Het zit er op. De laatste bushcamp week was meteen de eerste 40 graden week van dit seizoen. Dat is al te warm voor vakantie maar om te werken is het killing. Zelfs onze collega's die het gewend zijn, klaagden. Het was zweten, veel water drinken, weinig eten, veel buiten blijven om maar een lichte breeze te voelen en dan boften we nog dat we drie dagen in Malindi sliepen, dat aan zee ligt. Na het werk stapten we onder de douche en daarna meteen in een tuktuk naar zee, waar het toch altijd iets minder heet is. 's nachts was het heel stil liggen en nauwelijks slapen. We waren er vrijdag dan ook wel klaar mee. 9 weken is lang en nu het steeds heter wordt, wordt het ook zwaarder. Het resultaat van 9 weken bushcamp is bijna 60 nieuwe transportfondskinderen.

Honderden kinderen en hun families hebben wij ontmoet. Sommigen ben ik al weer vergeten maar anderen staan in mijn geheugen gegrift.

De grootmoeder, die aan kwam lopen, net toen wij met de ambulance alweer wilden vertrekken. Ze sjouwde een zware gehandicapte kleinzoon op haar oude rug en op haar buik droeg ze een tas met grote letters: God Almighty. Ze zette, zuchtend en kreunend, de jongen op de grond. De vader van haar kleinzoon bleek overleden en de moeder was er vandoor met een nieuwe man en zij stond nu, zonder inkomen, voor de zorg voor de jongen. Veel kon ik niet voor haar betekenen. We hebben haar geld voor voeding meegegeven en voor de pikipiki (motorbiketaxi) terug, maar hoe gaat het verder?

Ook ontmoetten we een grootmoeder die in een armzalige hut, samen met haar bijna evenoude broer, zorgde voor een gezin van 10 kinderen van wie één gehandicapt en één ziek. Geen geld voor eten of kleding, geen geld voor medicijnen. Bovendien de zorg hoe het met het gezin verder moet als zij en haar broer er niet meer zijn. Ze had er hoofdpijn van. Hier konden we 2 voedselpakketten achterlaten en paracetamol. De kinderen hebben we kleding gegeven en de jongen nog een extra voetbal en voetbalpakje. Zo blij met niks (si kitu in Swahili) maar ze worden even 'gezien' en dat is al meer dan zij ooit konden hopen.

De moeder met 3 microcephaluskinderen. De jongste, van een jaar, was zo vrolijk dat ze de hele spreekkamer bij elkaar schaterde. Het blijft een bizar gezicht, die hele kleine hoofdjes.

Al die kinderen, verminkt door snakebites. We kennen dat niet in Nederland. Het slangengif kruipt vanaf de beet naar boven en 'krimpt' de huid, het vlees en spieren van het betreffende ledemaat.

Het kindje met één verdikte lichaamszijde. Linkerkant van zijn gezicht, buik, linker been. Alles 2x zo dik als normaal en nog steeds groeiend. Zijn linkervoet had bovendien de grote teen in het midden. Ik heb ook geen idee wat de oorzaak kan zijn en of men er iets aan kan doen. Hij gaat naar de dag dat de Nairobi specialisten er zijn.

De ontmoetingen met leraren en communitywerkers, die vertellen dat we nog lang niet alle gehandicapte kinderen zien. Er worden hier nog steeds gehandicapte kinderen, na hun geboorte achtergelaten in de bush, om te sterven of opgegeten te worden door de dieren. Er worden kinderen verborgen in schuren en hutjes. Men schaamt zich, denkt dat het een straf van God is of witchcraft. De traditionele 'medicijnen' gedragen aan touwtjes om middel, hals, arm of been; helpen niet maar groeien wel vaak in het vlees als de kinderen groeien of veroorzaken huidirritatie. We hebben zelfs wel gehoord dat de touwtjes zo diep ingroeien dat ze chirurgisch verwijderd moesten worden.

De ontmoetingen met de strandboys, captains van dhows en glasbootjes, woodcarvers, cocosnootverkopers, vrouwen die kikoi-doeken en kanga's verkopen, waterverkopers, strandfotografen, zonnebrilverkopers, bedelaars en allerlei strandartiesten, die elke dag weer proberen om wat geld voor eten bij elkaar te scharrelen.

De ontmoetingen met hulpverleners en andere vrijwilligers. De mensen van KLM die de KLM ontwikkelingsprojecten hadden bezocht en een korte vakantie voor de kinderen van de gesponsorde scholen hadden georganiseerd. De leraren en leerlingen van een VMBO uit Brabant die als examenproject een klaslokaal bouwden. Een Nederlander, die in Zimbabwe woont en voor een Canadese voedselorganisatie werkt. Hij gaf zijn mailadres aan ons en zegt ons goed te kunnen gebruiken als vrijwilligers op allerlei projecten in Zimbabwe. Mensen die een speciale school in Mombasa steunen en een project voor HIV vrouwen in Mtwapa. Allemaal bijzondere mensen en leuke gesprekken.

De ontmoetingen met al die kinderen en hun ouders. De blijheid als ze je voor de 2e keer zien. De hartelijkheid. Ook op screeningday (druk!! Alle zalen, kamers, gangen, fysioruimtes waren vergeven van ouders en kinderen, paar honderd in het totaal) zagen we tientallen bekende kinderen en ouders. Zo blij dat ze ons bekende gezicht zien, in een voor hen zo'n vreemde en angstige omgeving als een ziekenhuis. Uit alle delen van onze bushcamps zagen we bekende gezichten en ook uit het ziekenhuis van Kilifi was de ambulance er met de ernstig verbrande Samson. De artsen uit Kijabe waren weer geweldig. Wat een liefdevolle mannen met aandacht voor kind en ouders. Alle tijd namen ze voor de kinderen om ze op hun gemak te stellen, ze te onderzoeken en de ouders uit te leggen welke operatie er mogelijk was. Met tekeningen achterop de X-rays als verduidelijking. Ook namen ze de tijd om elkaar interessante, zelden voorkomende misvormingen te laten zien. De operatieroosters voor Mombasa hospital en Kijabe waren aan het eind van de dag volgeboekt. De dag eindigde voor ons met een evaluatiegesprek met de coordinator van de outreach Salim en de financiële man Duncan. Veel verbeteringsmogelijkheden die wij gesignaleerd hebben, kwam hij al zelf mee. Altijd mooi, als het uit de organisatie zelf komt. We hebben ons lijstje afgewerkt en hebben een goed gevoel over de voortgang. Er is nog wel een hele vervelende ontwikkeling vanuit de regering. Men verschafte altijd aan APDK een budget voor rolstoelen zodat zij de rolstoelen gratis aan de patiëntjes konden leveren. Nu is er een subsidiestop, per direkt. Het betekent dat ouders nu 14000 Ksh voor een rolstoel moeten betalen (€ 72,--) Er zullen er maal enkelen zijn die dat op kunnen brengen. Veel kinderen kunnen pas naar school als ze een rolstoel hebben. We gaan er wel over nadenken of we nog iets kunnen doen maar ons hoofddoel blijft het Transportfonds.

Als je je dan realiseert dat je in deze 3 maanden maar een heel klein deel van Kenia hebt bezocht en dat er verder in de binnenlanden - waar helemaal geen Mobile Clinic komt - nog eens duizenden en duizenden mensen in hutjes wonen, is er nog heel wat te doen. Kenia gaat naar de 70 miljoen bewoners toe en rap ook. Je komt op het platteland geen vrouw tegen of ze heeft een baby op de rug en nog eens 2 peuters aan haar rok. Vrouwen van 30 met 8 kinderen of meer is hier heel normaal. De jongste moeder die ik ontmoette was 15. Veel oude moeders hebben een Downkindje. Vrouwen worden dikwijls door hun man verlaten en als zij dan een nieuwe man vinden of 2e, 3e enz vrouw van een andere man worden, krijgen ze ook weer kinderen. Vrouwen hebben toch het (geheel misplaatste) idee dat een man hen minder snel zal verlaten als er een kind is. Het grootste gezin telde één man, 5 vrouwen en 20 kinderen, 21ste op komst. Klaslokalen met 100 kinderen, zittend op de grond, zijn geen uitzondering. Hoe kun je lesgeven aan zulke klassen? Veel kinderen gaan niet eens naar school of pas als ze ouder zijn, al is de lagere school gratis. De boeren zien al helemaal het nut niet in van school. De kinderen kunnen toch hun ouders helpen op het land en later ook boer worden? Al die kinderen moeten eten, een opleiding, een baan en straks een huis of hut. Familyplanning is een aandachtspunt maar alleen voor de beter opgeleiden. Al die ouders in de grote steden, die nu hard werken om hun kinderen naar secondary school of de Universiteit te zenden, weten dat een baan en dus de toekomst voor hun kinderen een grote onzekerheid is. Wie het weet, mag het zeggen. De kranten staan er vol van maar gedaan wordt er niets. Corruptie zegt men, daardoor komt er niets van de grond. Net weer een groot cocaïne kartel opgerold in Malindi, de Italiaanse maffia maar met 5 zeer hooggeplaatste Kenianen als mededaders onder wie minister, chef van politie, justitie enz.

Wij hebben het klein gehouden. Kleine veranderingen in een onzekere toekomst voor kinderen met toch al mindere kansen. Dankzij jullie kunnen alle kinderen die op de lijst staan geopereerd worden. Of het nu in Mombasa zal zijn of Kijabe; het kan!! En we gaan door met het fonds. Heel hartelijk dank daarvoor. Als je geen antwoord op een sms hebt gekregen, weet dan dat we weinig smsjes ontvingen. We hebben veel in gebieden zonder netwerk gewerkt en later ontvangen was er hier niet bij. Wij gaan naar huis. Ik hoop dat ik nog in dichte schoenen pas en mijn winterjas kan vinden. Verheug mij op Wout, San, familie, vrienden, De Happy Feets en collega's weer te zien (Jelle is net vanuit Lombok veilig in Sri Lanka aangekomen, waar hij blijft tot eind. jan 2012, daarna waarschijnlijk naar Sumatra tot eind april. Wout en ik hopen hem daar te ontmoeten).

Lieve groet, Anna (straks weer gewoon Anneke)