Je bent een jongen van 13 jaar en leeft op straat. Op een dag word je aangereden door een auto en raak je zwaar gewond aan je hoofd. Je hebt een schedelbreuk en ligt lang in het ziekenhuis. Je herstelt maar je hebt een deuk vol littekens in je schedel van boven je neus, over je voorhoofd tot halverwege je hoofd. Er is blijvend hersenletsel en epilepsie. Je krijgt medicijnen mee om de attacks te onderdrukken maar je haalt geen herhalingsrecepten op. De medewerkers van Umthombo proberen je naar huis te krijgen maar je weigert. Ook proberen ze je zover te krijgen dat je elke dag 2 maaltijden komt halen maar ook dit, doe je zelden. Je karakter is veranderd door het hersenletsel kun je slecht tegen de zonen je bent snel agressief.

Nu ben je 16 jaar en leeft nog steeds op straat. Je bent ernstig vervuild, draagt kleding vol gaten, geen schoenen en de epileptische aanvallen verhevigen. Deze ochtend heb je, volgens je straatvrienden, weer een aanval gehad. De pech is dat je net op een muurtje van bijna 2 meter hoog zat. Je viel er als een blok vanaf, op je kin en de linkerkant van je gezicht. Je was 20 minuten van de wereld , je kin is opengescheurd en de linkerkant van je gezicht is gezwollen. Het bloed van de kinwond zit tot in je oren. Bovendien kun je je mond niet meer opendoen, dus niet eten of drinken. Ook heb je barstende hoofdpijn. Waar moet je heen? Je sleept je naar Umthombo waar je op de binnenplaats tegen de muur aanhangt, met je hoofd in je handen, als je door ons wordt gevonden.

De Mobile Clinic rijdt weer eens niet door geldgebrek (no fuel). Eén van de medewerkers rijdt jou en mij in zijn eigen auto naar het hospitaal, afdeling Trauma. Nadat ik jou, hangend aan mijn arm, naar de trauma wachtkamer heb gebracht, ga ik je inschrijven. Een verpleegkundige komt naar mij toe en zegt, we kennen hem goed. `Hij komt hier veel na een aanval. Als het maar even beter met hem gaat, vecht hij met de verpleegkundigen, gaat zijn bed uit en verdwijnt` Ik zeg dat hij daar nu te ziek voor is. Als ik je heb ingeschreven en terugkom, lig je al languit op een bank in de wachtkamer te snurken.

Het is 10.30 uur. HIV test (altijd het eerste hier) en bloeddruk worden gemeten. Het grote wachten gaat beginnen. Om 11.30 uur komt er een verpleegster kijken. Ze voelt met een handschoen even aan je gezicht en kijkt er vies bij. `Zeker gevochten en in elkaar geslagen` zegt ze. Nee, zeg ik, epileptic attack. Oh, is het antwoord. Foto´s van zijn gezicht maken en kin hechten is haar mening. Ik kan haar nu al vertellen dat je kaak is gebroken en als het tegenzit ook je jukbeen. Om 12.30uur komt er iemand bloed afnemen. Je wordt op een behandeltafel gelegd en er wordt een infuusnaald aangebracht. Zowaar mag je op de behandeltafel blijven liggen. Ik ga even naar de WC en als ik terug kom heb je het laken van de behandeltafel waarop je moest gaan liggen over je heen getrokken en snurkt alweer. Volgens mij heb je sinds tijden niet zo lekker gelegen. Cecile (zij mocht niet naar binnen omdat ze haar grote fototoestel bij zich had) komt mij om 14.00 uur even een half uur aflossen, want ik ben ijskoud. De airco staat hier op vriesstand. Even naar buiten in de zon. Om 14.30 uur ben ik terug. Er is nog niks gebeurd. Om 15.00 uur krijg je ineens een enorme epileptische aanval. Ik grijp je vast, zodat je niet van de behandeltafel kunt vallen en schreeuw om een arts. Die komt en roept om valium, hij ziet dat je bloed spuugt (op je tong gebeten) en propt een aantal gazen in je mond. De valium wordt via de infuusnaald ingespoten en binnen 1 minuut snurk je weer maar nu drie keer zo hard. Het snot en zweet zit over je gehele gezicht, de prop gaas zit in je mond als een appel in de bek van een gegrild varken. De arts loopt zo weg.

Opeens voel ik zo´n blinde drift in mij opkomen (Ik ken mijzelf niet meer), dat ik de behandel afdeling opstuif, de gordijnen rond je bed dichttrek ( de hele wachtkamer, incl kinderen hebben mee kunnen genieten van je ellende) een set handschoenen uit de bak ruk, ze aantrek en eerst die prop gazen uit je mond trek. Je gezicht en neus schoonmaak. Het zweet was ik van je gezicht. Voor het eerst denk ik ' Kind, was je maar dood. Dit is geen leven'.

Ik loop naar het loket en vertel hen dat ik aanneem dat je wordt opgenomen want dat met zo´n dosis valium, je iemand niet meer de straat op kunt sturen. Ze beamen dit. Om 16.30uur bel ik om opgehaald te worden. Er is nog geen röntgenfoto gemaakt en je kin is nog niet gehecht.

Als ik Bizze tijdens de terugrit bijpraat en vraag hoe het komt dat mensen geen enkele empathie of deernis met deze kinderen voelen, zegt hij: ' They hate them'.

Welcome in Durban, South Africa en veel plezier bij het WK in maart!! Vooral dat nieuwe miljoenenstadion waar ik elke dag langsrijd op weg naar Umthombo. Genieten maar!!

Anna

PS: Toen ik hem 2 dagen later in het ziekenhuis wilde bezoeken, vertelden ze dat de vogel alweer gevlogen was.