Special Seats. Resultaat bezoek Kenia 2016

Beste mensen,

In december 2016 heb ik jullie al kunnen laten weten dat er - dankzij jullie - weer kinderen konden worden geopereerd in Nairobi.

Ook vertelde ik dat er tevens geld genoeg in het transportfonds zat om enkele speciale stoelen aan te schaffen voor de grotere kinderen.

Gisteren ontving ik enkele foto's van de kinderen die zo'n special seat hebben ontvangen.

Deze wil ik jullie niet onthouden. Ook het bijgaande bericht van Leah, directeur van APDK spreekt voor zich.

~~Dear Ann and Hanna,

Trust this mail finds you all well. We wish to once again thank you most sincerely for the transport fund which has been instrumental in helping those in very dire need. I have witnessed a mother cry as she see the improvement of her kid just because they benefited from the transport fund where as they would not have been able to come to APDK. I guess this what make me stick around! Better late than never.  Attached please find photos of some of the beneficiaries of the special seats. N/b pray with us as Kenya votes today.  Its calm now as thousands are out to vote.  

Kind regards,

Leah Mwachari (Mrs) | Project Administrator APDK REHABILITATION CLINIC

Nogmaals dank aan alle gulle gevers. Elke cent wordt goed besteed.

Lieve groet,

Anneke

NL27INGB0005218619

T.n.v. A.Troelstra-de Graaf

T.a.v. Transportfonds

Resultaten bezoek Kenia Mobiele Kliniek

Lieve allemaal,

Nog even een kort bericht.

Er zijn wat mooie foto's binnengekomen.

Allereerst van een aantal kinderen die dankzij het transportfonds naar Kijabi (bij Nairobi) konden voor een operatie aan hun benen. De afstand Kijabi - Mombasa is ruim 480 km.

Verder schreef ik in mijn vorige stukje over de twaalfjarige Ramartuan, die wij tegenkwamen in het Noorden van Kenia met de Mobiele Kliniek.

Zijn ouders zijn overleden, hij woont bij zijn grootmoeder.

De stomp van zijn been was omwikkeld met lappenstof, zodat hij geen wonden zou oplopen.

Er was € 200,-- sponsorgeld beschikbaar voor zijn behandeling.

Ik ontving een foto toen aan hij aankwam in de kliniek.

Doffe ogen, oude lompen om zijn stomp gewikkeld.

Er zijn aangepaste schoenen voor hem gemaakt en hij kan nu goed lopend naar school.

Net voor de Kerst gaat hij nu weer naar huis. Er is zelfs nog geld over voor wat graan, dat hij meekrijgt als kerstcadeautje voor zijn oma.

De foto dat hij weer naar huis mag, makes my Christmas!!

De mooiste glimlach van het jaar en stralende ogen.

Die wilde ik jullie niet onthouden.

Wens jullie allen fijne feestdagen en een gezond 2017.

Dank aan alle sponsoren. Het was niet voor niets. Je kunt niet iedereen helpen maar wel het verschil maken voor een enkeling!!!!

Lieve groet Anneke

PS vergeet de foto's niet te bekijken!!!!

Home, sweet home

Lieve mensen,

Weer thuis in herfstig Nederland.

Het waren drie leerzame weken. Anders dan andere jaren. Of het nu de mensen met honger waren die wij veel tegenkwamen of de dreiging van aanslagen. Overal zie je bewapende militairen, tot op het strand toe. Het voeldewat grimmiger aan. In de prachtige natuurparken merk je daar niets van maar in de steden wel.

We hebben weer meegekeken en meegedacht met het team van the Mobile Clinic. Het Transportfonds doet nog steeds goede diensten.

Zie ook de mail van Leah, directeur van de kliniek

Dear Hanna and Anna,

Thank you once again for your refreshing visit to APDK after an absence of 4 years. Thank your you for honest observation and sharing after visiting the outreach program which you have supported for sometimes now. Your work among children and others with disabilities is not in vain. Touching a disadvantaged life is never time and resources lost. Asante sana. We look forward to your support once again. Next week we are sending 8 children to Kijabe for surgery. Already we have two mothers in the ward plus their children waiting to go to Kijabe. We could not send them back since they will definitely not come back because of lack of transport. As you can see, the Transport Fund is still very much valid.

Thank you.

We hebben een rapportje gemaakt over de nieuwe werkwijze van de mobile clinic en weer gezien waar men behoefte aan heeft. Dankzij onze sponsoren hadden Hanneke en ik samen het prachtige bedrag van € 2200,-- te besteden. Hartelijk dank allemaal.

Er gaat € 1100,-- naar het Transportfonds.

€ 900,-- naar 5 special seats voor de oudste kinderen, daar het voor de moeders wel heel zwaar is om deze grote kinderen nog op hun rug te dragen.

€ 200,-- voor speciale schoenen voor Ramartuan van 12 jaar, die op zijn stomp gewikkeld in doeken van en naar school hobbelt.

Het is een mooi resultaat. We blijven APDK en de mobile clinic volgen.

Liefs Anneke

Mobile clinic week 1

Waar begin je na een week mobile clinic?

Bij de mislukte maisoogst?

Bij de honger?

Bij de misverstanden waardoor er op het spreekuur niet alleen lichamelijk gehandicapte kinderen zijn maar ook heel veel verstandelijk gehandicapten?

Bij de mensen die teleurgesteld vertrekken omdat ze dachten donaties of voedsel te krijgen?

Bij de honderden kilometers over rode stoffige wegen crossen en terugkeren met oranje haar?

Bij het jongetje dat schaterend zittend een ballon door de hele spreekkamer schopte?

Bij de grote jongen die we met zijn moeder mee terugnamen in de ambulance en de hele weg schreeuwde:" Ik word met de ambulance thuisgebracht naar Kidongo" en daarbij onze gezichten met twee handen vastpakte. Aangekomen in Kidongo de ambulance niet uit wilde en door een grote broer eruit moest worden getild?

Bij de broodmagere man die zei "vergeet ons niet" ?

Bij de kinderen die geopereerd moeten worden maar zover van Mombasa wonen dat de ouders het niet zien zitten omdat ze niet zo lang hun hut en gezin in de steek kunnen laten?

Bij de dispensary ( medische post) waar men na al die jaren nog geen idee heeft wat APDK is en doet?

Bij de medewerker die niet weet dat er al 5 jaar een transportfonds is?

Bij de calciumpillen die na één spreekuur al op waren doordat er zoveel kinderen met kalkgebrek waren?

Ik weet het niet. Zoveel indrukken, zoveel belevenissen, zoveel te verwerken.

Lieve groet Ann

Terug naar Kenia

Lieve mensen,

Vorig jaar moest ik helaas de reis naar Kenia annuleren vanwege de borstkankerbehandeling maar nu gaan Hanneke en ik weer.

Niet zo lang als de vorige bezoeken in 2010 en 2011, twee keer drie maanden, maar drie weken.

Hiervan gaan we twee weken mee met de Mobile Clinic van APDK (Association Physical Disabled Kenya) om te kijken hoe het met het transportfonds gaat. Nog steeds worden er bij elk bezoek van de Mobile Clinic aan de kleine dorpjes, gehandicapte kinderen aangetroffen aan wiens handicap nooit iets is gedaan. Zo komen we grote kinderen tegen met klapvoeten en O-benen, waterhoofden, hazelippen, open ruggetjes enz. Voor de operaties zijnfondsen en organisaties (zoals de Smile train voor de clift-lips) maar voor het vervoer van en naar het ziekenhuis is geen regeling.

Het door ons (en onze sponsoren!!) gestartte transportfonds was en is nog steeds de oplossing. Ook nu kan ik weer een bedrag meenemen.

We hebben het nog steeds kunnen aanvullen. Daar ben ik iedereen heel dankbaar voor.

We gaan kijken hoe het nu loopt, alle contacten hernieuwen enof er nog steeds goede regelingen zijn m.b.t. de betalingen. Sommige kinderen moeten meer dan 500 km reizen voor een operatie - Van Mombasa naar Nairobi (Kijabi), andere kinderen kunnen dichter bij Mombasa geopereerd worden.

Ter plekke kijken we wat we verder kunnen doen.

We komen vaak ondervoede kinderen tegen, kinderen met calciumgebrek, bloedarmoede of ringworm (moet allemaalopgelost worden voordat ze geopereerd kunnen worden). Kortom: Veel te doen.

Mocht je nog iets willen bijdragen, dat kan nog steeds.

Op rek.nr: NL42INGB0003258561 onder vermelding van t.b.v. Transportfonds. Elke cent wordt gebruikt.

We gaan er weer voor!

Anneke

Update Transportfonds Mombasa Kenia APDK

Zo gaan we aan ons eigen succes ten onder.

Vast hartelijk bedankt

voor het meedenken. Wij blijven ook naar oplossingen zoeken.

2e deel Bali en Kalimantan

Beste allemaal,

Terug uit de jungle, in de bewoonde wereld. het is even wennen. We startten het 2e deel met een paar dagen Bali, Tirta Empul bezoeken en rondtouren, daar Chris niet meer mocht zwemmen. Na een onvrijwillige botsing met zijn surfplank had hij 6 hechtingen in zijn wenkbrauw. Na Chris uitgezwaaid te hebben, vertrokken wij ( Jelle, Sunny, Wouter en ik) naar Kalimantan en wel naar Balikpapan. We hadden 12 dagen en moesten dus een keuze maken. We hebben 3 highlights eruit gelicht. We begonnen op zaterdag in Balikpapan op de Pasar Malam rond het centrale park. Heerlijke hapjes. In het park is een heel grappig parcours met dikke kiezels. Hierop loopt men, op blote - of kousenvoeten, om de voetreflexen te stimuleren. Dat moesten wij natuurlijk ook proberen. Het oceaanfront is vol terrasjes, marktjes en waterhuizen. In het vliegtuig waren we al de enige blanken en in de stad waren we compleet een bezienswaardigheid. De twee blonde reuzen moesten overal op de foto met families. Schreeuwende baby's werden in hun handen geduwd en hele families verdrongen zich om met hun telefoon een foto te maken van het duo. Het is helemaal niet toeristisch. Leuk, maar je moet wel Bahasa spreken want Engels spreekt niemand. Ook moet je zelf uitzoeken hoe je moet reizen, dat kostte in het begin even tijd. Op een gegeven moment heb je het door. De dag daarop namen we de local bus naar Loksado. De reis zou acht uur duren. Het werden er 13 en halverwege bleek de bus helemaal niet te stoppen in Loksado maar in Kandangan, nog 1,5 per auto van Loksado. Als een bus vol is, blijken er zeker nog 20 bij te kunnen op plankjes tussen de stoelen of op colakratjes in het gangpad. Wij vlogen samen met de andere achterin zittenden - tot vermaak van de andere passagiers - bij elke bult in de weg, gillend 10 cm omhoog. De sfeer was echter prima. Om 2 u 's nachts stonden we dus met zijn 4en op een uitgestorven busstation. Maar waar ze vandaan komen, ik weet het niet. Binnen 15 min. stonden er 4 motoren die ons wel naar een hostal wilden brengen. Zo lagen we om 3u in een comfortabel bed. De volgende ochtend konden we nog wat inkopen doen op de lokale markt en daarna toch per busje naar Loksado. Een sprookje. Houten huisjes langs een wildwaterrivier. Je kunt met bamboevlotten een tocht maken, per binnenband de stroom afglijden of gewoon lekker zwemmen en je was doen. We hadden een guesthouse met balkon, boven de snelstromende rivier. Dat sliep geweldig. Jelle had gehoord dat je bij een familie in een longhouse ( en aantal huisjes rond een centrale ruimte, waar veel families onder 1 dak wonen) kon logeren. De volgende dag moest ik achterop de Ojek (motortaxi) om de jungle in te trekken over een werkelijk erbarmelijke weg, over rivieren met bamboebruggen zonder leuningen, door modderplassen en langs watervallen. Ik stond doodangsten uit maar kwam veilig aan en kon af en toe toch nog genieten van de overweldigende natuur. Bij de familie aangekomen, kregen we in de centrale ruimte een hoek toegewezen op de bamboefloor en toen het begon te hozen kregen we een droger plekje, want het regende binnen net zo hard als buiten. De baby's hingen, ingebakerd, aan het plafond te slingeren en in het begin liep het contact een beetje stroef. Toen de jongens het 's avonds op een goochelen zetten, werd het een hilarisch gebeuren. Iedereen zat in dekentjes gehuld, zonder tanden of met nog 1 tand, te grijnzen en mee te genieten. Het was een vreemde gewaarwording dat de hele familie bleef staan kijken tot we echt in bed lagen, no privacy. Gebroken door de harde vloer moesten we de volgende dag weer terug het tropisch regenwoud door achterop de Ojek, maar het was weer een heel bijzonder dagje. In een busje overbrugden we daarop de 4 uur naar Banjarmasin. Hier (alweer vroeg op!! Reizen is afzien!!) stonden we de volgende dag om 5 uur buiten om een boot te nemen naar de floatingmarket. Dat viel in het laagseizoen nog niet mee, maar na een uur zaten we toch echt in een Klotok. Ontbijten op de floating market bij een sampan (ontbijtbootje met koffie, oliebollen, bakbananen en koffie) en fruit kopen bij de andere boten. Jelle zat al gauw in een boot en riep koppi, koppi, tot vermaak van zelfs de waterpolitie. Nu moesten we nog de highlight van Kalimantan regelen, namelijk de tocht naar het NP Tanjung Puting, alleen bereikbaar per boot. Daar we genoeg hadden van bussen, boekten we een vlucht naar Pangkalang Bun. Dat ging prima. In een uurtje stonden we er, eigenlijk in no time, want we gingen ook de tijdsgrens weer over, 1 uur verschil. Hier aan de monding van de rivier naar zee, ligt het leuke dorp aan een grote steiger, met waterhuisjes, winkeltjes, bootjes en een levendig bestaan, wat zich geheel op en aan het water afspeelt. Altijd iets te zien. We konden een boot regelen voor de volgende dag. Met zijn 4en en 4 bemanningsleden (captain, technische man, guide en kok) voeren we de rivier op en uiteindelijk de jungle en het NP in. Wat een rust. Drie dagen alleen maar groen, vogels, vlinders, eekhoorns, varanen, alle soorten apen en oerwoudgeluiden. Puur genieten. Jelle stond op de voorplecht als de koning van de jungle, maar dat was voorbij toen we de eerste Orang Oetangs ontmoetten. Dat waren de real kings. De eerste die je aan ziet komen slingeren, tergend langzaam door de bomen met armen als boomstammen, dan word je wel even stil. De vrouwtjes met hun jongen en de pubers (ondeugend) van 9 tot 15 jaar. Je mag ze niet aanraken maar als ze jou aanraken, is dat geen probleem. Jelle en Wouter werden weggeduwd maar van Sun en mij, pakten ze af en toe een hand en liepen een stukje mee of bleven zo naast je zitten. Toen we bij Camp 3 geweest waren, treuzelden we nog wat. Even vissen,douchen met behulp van pomp en rivierwater. Opeens kwam er een monster van een Orang Oetang aan. Het bleek Tom, de zwaarste aller Orang Oetangs. Even was er paniek onder de crew. Er werden bananen de andere kant opgegooid en de boot werd snel losgemaakt. Niet dat Tom agressief is, maar hij is 10x zo sterk als een volwassen man. Zou hij de boot opkomen dan vernielt hij alles en men kan hem niet tegenhouden. Tom ging lekker eten, daarna nog wat drinken in de rivier en legde zich te rusten op de steiger, zodat hij alles - wat er op de boot gebeurde - goed kon zien. Het was net een film, die armen en zoals hij zich optrok uit het water. ' Terugkeer van de Jeti' . We hebben er ontzettend van genoten. Geslapen aan dek in muskietentent met groepen Orang Blanda's om ons heen en Hornbills (neushoornvogels) laag overvliegend. Orang Blanda is de naam voor de neusaap. Daar kunnen we het weer mee doen. Na 4 vliegtochtjes staan Wouter en ik weer op Bali. Jelle en Sun zijn doorgereisd naar Pontianak en vandaar naar Maleisie. Hun visum loopt op 4 april af en door nog even in Maleisie wat rond te reizen, kunnen ze straks weer op een nieuw toeristenvisum naar Indonesie. Wij komen snel naar huis,we hebben gehoord dat het al 17 graden is. Houden zo.

Tot snel, Anneke

1ste Rondje Bali

Lieve allemaal,

Vanuit niemandsland (Marga is naar huis, Wouter komt morgen en Jelle, Chris en Sun zijn nog op Lombok) heb ik tijd voor een bericht.

We hebben een prachtig rondje Bali gemaakt van drie weken in 7 hostals. Beginnend in Sanur met de hereniging met Jelle voor 1 avond ( klop op de deur; ' roomservice' en daar stond ie!! Bruin, uitgebleekt haar, blootvoets en stralend) want Marga en ik moesten de volgende ochtend al met de boot mee naar Nusa Lembongan. Hier hebben we een hele dag gesnorkeld en een dag scooters gehuurd om zowel Nusa Lembongan als Nusa Ceningan te verkennen. Dat ging nog bijna mis. We wilden lunchen bij warung op het eiland Ceningan en Marga moest het parkeerplekje oprijden maar gaf te veel gas. Ze schoot door en hing met scooter en al tussen de bomen. Ik schrok zo dat ik ook te veel gas gaf en even laten naast haar hing. De eigenaren van de Warung kwamen wit om de neus naar buiten rennen en hielpen ons weer op het parkeerplekje. Toen pas zagen wij dat achter het rijtje bomen een steile klif was en diep daaronder de zee. We stonden toen wel even te shaken, maar de angst ging al gauw over in de slappe lach, voor al om het gezicht van de eigenaren van de Warung, die waanden ons al in de diepte. Met de groentenboot zijn we naar Kusamba gevaren en vandaar met de bus naar Amed in NO Bali. Hier zijn 4 kleine vissersdorpjes met 8 km rif om te snorkelen, zo vanaf het strand. Ook is er in 1942 een Japanse tropedojager gezonken en in de afgelopen 70 jaar zijn er de mooiste koralen aan die boot gegroeid. We hebben genoten van de tuinen en gezwommen in de Koningsbaden van de laatste Radjain Tirtte Ganga. Door een zeer zenuwachtige chauffeur - wij noemden hem Jan Toeter, want zijn vinger zat vastgeplakt op de claxon - werden we naar NW Bali gereden, de plaats Pemuteran, waar de vissershutten nog op het strand staan. We hebben met een gids een prachtige tocht door het National Parc gemaakt en naast de vele apen en vogels ook 3 enorme varanen van ruim 1,5 m gezien, die een kalf hadden geroofd uit het dorp en dit nu vol overgave aan het verslinden waren. Het eiland Pulau Menangan wordt genoemd als het snorkelparadijs en dat is niets te veel gezegd. Wassini in Kenia stond voor mij - tot nu toe - bovenaan maar deze plek wint het. Het is een rif dat begrensd wordt door een enorme diepte. Je zwemt op de rand van de diepte en het rif en er zijn honderden verschillende vissen en alle soorten koraal die hangend over de diepte groeien als reusachtige bladeren. Het was ruw weer die dag en het vergde dan ook heel wat kracht om een beetje op koers te blijven, maar aan de achterkant van het eiland was het rustiger en konden we beter blijven drijven en kijken, kijken, kijken en genieten. Daarna hadden we voorlopig genoeg water gezien en zijn we de bergen ingetrokken naar Munduk. Wat een verassend gebied en de mooiste uitzichten vanuit ons hostal, van de hele vakantie. Meer dan 180 graden uitzicht, over rijstvelden, bossen en bergen. Ook hier de sportschoenen weer aangetrokken. Hebben we ze in ieder geval niet voor niets meegesjouwd in de rugzak. Een tocht naar de watervallen gemaakt, lopend door een soort tropisch regenwoud, afgewisseld met vanille- ,koffie- en cacaoplantages, aangelegd in de koloniale tijd door de Nederlanders. De volgende dag een 2e hike gemaakt door de rijstterrassen. Daarna hadden we genoeg van de vele regen - waar het mooi en groen is, regent het vaak - en zijn we naar Ubud gereisd om enkele musea te bezoeken, het centrum voor vrouwen art en ons onder te dompelen in de muziek. Elke avond zijn er prima soul- of jazzbands te horen. Marga haar reis liep op zijn eind en zij heeft souvenirs ingeslagen voor haar love-ones. Ik ging gezellig mee en heb een prachtige babybuddha ontmoet, op wie ik verliefd werd. Marga is zo lief hem vast mee te nemen naar Nederland zodat de schat niet 3 weken in een donkere rugzak hoeft te overleven. Tot slot terug naar de kust, strandwandelen en bijkleuren was de bedoeling. Door de storm ging het bijkleuren iets te rigoreus. Als er wind staat, onderschat je de kracht van de zon. Gelukkig hadden we al flinke ondergrond. Nu Marga vertrokken is, wandel ik veel langs het strand, kijk naar de surfers (de golven zijn op dit moment enorm) en heb ik in een 2e handsboekhandel een nieuwe voorraad ingeslagen. Morgen komt Wouter, dinsdag of woensdag Jelle en dan begint het 2e deel.

Kus Anna (Foto's volgen thuis)