Hallo allemaal,

Dank voor alle leuke racties.

Gesterkt door Santa Rita ( boven de deur van onze kamer Dios es amor en boven de badkamer Jesus es mi pastor - zelf hebben we Jaels lichtje nog maar aangestoken), vertrekken we de volgende ochtend met onze Zweedse medereiziger met de bus van 7.00 u richting de grens om te kijken of er nu luz is. Dank aan Santa Rita, we kunnen zo doorlopen. We dansen niemandsland in en worden wel heel hartelijk welkom geheten door de douane. Hij probeert onze namen goed uit te spreken. Inmiddels heeft zich een Australisch meisje Jemma, zich bij ons aangesloten. Ze komt net van een vrijwilligersproject en moet even wennen om nu alleen op pad te zijn. Ze gaat ook naar Isla Ometepe. Na visa en stempels, gaan de anderen geld halen. Bij ons lukt het niet, alleen visakaarten, geen mastercard acceptatie. Dan maar bij de boot. We nemen met zijn 4en een taxi naar de ferry. Daar aangekomen blijkt er geen ATM bij de boot te zijn, sukkelig van mij. Ik had het natuurlijk aan de taxichauffeur moeten vragen maar ja, Wout en ik weer terug met de taxi naar Rivas, de chauffeur brengt ons keurig bij een nationale bank en zet ons ook weer af bij de ferry. Take en Jemma zitten er nog, dus om 10.30 u pakken we met zijn 4en de ferry. Na een heerlijke bootrit (met dit hete weer altijd leuk) komen we in Mayogalpa aan. De ferryjongen springt 100 meter voor de kust, met het touw om zijn middel van boord en zwemt naar de kant, waarna ze met zijn 2en de ferry naar de kant sjorren. Dat zie ik de pontkapiteins in Amsterdam of op Texel nog niet doen. We nemen de bus naar Charco Verde, we hebben gelezen dat het daar prachtig moet zijn. Busreizen is hier een feest op zich. Je hebt vol, voller, volst en daarna gaan de deuren open, zowel voor als achter en kunnen er nog veel meer op de treeplanken bij, dan zijn we allervolst. Uiteindelijk is er nog een dak en daar kunnen ook nog heel wat mensen op. De meeste mensen hebben geen auto en slepen dus ook al hun boodschappen mee. Zo hebben we al tussen emmers schone was gezeten, televisie antennes van 2 meter, 2 pers. matrassen en levende kippen. De wegen zijn erbarmelijk, dus een gratis rugmassage krijg je erbij (gelukkig veerden de 2 pers. matrassen lekker mee). Na de halte Charco Verde was het nog 1500m lopen naar het hostal aan zee. Helaas geen plek. We zijn eerst maar gaan lunchen. Take gaat naar een 1km verder gelegen hostal; Jemma gaat met de bus naar Balgue en wij lopen (rond het middag uur 4km met de rugzakken puf-puf) naar Valle Verde waar wij 2 dagen in alle rust in een cabin op het strand leven (Tesoro el pirata) en daarna verhuizen we naar de andere kant van het eiland, naar Santa Cruz. Wouter heeft 3 dagen een bike gehuurd en ontdekte het hostal El Encanto (op een berg) op één van zijn tochten. We maken hier een kajaktocht over de rivier Rio Istiam en zien kaaimannnen van 3 meter, vogels en apen. We fietsen (ik ook op de mountain bike!!) tussen de bananenkarren, koeien, paarden, varkens en kippen naar Merida en Balgue (water en nog eens water drinken) en zwemmen in het meer (Isla Ometepe is het grootste eiland ter wereld dat in een meer ligt). We gaan nog een middag zwemmen in een meer bij de vulkanen Ojo del Agua en eten elke avond heerlijk in het hostal.

We hebben hier Amerikaans-Franse buren en ook zij willen zondag naar Granada. We besluiten samen een belbusje te nemen naar de Ferry en een taxi van San Jorge naar Rivas. De bussen rijden op zondag echter spaarzaam, dus nemen we ook met zijn 4en een taxi naar Granada (20 euro voor 4 pers en 1,5 uur rijden). Vanavond dus hier aangekomen en de eerste die we zien is Take, Wout zijn Zweedse vriend die hier nu Spaanse les volgt. Ons Spaans gaat steeds beter, practicar! We zitten in hostal Santa (alweer!!) Angel een koloniaal huis met patio en hele kleine kamers maar binnen in het centrum. Prima voor 2 nachten. De mensen zijn hier over het algmeen erg arm. Mteen bij de luch kwam er al een jongetje, misschien 6 jr. oud, met ¨dode¨ ogen, geen lichtje er mee in; zeggen dat hij hambre had. Ik heb hem maar de helft van mijn sandwich gegeven.

We houden nu al van Nicaragua, de mensen zijn zo vriendelijk hier. Misschien blijven we wel ipv weer terug te gaan naar Costa Rica, we zien wel....

Basos Anna y Wout