Beste allemaal,

Terug uit de jungle, in de bewoonde wereld. het is even wennen. We startten het 2e deel met een paar dagen Bali, Tirta Empul bezoeken en rondtouren, daar Chris niet meer mocht zwemmen. Na een onvrijwillige botsing met zijn surfplank had hij 6 hechtingen in zijn wenkbrauw. Na Chris uitgezwaaid te hebben, vertrokken wij ( Jelle, Sunny, Wouter en ik) naar Kalimantan en wel naar Balikpapan. We hadden 12 dagen en moesten dus een keuze maken. We hebben 3 highlights eruit gelicht. We begonnen op zaterdag in Balikpapan op de Pasar Malam rond het centrale park. Heerlijke hapjes. In het park is een heel grappig parcours met dikke kiezels. Hierop loopt men, op blote - of kousenvoeten, om de voetreflexen te stimuleren. Dat moesten wij natuurlijk ook proberen. Het oceaanfront is vol terrasjes, marktjes en waterhuizen. In het vliegtuig waren we al de enige blanken en in de stad waren we compleet een bezienswaardigheid. De twee blonde reuzen moesten overal op de foto met families. Schreeuwende baby's werden in hun handen geduwd en hele families verdrongen zich om met hun telefoon een foto te maken van het duo. Het is helemaal niet toeristisch. Leuk, maar je moet wel Bahasa spreken want Engels spreekt niemand. Ook moet je zelf uitzoeken hoe je moet reizen, dat kostte in het begin even tijd. Op een gegeven moment heb je het door. De dag daarop namen we de local bus naar Loksado. De reis zou acht uur duren. Het werden er 13 en halverwege bleek de bus helemaal niet te stoppen in Loksado maar in Kandangan, nog 1,5 per auto van Loksado. Als een bus vol is, blijken er zeker nog 20 bij te kunnen op plankjes tussen de stoelen of op colakratjes in het gangpad. Wij vlogen samen met de andere achterin zittenden - tot vermaak van de andere passagiers - bij elke bult in de weg, gillend 10 cm omhoog. De sfeer was echter prima. Om 2 u 's nachts stonden we dus met zijn 4en op een uitgestorven busstation. Maar waar ze vandaan komen, ik weet het niet. Binnen 15 min. stonden er 4 motoren die ons wel naar een hostal wilden brengen. Zo lagen we om 3u in een comfortabel bed. De volgende ochtend konden we nog wat inkopen doen op de lokale markt en daarna toch per busje naar Loksado. Een sprookje. Houten huisjes langs een wildwaterrivier. Je kunt met bamboevlotten een tocht maken, per binnenband de stroom afglijden of gewoon lekker zwemmen en je was doen. We hadden een guesthouse met balkon, boven de snelstromende rivier. Dat sliep geweldig. Jelle had gehoord dat je bij een familie in een longhouse ( en aantal huisjes rond een centrale ruimte, waar veel families onder 1 dak wonen) kon logeren. De volgende dag moest ik achterop de Ojek (motortaxi) om de jungle in te trekken over een werkelijk erbarmelijke weg, over rivieren met bamboebruggen zonder leuningen, door modderplassen en langs watervallen. Ik stond doodangsten uit maar kwam veilig aan en kon af en toe toch nog genieten van de overweldigende natuur. Bij de familie aangekomen, kregen we in de centrale ruimte een hoek toegewezen op de bamboefloor en toen het begon te hozen kregen we een droger plekje, want het regende binnen net zo hard als buiten. De baby's hingen, ingebakerd, aan het plafond te slingeren en in het begin liep het contact een beetje stroef. Toen de jongens het 's avonds op een goochelen zetten, werd het een hilarisch gebeuren. Iedereen zat in dekentjes gehuld, zonder tanden of met nog 1 tand, te grijnzen en mee te genieten. Het was een vreemde gewaarwording dat de hele familie bleef staan kijken tot we echt in bed lagen, no privacy. Gebroken door de harde vloer moesten we de volgende dag weer terug het tropisch regenwoud door achterop de Ojek, maar het was weer een heel bijzonder dagje. In een busje overbrugden we daarop de 4 uur naar Banjarmasin. Hier (alweer vroeg op!! Reizen is afzien!!) stonden we de volgende dag om 5 uur buiten om een boot te nemen naar de floatingmarket. Dat viel in het laagseizoen nog niet mee, maar na een uur zaten we toch echt in een Klotok. Ontbijten op de floating market bij een sampan (ontbijtbootje met koffie, oliebollen, bakbananen en koffie) en fruit kopen bij de andere boten. Jelle zat al gauw in een boot en riep koppi, koppi, tot vermaak van zelfs de waterpolitie. Nu moesten we nog de highlight van Kalimantan regelen, namelijk de tocht naar het NP Tanjung Puting, alleen bereikbaar per boot. Daar we genoeg hadden van bussen, boekten we een vlucht naar Pangkalang Bun. Dat ging prima. In een uurtje stonden we er, eigenlijk in no time, want we gingen ook de tijdsgrens weer over, 1 uur verschil. Hier aan de monding van de rivier naar zee, ligt het leuke dorp aan een grote steiger, met waterhuisjes, winkeltjes, bootjes en een levendig bestaan, wat zich geheel op en aan het water afspeelt. Altijd iets te zien. We konden een boot regelen voor de volgende dag. Met zijn 4en en 4 bemanningsleden (captain, technische man, guide en kok) voeren we de rivier op en uiteindelijk de jungle en het NP in. Wat een rust. Drie dagen alleen maar groen, vogels, vlinders, eekhoorns, varanen, alle soorten apen en oerwoudgeluiden. Puur genieten. Jelle stond op de voorplecht als de koning van de jungle, maar dat was voorbij toen we de eerste Orang Oetangs ontmoetten. Dat waren de real kings. De eerste die je aan ziet komen slingeren, tergend langzaam door de bomen met armen als boomstammen, dan word je wel even stil. De vrouwtjes met hun jongen en de pubers (ondeugend) van 9 tot 15 jaar. Je mag ze niet aanraken maar als ze jou aanraken, is dat geen probleem. Jelle en Wouter werden weggeduwd maar van Sun en mij, pakten ze af en toe een hand en liepen een stukje mee of bleven zo naast je zitten. Toen we bij Camp 3 geweest waren, treuzelden we nog wat. Even vissen,douchen met behulp van pomp en rivierwater. Opeens kwam er een monster van een Orang Oetang aan. Het bleek Tom, de zwaarste aller Orang Oetangs. Even was er paniek onder de crew. Er werden bananen de andere kant opgegooid en de boot werd snel losgemaakt. Niet dat Tom agressief is, maar hij is 10x zo sterk als een volwassen man. Zou hij de boot opkomen dan vernielt hij alles en men kan hem niet tegenhouden. Tom ging lekker eten, daarna nog wat drinken in de rivier en legde zich te rusten op de steiger, zodat hij alles - wat er op de boot gebeurde - goed kon zien. Het was net een film, die armen en zoals hij zich optrok uit het water. ' Terugkeer van de Jeti' . We hebben er ontzettend van genoten. Geslapen aan dek in muskietentent met groepen Orang Blanda's om ons heen en Hornbills (neushoornvogels) laag overvliegend. Orang Blanda is de naam voor de neusaap. Daar kunnen we het weer mee doen. Na 4 vliegtochtjes staan Wouter en ik weer op Bali. Jelle en Sun zijn doorgereisd naar Pontianak en vandaar naar Maleisie. Hun visum loopt op 4 april af en door nog even in Maleisie wat rond te reizen, kunnen ze straks weer op een nieuw toeristenvisum naar Indonesie. Wij komen snel naar huis,we hebben gehoord dat het al 17 graden is. Houden zo.

Tot snel, Anneke