Week Uthri (3)

Sanibona allemaal,

Na een heerlijk zonnig weekend inde Drakensbergen en Lesotho, een land dat lijkt te zijn blijven steken in de Bijbeltijd, zijn we zondagavond om 21.00u weer in Thekwini. Het was een fairtrade trip, dwz dat je slaapt bij de mensen thuis en dat de opbrengsten voor het hele dorpje zijn. Ik zal een paar foto´s van ons weekend op de site zetten.

Maandagmorgen begon al goed. De Mobile Clinic reed niet, geen geld voor benzine!!?? Weer konden we niet aan de stafvergadering (2 uur) meedoen omdat er geen mensen voor het ontbijt waren en geen mensen om de kinderen in bedwang te houden. Cecile neemt de kinderen in de zaal en ik maak met behulp van 3 meiden het ontbijt voor 38 jongens. Het klinkt eenvoudig maar het is een veldslag.

We hebben 20 zakken brood gekregen van een bakker. Net alleen gewoon brood maar ook allerlei lekkere broodjes en helaas niet allemaal dezelfde. De meiden die helpen beginnen zich vol te stouwen met sausijzenbroodjes, echt met 2 handen tegelijk. Zo zien kinderen eruit die honger hebben. Dan maken ze hun eigen bordjes met lekkere broodjes en als we thee zetten met heel veel suiker en melk, slaan ze al 2 bekers achterover voor ze hun eigen beker opnieuw vullen. In de tussentijd zie ik Cecile met stokken vechtende jongens uit elkaar houden en dreigen, schreeuwen enz. Dan gaan we de borden uitdelen. De 1 wil dat broodje de ander dit. Ze jatten elkaars brood, gooien met brood, storten zich de keuken in om zelf in de zakken te graaien.

Uiteindelijk schreeuw ik ook, en nu allemaal de keuken uit. Ik duw en trek net zo lang tot de rust weerkeert. 2 uur later nog geen mens van de 20 stafleden te zien.

De zaal wordt geveegd en er ligt overal brood en de keuken ligt vol bekers thee, suiker en fijngetrapte worstenbroodjes en puddingbroodjes. Welcome in hell!!

Om 11.00uur zijn we doodmoe en dan moet de week nog beginnen. We gaan weer naar Mandy en ze geeft ons gelijk wat de kritiek betreft. We spreken voor donderdag met haar af voor uitgebreid gesprek.

´smiddags willen we op bezoek bij een kind in het ziekenhuis maar het is al overgeplaatst naar ziekenhuis buiten Durban. Ik geef het zakje fruit en drinken maar aan een slapende zwerfster op de stoep. Dan weer helpen eten maken en de hele keuken schrobben terwijl 4 stafleden met de benen op de stoelen zitten. Ik ga naar huis en Cecile komt uurtje later. Eugene heeft beloofd dat we morgen een dagje op de verloskamer kunnen kijken en op de eerste hulp of wel - Slegs Noodgevalle-.Eugene zal het regelen maar wij denken eerst zien en dan......

Inderdaad noodgeval de volgende ochtend. Meisje van 17 erg ziek. Om 7.15 werden we al opgehaald maar pas om 9.00u is de Mobile Clinic vrij om haar weg te brengen. Bij de gewone kliniek wordt gezegd dat ze pas na 17.00u aan de beurt zal zijn en dat ze maar tot 16.00u werken. Dan maar even met de staf bellen, zij willen dat we met haar naar Addington hospital gaan voor HIV test. We worden binnen geroepen als ze is getest. Men laat ons de positieve test zien en zegt dat het aidsstadium al is ingegaan. Het is alsof ik een klap in mijn gezicht krijg. Dit went nooit...Onze 17 jarige echter vertrekt geen spier. Men zegt dat er 2 mogelijkheden zijn, naar huis en daar in het ziekenhuis van de township waar ze is ingeschreven, medicijnen halen ( familie kan er dan op toezien dat ze regelmatig de medicijnen inneemt) of ID kaart op adres van Umthombo aanvragen en dan kan ze in Durban medicijnen krijgen. Dat laatste wil Umthombo niet, als de kinderen opeens verdwijnen en ze worden dood op straat gevonden, zou Umthombo gebeld worden en zich hiervoor verantwoordelijk voelen. Er wordt dus meteen actie ondernomen en ze wordt, ter bescherming van zichzelf en van de andere kinderen meteen naar oma in de township gebracht. Cecile gaat mee en ik ga met de mobile mee. Kiespijn, zwangerschappen 2 en 3 mnd van 16 en 17 jr meiden zonder voortanden die hopen meisje te krijgen omdat ze die leuk aan kunnen kleden. De schatten hebben zelf geen hele draad aan het lijf en wonen met zijn 4en in een portiek. Ik haal vitamines en eten en dring erop aan dat ze naar huis gaan, ze willen geen echo of HIV test. Dan worden we gebeld voor noodgeval. Meisje ligt bij de lege fabriek met dikke buik en reageert niet. Volgens vriendin is ze niet zwanger en dan neem ik geen risico, naar ziekenhuis. Ik sleep haar met behulp van 4 straatvriendjes op de brancard en de chauffeur van de Mobile kijkt er tevreden bij maar steekt geen hand uit en ik zit van 13.00 tot 17.15u op de Emergency, zit ik toch nog op de Slegs Noodgevalle maar dan anders en heb ik alles gezien.

Om 3 uur belt de chauffeur dat zijn dienst erop zit en ik zeg de mijne ook, ben ook op 7.15 begonnen maar je kunt dat kind van 18 toch niet alleen laten. Om 17.15 eindelijk buiten met 3 soorten medicijnen AB´s, 2 soa´s en nierbekkenontsteking. Ik bel kantoor, geen gehoor meer. Ze waren allemaal al naar huis, vergeten dat ik nog in het ziekenhuis zat. Africatime... Via Cecile toch nog lift geregeld. Eerst uur onder de douche gestaan toen ik thuis kwam. Te moe om te eten.

Woensdag een hele dag met 20 Be-More vrijwilligers op pad geweest naar alle projekten in de buurt van Durban. Ook de treeclinic bezocht. Erg ontroerend, al die vrouwen die hun ellende samen delen onder die boom, bijv.verdriet over overleden kinderen, huiselijk geweld enz. Al die kinderen erbij. Dansen en zingen.

Prachtige humorvolle toespraak over de verschillen tussen Ned en Afrika door Jacky van Bobby Bear (de opvang voor sexueel misbruikte kinderen) Zo herkenbaar voor iedereen. Wij komen aan, wrijven ons in de handen en roepen wat kunnen we doen? Weet ik veel, denkt de Afrikaan, ik weet zelf niet eens wat ik moet doen. Jij bent toch de nurse, onderwijzer, bouwvakker enz,, jij weet toch wat je doen moet, niet ik. Ook gaat iedereen, tot de jonge meiden van 21 aan toe, al rond 21.00u in bed. Maandag lagen wij er om 19.30 in, ook Cecile van 28 jr!! Het moet niet gekker worden. Al die indrukken en vreselijke verhalen putten je toch uit. Je hoort hier in 1 week meer dan in 10 jaar in Nederland. ´s avonds met elkaar uit eten gegaan en afgesproken dat we dat volgende week woensdag weer doen. Het is goed elkaar ff te ondersteunen.

Op donderdag alle suggestions en schema´s die wij de afgelopen weken hebben ontwikkeld en op schrift hebben gesteld met Mandy besproken. Het was een prima, verhelderend gesprek van 2 uur. We hebben ook heel veel gehoord over alle al gestarte en weer mislukte initiatieven. Verhelderend! Rest van de dag alles, op haar verzoek, op de laptops uitgewerkt en ´s middags in Mall films gaan kopen voor de kinderen. Nu eens geen geweld!

Ze zijn al vechtersbazen van zichzelf. Op verzoek van Mandy films gekocht waar ze zichzelf in herkennen en humorfilms. Slumdogmillionaire en Tsotsi gekocht. Sister Act en Dodge Ball als humorfilms uitgezocht. Nu maar hopen dat het ze boeit. Ik denk het wel.

Vreselijke wolkbreuken vandaag, spuitende putten, maar men belooft beter weer voor het weekend.

Tot nu toe is het elk weekend goed!!

Nog leuk kookmomentje- magnetron aangezet en klok ingesteld. We kijken naar de klok en merken dat deze er raar uitziet. Lopen er 6 kakkerlakken in, achter het glas. Geen 2 motten in een oude jas, maar 6 kakkerlakken in de magnetron. Eten toch maar opgegeten, wel goed gecontroleerd maar die stakkers kunnen de klok niet uit. Ze blijven dus bij ons inwonen.

Dankie voor alle reacties op de reiswebsite.

Liefs Anna (Mis jullie een beetje, three boys)