Sanibona allemaal,

Eén van de standplaatsen van de Mobile Clinic is The Albert Parc. Vroeger een prachtig park waar cricketwedstrijden werden gespeeld, zelfs met overdekte tribune en kleedkamers daaronder. Grote grasvelden en langs de rand en in het midden grote bomen. Oude hoge hekken omheinen het park. Sinds enige tijd is er echter geen gezin meer dat het in zijn hoofd haalt om zondags een wandeling in het park te maken. Het is het domein geworden van drugsdealers, drugsgebruikers, gangs, dronkaards maar ook van een hele grote groep illegalen uit andere Afrikaanse landen en meerderjarige straatkinderen, waaronder een groep jonge meiden -twintigers- die als prostitué werken in het park. Daar we meerdere meiden met maar één oog zagen, vroegen we aan Eugene of er soms een oogziekte heerste. Het was echter veel gruwelijker. Als je op straat komt te leven moet je tot een gang-bende gaan behoren, want je hebt protectie nodig op straat. Om tot een gang te gaan behoren, moet je je bewijzen. Je krijgt een opdracht en na deze opdracht word je toegelaten en krijg je beschermeing van de betreffende gang. Je bewijzen doe je door middel van een beroving, messteek toebrengen, verkrachting van jongen-meisje of je steekt iemand een oog uit. Vandaar!! Inmiddels kijk ik al niet meer op van een meisje met één oog.

Het park is nu een grote vuilnisbelt van afval van ruim 300 mensen die het park bevolken. Er wordt op vuurtjes gekookt, de was hangt te drogen aan de hekken enz.De Mobile Clinic gaat midden in het park staan en de mensen die hulp nodig hebben komen naar de Clinic toe. Je ziet hier veel steekwonden want er wordt elke nacht wel gevochten om drugs, schoenen of eten. De mensen die afweren hebben steekwonden in hun handen en hun armen. Heel veel geslachtsziekten, waar wij niet zo veel mee kunnen, dan ze naar de kliniek brengen. Veel geinfecteerde wonden want er is geen water en de mensen hebben handen en voeten die bedekt zijn met dikke lagen vuil. De gemeente Durban laat - tot nu toe- deze mensen gewoon verrekken. De metro police pakt ze niet op want ze weten niet waar ze met de mensen heen moeten. Tickets terug naar hun eigen land betalen, daar voelt de overheid niks voor. Geen uitzetbeleid dus. Ze creperen vanzelf wel en dat gebeurt dan ook. Het enige dat de police doet is wat machtsvertoon. De politiehonden uitlaten in het park, met motoren een beetje door de mensen heencrossen, zodat ze alle kanten opvliegen. Soms rijden ze ook stapvoets langs de Clinic. Om deze reden geven we alleen medicijnen die men meteen ter plekke moet innemen, pillen uitdelen kan verkeerd door de politie worden uitgelegd en dat moet je voorkomen.

Van de week werden we gewaarschuwd dat er een erg zieke jongen op de overdekte tribune lag. Het was een broodmagere (later bleek hij 40 kilo te wegen) 23 jarige jongen Mazwi, die nauwelijks adem kon halen en hoge koorts had. We hebben hem flink laten drinken, multivitaminen en paracetamol gegeven en gezegd dat we hem de volgende ochtend vroeg op zouden halen voor het ziekenhuis. Ik zat om 8.30 uur met hem in het ziekenhuis, registratie door verpleegkundige, wachten, suikertest, bloeddruk, pols, temperatuur en urine test, wachten, nurkse verpleegkundige die beslist of hij een dokter moet zien, wachten, dokter. Hij schrok zo ziek als Mazwi was. Longfoto maken, wachten. Dokter voor de uitslag. Open TB met vuistgroot abces in de linkerlong.( Thuis ga ik nog maar ff naar de GGD ondanks de BCG) Deze arts was gelukkig een empathische man en vertelde welke grote sociale problemen hij tegenkomt en dat hij ook wel begrijpt dat sommige jongeren huis en community ontvluchten maar dat hij nu toch echt naar huis of familie moet. Hierna wachten voor opname. Bloedprikken, wachten. Op de afdeling kijkt dan nog een 2e arts, examination doctor, of de patient echt wel opgenomen moet worden. Er was nog geen bed maar hij bleef, desnoods in de onderzoeksruimte op de tafel slapen. Missie geslaagd! Niet meer buiten en een bed! Ik huppelde de gang door. Bij de Spar haalde ik nog wat bananen en sinaasappelsap voor hem. Eindtijd 18.00 uur. De volgende ochtend even bij hem gaan kijken. Hij lag nu in bed op een zaaltje en had sinds 2 jr niet meer zo goed geslapen. Hij was gewassen en had een schoon wit pyama-ziekenhuisjasje aan. Hij greep mijn beide handen en zei thanks, thanks, thanks, God will bless you. Ik ging naar buiten, liep over het strand terug en zag een briefje van 20 Rand liggen. Gods blessing? Nu gaat de social worker aan de slag samen met de social worker van het ziekenhuis. Ik denk dat ik komend weekend nog even bij hem ga kijken.

We hebben nog steeds geen plek voor onze epileptische jongen S. We zijn bang dat als er er niet snel een oplossing komt, hij vandaag of morgen dood gevonden wordt. Het ziekenhuis wil hem nu max. 2 dagen opnemen voor instelling van medicijnen maar daarna moet er een adres zijn. Hij is welkom bij zijn moeder maar niet meer in de community, deze geeft geen toestemming voor terugkeer. Nu gaan de outreach werkers proberen om de stamhoofden bij elkaar te roepen om met hen de medische geschiedenis en problemen van S. te bespreken en begrip te kweken voor de ellendige situatie waar de jongen nu in zit. Tevens gaan ze de stamhoofden vragen om S. zijn fouten (geen idee wat hij heeft gedaan) te vergeven. Het idee dat wij aan B&W van een dorp moeten gaan vragen of een 17 jarige jongen wel naar het huis van zijn moeder terug mag keren, staat wel erg ver van mij af. Maar `s lands wijs, `s lands eer.

Deze week voor het eerst in een township 25 km van Durban een jongen van 13 naar huis gebracht. 5 maanden heeft hij op straat geleefd. De oude buurvrouwen knuffelden hem en waren blij dat hij er weer was, in tegenstelling tot zijn moeder. Ze keek hem niet eens aan. Ook het gezicht van de jongen vertoonde geen enkele emotie of herkenning. Ze is een alleenstaande vrouw met 2 dochtertjes en nu nog een mond om te voeden. Ze heeft geen eigen huisje maar huurt een kamer in een klein huisje. Hier moeten ze vanaf heden met zijn 4en slapen. Morgen belt het aftercare team of de moeder met hem naar een school is geweest en over een week gaan ze kijken hoe het gaat. Geen fijn gevoel om hem daar achter te laten.

Greetings Anna