vuile naald maar nu zeer ernstige botontsteking, het beentje was al helemaal dun en krachteloos.

De fysio wilde afspraak maken voor nov. maar wij drukten door dat hij meteen naar het ziekenhuis ging. Catharina, een Duitse ergotherapeute betaalde ter plekke de transportkosten naar de mainroad en vandaag ( vrijdag) hebben we hem opgepikt en met de ambulance meegenomen naar het ziekenhuis in Mombasa. Een feestje voor het kind, al die auto's en met de ferry over. Hij was nog nooit uit de bush geweest en keek zijn ogen uit. Wij nemen, zo nodig, de kosten voor de operatie in Mombasa of Nairobi op ons en de reiskosten. Verder gaan we kleding kopen om bij de volgende ronde eind oktober, begin november, enkele families opnieuw in de kleding te steken. We gaan een sterke gehandicapte vrouw financiëel ondersteunen, die van gekookte kartonnen dozen platen perst en hiervan - na droging - stoeltjes voor gehandicapte kinderen maakt en ze bovendien ook nog in vrolijke kleuren schildert. We gaan vitaminepillen kopen en hebben 100 lachende kinderen gezien doordat we 100 ballonnen uitdeelden. Geen gekke oogst voor één weekje.

De thuiskomst vrijdagavond was overhartelijk. Samson sjouwde onze tassen naar ons huisje en Ursula vertelde dat ze een nieuwe wasmachine had gekocht en dat wij die mochten gebruiken. Dus lagen wij al snel in het zwembad.

Nu lekker weekend en maandag op naar Kaloleni en Mariakani.

Kus Anneke