Na een heerlijk weekend strand van Suncoast beach, kijken bij het surfen van de kids op zondag, uit eten in een restaurant met aquariumwand met haaien, ontbijten buiten de deur en wandelen in U Shaka (daar we geen veilige uitgang konden vinden hebben we het hele park zeker 4 keer gezien, dus Delphisgroep, ik heb aan de 10.000 stappen op zondag voldaan) zijn we weer uitgerust en bruin aan de slag gegaan.

Maandag zouden we direct naar het safe space gaan voor het event, de presentatie van de woldcup soccer streetchildren maart 2010, maar bij Umthombo aangekomen was er een erg zieke jongen, Delani, die bloed had opgegeven en hoge koorts had, dus toch maar met de mobile clinic naar Hospital Addington. Pneumonia of TBC? We zien wel.

Daar aangekomen, rijen mensen en een bord met Waiting time 2 - 8 hours or more. Daar kunnen we dus alle kanten mee op. Na een uur wachten horen we dat er maar 1 nurse is en dat het onzeker is of deze nurse onze jongen, gezien de drukte, nog kan zien. Dan nemen we hem maar weer mee. Paracetamol, banaantje en dikke romige melk en dan maar slapen. Morgen om 7.00 u gaan de Eugenes het dan weer proberen, misschien dan meer geluk.

Daarna opruimen en schoonmaken want de bobo´s (Engelse ambassadeur, politie, schoolhoofden, mensen van de universiteit enz) komen. De kinderen krijgen tshirt van groepje Engelsen, dat ze mogen beschilderen met neon en glitterverf op hun eigen wijze. Veel mr I of mr T en bad boy, ook zetten ze bijna allemaal hun naam erop. De universiteit heeft een buffet laten komen voor alle genodigden maar niet voor de kids, al krijgen ze later wel erg lekker eten. Wij eten met de kinderen mee. Toespraakjes en presentatie van het Umthombo team en trainer. o.a.Nicaragua en Brazilie doen ook mee in maart. Daarna dansen de meisjes en jongens alles wat ze bloedig hebben ingestudeerd en waarvan wij de hele week al hebben genoten. Aan het eind zingt en danst iedereen.

Voordat we meegaan naar de voetbaltraining, hebben we nog een gesprek met de maatschappelijk werkster van Umthombo daar wij een idee hebben dat we 10 keer meer kunnen doen dan we nu doen.Het is slowly, slowly, slowly anders worden we moe en wij willen aanpakken op een Nederlandse manier. We zijn dus wel lastig voor ze.

Wij willen dat de ambulance 8 uur rijdt en niet 3 uur................ Op dit moment is de Mobile Clinic de enige auto van Umthombo en wordt ie dus gebruikt voor van alles en nog wat.

Wij willen dat de rondwandelingen door de stad een hele dag duren en niet 10 min, boodschapje, 10 min, telefoontje, 10 min, iemand even naar huis brengen of een bekende met boodschappen even met de mobil clinic naar huis brengen, daarna lang lunchen enz..........

Wij willen dat als we medische spullen kopen die er de volgende dag nog zijn.................... box handschoenen en spuitbus second skin waren volgende dag al verdwenen.

Wij willen dat als men zegt, we roepen jullie zo.. dat ze dat dan ook doen.........................Men roept ons liever niet voor de dagmeeting omdat men dan Engels moet spreken, liever in Zulu.

De frustaties komen af en toe onze oren uit.

Wachten, wachten, wachten..... De collega´s zijn schatten maar de verschillen in manier van werken zijn enorm. Het aanpassen zal toch van ons moeten komen.

We gaan nog mee naar de voetbaltraining, er is een sportleraar uit Kaapstad gekomen om de kinderen extra te trainen en in januari komt er een echte trainer uit Engeland om de laatste puntjes op de i te zetten. Om 17.30 u gaan we naar huis.

De bloedopgevende jongen Delani ligt op een dekentje voor deur. Hij mag niet de nacht doorbrengen in het safe space omdat hij een vorige keer ´s nachts in een dronken bui 2 ruiten heeft gesloopt. Hard, maar wat moet ik er van zeggen...............wij reageren toch af en toe wat naief. Umthombo lenigt de ergste nood maar als men het te makkelijk maakt voor de kinderen is de prikkel om naar huis te gaan weg. Ze moeten het zo erg op straat blijven-gaan vinden, dat ze aangeven naar huis te willen en Umthombo alles in het werk laten stellen om een weg terug te vinden, naar welk familielid dan ook. Dan krijgen ze alle hulp van de Umthombo werkers. Cecile brengt hem dus nog maar een paracetamol. Het wordt een lange nacht voor hem tot 7.00 uur als men weer met hem naar het hospitaal gaat.

Wij gaan douchen, eten en schrijven.

De volgende morgen word ik opgehaald en naar de speciale TBC -Geslachtsziektenkliniek gebracht waar Delani al zit te wachten totdat hij sputum mag inleveren. Daarna terug en met de Mobile Clinic ons bekende rondje gemaakt. De open armbreuk van de jongen ziet er beter uit maar stinkt niet minder. We besluiten hem iets droger in te pakken om te kijken of de wond dan beter kan ademen. Verder nog een snee, wat geinfecteerde wondjes enz. Onze kleinste (10 jr maar door ondervoeding ziet hij eruit als 6) heeft kiespijn. We geven hem een tandenborstel en tandpasta en laten hem zijn tanden poetsen. Van een weeshuis hebben we kleding gekregen en we trekken hem een nieuw warm pakje aan. (maat 5-6 jr) Hij kijkt altijd zo treurig en klemt zich helemaal aan je vast als hij je ziet. Gisteren sprong hij tegen Cecile aan en plaste over haar heen, zeker zijn geurvlag even afgeven. We halen nog een zak kleding op in een winkelcentrum, waar een box staat waar men kleding voor Umthombo kan inleveren. Dat is altijd een gegraai en opeens zien we andere kinderen verschijnen. Ik herken ze aan de kleding. Ze dragen elke dag - en dat ruiken we, maar ook dat went - hetzelfde, behalve de meiden. Die doen erg hun best om er nog hip uit te zien.

Woensdag de hele dag met Delani 20 jr in de TB kliniek gezeten. Hij is erg ziek en ligt te slapen met zijn hoofd op mijn schoot. Constant rillend van de koorts. Ik heb 6 u tegen de voorlichtingsposters over TB en HIV gezeten en ken ze nu bijna uit mijn hoofd, althans de Engelse versie. Nog een paar van die dagen en ik ken ze ook in het Zulu. Na 6 uur horen we dat zijn sputum negatief is maar dat er een X foto moet gemaakt worden omdat hij in enkele dagen heel veel is afgevallen. Delani wil echter weg en Eugene,de nurse loopt weg en zegt dat we een jongen van 20 niet kunnen dwingen maar ik duw hem de rontgenkamer binnen en zeg je bent erg ziek, je wilt medicijnen en ik heb hier niet 6 uur voor niks zitten koukleumen. Soms moet ik ff Hollands doen en wat een geluk want hij heeft hoogstwaarschijnlijk hersen TB, heel ernstig. AB meegekregen en vrijdag moet hij een brainscan laten maken in het ziekenhuis. Cecile heeft op zijn Hollands hem gedwongen tot eten en daarna kon hij zijn eerste medicijnen slikken. Ik ging met een voldaan gevoel naar huis. Ernstig bericht maar in ieder geval is er nu veel duidelijk. Hij slaapt vanaf nu binnen.

Donderdag is heritageday of wel een Nationale feestdag. Er wordt iets op de Universiteit georganiseerd en wij gaan mee. Wat is ons nog niet helemaal duidelijk. Heel veel stafleden zijn vrij. Vrijdag dus naar Addington hospital met Delani en ´s middags vertrekken we naar Drakensbergen voor 2 nachten. We slapen bij de locale bevolking en hebben zin in een paar dagen eruit. Even de stad uit, de natuur in.... Het moet nog wel even mooi weer worden want het regent al vanaf dinsdag.

Salani Kahle Anna (Anneke is weer niet uit te spreken voor een ieder hier)