Waar begin je na een week mobile clinic?

Bij de mislukte maisoogst?

Bij de honger?

Bij de misverstanden waardoor er op het spreekuur niet alleen lichamelijk gehandicapte kinderen zijn maar ook heel veel verstandelijk gehandicapten?

Bij de mensen die teleurgesteld vertrekken omdat ze dachten donaties of voedsel te krijgen?

Bij de honderden kilometers over rode stoffige wegen crossen en terugkeren met oranje haar?

Bij het jongetje dat schaterend zittend een ballon door de hele spreekkamer schopte?

Bij de grote jongen die we met zijn moeder mee terugnamen in de ambulance en de hele weg schreeuwde:" Ik word met de ambulance thuisgebracht naar Kidongo" en daarbij onze gezichten met twee handen vastpakte. Aangekomen in Kidongo de ambulance niet uit wilde en door een grote broer eruit moest worden getild?

Bij de broodmagere man die zei "vergeet ons niet" ?

Bij de kinderen die geopereerd moeten worden maar zover van Mombasa wonen dat de ouders het niet zien zitten omdat ze niet zo lang hun hut en gezin in de steek kunnen laten?

Bij de dispensary ( medische post) waar men na al die jaren nog geen idee heeft wat APDK is en doet?

Bij de medewerker die niet weet dat er al 5 jaar een transportfonds is?

Bij de calciumpillen die na één spreekuur al op waren doordat er zoveel kinderen met kalkgebrek waren?

Ik weet het niet. Zoveel indrukken, zoveel belevenissen, zoveel te verwerken.

Lieve groet Ann