Het laatste verhaal, de foto's volgen nog (als ik thuis ben?)

Volgens de boeken zou een bezoek aan het park Manuel Antonio zo'n 2,5 uur in beslag nemen. Om 7.00 uur toen het park openging, waren we één van de eersten. Ontbeten bij tentje bij de ingang waarboven elke menukaart stond Bendicion de dios. De Bendicion was met ons want nog geen 100m diep het park in of de eerste blue morpho's (handgrote blauwe neon vlinders)kwamen ons al tegemoet zweven. Werkelijk om stil van te worden. Er zijn diverse trails uitgezet in het park en allemaal lopen ze helaas hill-up. Het was dus weer sjouwen maar het was het waard. We zagen wasberen, diverse soorten apen, sommige bruldenin stille stukken oerwoud zo hard, dat je er bijna bang van zou worden. Een paca, een beest zonder staart en stompe kop, zo groot als een biggetje, toekan (weer nieuwe soort!), luiaards zowel eenbruine als een witte. Iguana's in alle soorten en maten, waaronder de Jesus Christ lizard (Hij heet zo omdat hij op het water kan lopen..). Het park ligt op een landtong en wordt omgeven door baaien en stranden van de Pacific. Enkele van deze baaien zijn alleen toegankelijk voor de parkbezoekers en gelukkig konden we dus de hete hikes afwisselen met koele zwempartijen.

Toen we uiteindelijk het park verlieten, bleek het 16.00 uur te zijn en hadden we 9 uur rondgezworven. 's avonds hebben we de nummer 1 van de zonsondergangen gezien (nr 2 was in San Juan del Sur Nicaragua) en bleven we tot het aardedonker was op het strand. Ook het laatste streepje donkerrood hebben we gezien en opgeslagen als prachtige herinnering.

Onze cabin (met heel bijzondere voordeurdecoratie...) is niet veel soeps binnen maar 20 stappen van het strand via klein oerwoudpaadje en 200m van de ingang van het park, dus de locatie maakt het de moeite waard. De volgende dag nog een keer het park bezocht maar toen was het zo heet, dat ook de dieren het lieten afweten en wij, na het lopen van de trails waar we gister niet aan toegekomen waren, naar het strand vertrokken.

De planning was om zaterdag de bus van 12.00 u te nemen naar San José. Je moet dan vroeg zijn want in het weekend zijn de bussen vol. Na ons laatste ontbijt (op plastic borden met arresleden en rendieren en koffiebekers met hulst en kerststerren ) aan de Pacific, reisden we met de rugzakken naar Quépos waar we om 10.30u aankwamen. Helaas, bus van 12.00u al vol. Ik zag Wouter eerst lichtrood worden, daarna donkerrood en toen paars, terwijl hijin zijn beste Spaans alle argumenten opnoemde waarom wij mee zouden moeten maar ik zag al aan de uitdrukkingsloze gezichten achter het loket dat het niks zou uithalen. Het werd dus 4 uur stoepje zitten in het busstation. Visverkopers, tasverkopers, mensen die lege blikjes en flesjes ophalen - in het kader van recyclen krijgen ze hier een kleinigheidje voor-, cd- en snoepverkopers, alles trok aan ons voorbij. Om 14.30u konden we mee met de directo, die in 4,5 uur naar San José rijdt met pauze van 15 min om de Tico's de kans te geven te eten, en dat doen ze. Warme maaltijden die meegaan in piepschuimen vakjesbakken, tortilla's, omeletten, bakken fruit papaya, ananas, meloenen en sinaasappels. Alles wordt de bus mee ingesleept en tot onze verbijstering worden alle verpakkingen van kartonnen bekers, piepschuim en plastic flesjes zo het raam van de bus uitgekieperd. Weten we meteen waarom het overal zo'n troep is langs de wegen.

Zondag 8 maart El dia de las mujeres. Ter ere hiervan was er een mooi concert in het parque Nacional 's morgens, waar we van hebben genoten. Verder de hele dag geshopt en ons verbaasd over de plaats die de religie op zo'n zondag inneemt. Overal in de parken staan predikers die honderden mensen trekken met muziek en preken. Stoepje zitten is hier op zondag de nationale bezigheid. Kinderen krijgen een ballon of ijsje, er zijn clowns en tientallen verkopers van vanalles. We wandelden langs een (karaoke?) kerk waar we binnen een tijdje hebben gekeken naar drie grote schermen op de wanden van de kerk met alle teksten die een band met 3 zangers en een voorganger roepen, zingen en schreeuwen, afgewisseld met veel halleluja's en handen in de lucht. Wij kregen van iedereen een hand ener werd ons veel suerte gewenst. Bijzondere ontmoetingen. Zodra de mensen horen dat we geen Amerikanen zijn en dat we Spaans met ze willen spreken (practicar), worden ze een stuk vriendelijker. De dag vloog om en ook de maandagochtend. Wout werd nog geïnterviewd voor de tv over de financiële crisis. Er zijn 45/50% minder toeristen (vooral minder Amerikanen) en hoe het dan kon dat hij wel kon komen. Keurig verhaal in het Spaans over vaste baan en vast contract enz gehouden. Jammer dat we het niet meer kunnen zien, zaterdag a.s. wordt het uitgezonden.

Wij gaan alles laten bezinken en nagenieten.Ik ga mij opmaken voor mijn nieuwe avontuur, in september voor Be-More naar Durban