Hello,

Dinsdag de bus van 8.00 u genomen naar Rivas en vandaar de collectivo naar San Jorge. We hebben Maria Reiche opgezocht, een Nederlandse van 75 jaar die al meer dan 10 jaar in Nicaragua werkt voor de allerarmsten. Sander heeft haar 2 jaar geleden ontmoet op zijn reis naar Nicaragua en hij was erg onder de indruk van haar en haar werk. Wij hebben haar een donatie voor haar project gebracht en speeltjes voor de kinderen (stickers, kleurpotloden, ballonnen enz). Een aantal regalos was ik al kwijt aan kinderen op Ometepe. Vanaf de Eglesia Centralis was het 400m lopen, volgens internet. Het waren echter 4 km. Daar wij op doorreis waren hadden we ook de zware rugzakken, het was dus weer even een sportmomentje zoals Jelle zou zeggen. Daar aangekomen bleek Maria juist in het huis van de organisatie in San Jorge te zijn om de administratie bij te werken. Waar wij dus net vandaan kwamen

. Zoals we hier al gewend zijn wordt er dan echter alle moeite gedaan om het te regelen. Maria werd gebeld en zij zou meteen een taxi nemen naar ons toe en onderwijl kregen wij een prachtige rondleiding door het project (Het eerste project van Maria) Het is een kindertehuis voor 45 kinderen die niet thuis kunnen wonen, zoals moeder die zelfmoord heeft gepleegd, oma die in de gevangenis zit wegens drugsdeal en nog vele andere ellende. Er is een school (een Nederlandse die pedagogiek studeert, Olga, was bezig met haar stage hier), een eetzaal, slaapzalen voor de allerkleinsten en de iets groteren apart, een bibliotheekje, speeltuin en speelhuisjes, een overdekte kooi om te voetballen (Casa Asis ligt ook aan het meer, dus er verdwenen nog al eens ballen in de golven) en heel veel beesten. Koeien voor melk en vlees, varkens, die ze fokken en ook verkopen ten behoeve van de kosten van het project, kuikens die ze opkweken en verkopen, heel veel ganzen enz. Ze leren de kinderen ook lief voor dieren te zijn, want het schoppen van dieren is hier heel gewoon. Zo lag er tijdens de schoolles ook een hond te slapen onder de banken. Maria arriveerde en zij nodigde ons uit om te blijven eten. Heerlijk gallo pinto met gebakken banaan en kaas. Weer heel veel water drinken want het blijft gloeiend heet. Zij vertelde dat zij zich nu alleen nog maar met het huisjesproject bemoeit, daar de kinderen in Casa Asis het zo goed hebben dat daar geen taak meer voor haar is weggelegd. Ze bouwt nu huisjes voor de allerarmsten. Er is een wachtlijst voor 100 gezinnen en elke dag komen er nieuwe aanvragen binnen. Door de economische crisis merkt zij dat er ook minder inkomsten zijn maar ze hoopt er in ieder geval 50 te kunnen bouwen dit jaar. De mensen wonen nu in hutjes op klei die in het regenseizoen vol met water lopen, de mensen slapen dan ook op de vloer in een laag vocht. Zij zorgt dat de nieuwe huisjes een flink stuk van de grond zijn, zodat overvloedig regenwater eronderdoor kan. Ze vertelde dat niemand verzekerd is voor ziektekosten en dat slechts heel ernstige gevallen gratis worden geholpen. Zo was er een man die een hersenoperatie moest ondergaan, in het ziekenhuis in coma raakte en naar huis werd gebracht met een recept voor pillen (die hij dus niet kon slikken!!). De familie wilde hem niet op de natte vloer leggen en zette hem in een tuinstoel. Toen Maria bij deze familie op bezoek kwam, lag die man daar al 5 weken, zonder medicijnen. Zij naar de dokter en net zo lang gescholden totdat er vloeibare medicijnen kwamen (die zij betaalde) die door de neussonde, net als het voedsel konden worden gegeven. Ze regelde een bed en matras. Toen de man erop werd gelegd, strekte hij in zijn coma toestand zijn benen en zuchtte diep. Maria kreeg nog de tranen in haar ogen. Verder vertelde ze over de moeilijkheden waar ze hier tegenaan loopt. Eerst verzorgde ze bedden met spiralen en daarop matrassen. Op een keer kwam ze echter bij een familie kijken enwas er vande matrassen niks meer over en zaten de gaten in de spiralen. Bleek de moeder, 24 jaar en 7 kinderen, elke ochtend om 6.00 u te vertrekken om vis te verkopen en ´s avonds om 18.00u pas weer thuis te komen. Die 7 kinderen hadden 2 weken niks anders gedaan dan op die bedden springen. Ze waren de hele dag alleen thuis. Ze hadden natuurlijk wel de 2 weken van hun leven gehad. Hierna is ze over gegaan op houten bedden. Deze werden echter te duur en nu laat ze op een ambachtschool (een project van een Amerikaan die de erfenis van zijn broer hieraan heeft besteed) een soort veldbedden van hout maken met leren banden als bodem, daarop dan een matras. Voor € 32,-- per bed. Dat mens is zo inventief. Van haar eigen geld heeft ze een stukje grond gekocht en daarop drie huisjes gezet. Hierin kan ze nu mensen plaatsen die tijdelijk onderdak nodig hebben. Nu zat er een echtpaar van bijna 90. Hun hele leven in armoedige omstandigheden op de natte grond gelegen. Maria vond dat zij de laatste tijd van hun leven in ieder geval eens samen in een lekker bed moesten liggen. Die mensen weten niet wat ze meemaken.

Voorwaarde voor het krijgen van een huisje is dat er geen geld is, geen inkomen en dat de mensen wel een eigen stukje grond hebben. De meeste hele arme mensen hebben dat, want tijdens de Sadinisten (de eerste periode van Ortega, nu is hij opnieuw president) heeft hij stukken grond van de allerrijksten onteigend en verdeeld onder de allerarmsten. In zijn huidige periode schijnt hij niet veel meer te doen aan de armoede.

Maria is heel spiritueel en gelooft in een opdracht. Alles kwam op haar weg en aan deze tekens (omen) moet je gehoor geven. Het deed mij denken aan de Alchemist van Coëlho. Ze wist nog precies wie Sander was, dat vond ik wel bijzonder want zij ziet honderden mensen per jaar. Met z´n drieën namen we een taxi terug, we zetten Maria bij haar kantoor af en reden door naar San Juan del Sur. We waren heel stil de rest van de reis.