Hallo allemaal,

Hartelijk dank voor alle support zowel in woord als in geld. Het gaat goed met het fonds!! DANK!!!! Weer 2 weken verder, nieuwe transportfondskinderen ontmoet en veel bekende kinderen. Het leuke was dat we bij heel veel hutjes zijn geweest, want de Keniase Citotoets werd gehouden. Drie dagen alleen de groepen 8 - onder militaire bewaking - op school en groepen 1 t/m 7 vrij. Echte outreach. Lopen over maisvelden, door prikkelstruiken en opletten voor slangen, want het zijn niet de leukste jongens die hier rondkronkelen; het zijn de puffadder, green mambo, forest cobra en blacknecked cobra.

Nu het transportfonds er is, lijkt het allemaal makkelijker te gaan maar soms is de weg, totdat de kinderen werkelijk in het ziekenhuis zijn, lang.

Het begint al bij het opsporen. Als het kind gevonden is, contact met de ouders maken. Counseling om de ouders zo ver te krijgen dat ze het kind laten opereren. Het is ook niet niks. Je kind naar Mombasa of Nairobi laten gaan en dan maar zien hoe ze terugkomen. Het is niet zoals in Nederland, elke dag bezoek, contact met de arts, cadeautje enz. De kinderen worden gebracht en na weken, soms maanden revalidatie opgehaald. Daarom hebben we ook foto's bij ons. Van kinderen met een handicap, dan hetzelfde kind in gips in de revalidatiekliniek, gezellig met andere kinderen, en een afterfoto. Dat spreekt de ouders aan en geeft ze vertrouwen. Soms moeten ook godsdienstige overwegingen (God heeft het kind ons gegeven en we moeten blij met het kind zijn zoals het is) of witchcraft overwonnen worden. Peter heeft wel eens 3 jaar ouders bewerkt voor het zover was. Als de ouders zover zijn dan wordt het kind gecontroleerd op HB, Malaria en ringworm. Eventuele behandeling volgt. HB te laag dan moet er ijzerdrank komen en die kost 375 Ksh, dat is heel veel geld voor de mensen hier, dus daar moet voor gespaard worden. Wij hebben nu een aantal van die dranken kunnen kopen, zodat behandeling meteen kan beginnen. Na een maand zie je al resultaat.(Wij zagen een kind zijn HB van 3,9 veranderen in 13). Alles oké, dan wordt er een afspraak in het ziekenhuis gemaakt en gekeken of men de reiskosten zelf kan betalen. Zo ja, dan gaat het snel. Zo niet, dan moet er transportfondsgeld komen. Men kent hier het betalen per mobiele telefoon, Mpesa. Men kan geld op de telefoon storten en bij het Mpesa kantoor, het geld ophalen. Helaas hebben veel mensen geen mobiele telefoon. Alternatief is dan de telefoon van de headteacher van de school waar het kind op zit. De ouder krijgt dan het reisgeld via de leraar. Zit het kind (nog) niet op school, dan proberen we het via de telefoon van een nurse van één van de kliniekjes of men moet een telefoonnummer van familielid/bekende opgeven die men kan vertrouwen. Vervolgens zitten we met het probleem( zijn jullie er nog??) dat in veel gebieden geen bereik is, geen netwerk. Dan rijdt de teacher achterop een pikipiki of op zijn eigen motorbike met onze ambu mee totdat men roep:'Ja, netwerk!' Vervolgens kan er gebeld worden en geld worden overgemaakt. Zijn er heel veel kinderen in één regio, zoals voor 29 november, screeningday, 9 in Kilibasregio, dan stuurt APDK een auto om ze op te halen, dat is voordeliger dan ieder kind/ouder afzonderlijk transportgeld te geven. Het transportfonds is echt een grote verbetering en je merkt ook dat ouders er heel erg blij mee zijn.

Met zijn allen:

In Nederland zijn we gewend 112 te bellen, ANWB bij autopech, politie bij ongeval, bij gemeente aanvraag te doen voor clubgebouw enz. Hier is niets van dit alles en men moet dus alles zelf oplossen maar vooral met elkaar. Zo zien we dorpsbewoners rode aarde scheppen (de vrouwen) en mannen stenen persen, drogen en bouwen voor een extra gebouwtje bij het buurtkliniekje. We zien, als we in de middle of nowhere gestrand zijn in de modder, ineens overal zwarte koppies boven het groen uit komen steken en voor je het weet staan er 20 mensen om de ambu. Iedereen helpt met stenen en boomstammen sjouwen om onder de wielen te leggen, zelfs de oude dokter Kalimbo, van 80 jr, komt nog met een steen op zijn hoofd aanlopen. men vindt dat heel gewoon. Je moet het samen doen, anders gebeurt er niets en van de overheid verwacht men al helemaal niets. Van de week werden we aangehouden, bleek er een auto met 4 man over de kop te zijn geslagen. Ze hadden gelukkig, behalve blauwe plekken, niets maar de auto lag van de weg af schuin naar beneden, de voorruit en zijruit lagen eruit en het dak was ingedeukt.De auto moest de weg weer op. Eerst werd er een touwtje gespannen waarvan ik al kon zien dat het 3 seconden stand zou houden (Ik had ongelijk, na 1 sec was het al gebroken) maar in onze kist vonden we nog een kapotte sleepkabel maar die kon aan elkaar geknoopt worden. Mannen, vrouwen en kinderen; iedereen trok aan de auto en de ambu kreeg hem op de weg. Iedereen blij, maar dat de eigenaar in tranen was, dat begreep niemand. Hij had toch niks en dit was nou eenmaal het leven, ups en downs. Mensen hier zijn hard geworden en wij misschien wel te week.

Dubbelleven:

Je hebt, als je hier bent, een gevoel dat je 2 levens hebt.1 in Nederland en 1 hier. Ze zijn zo ontzettend verschillend. Maar ook in Kenia hebben we weer een dubbelleven. Door de week het leven in de bush tussen de mensen in hun hutjes en in armetierige, smoezelige kamertjes met als luxe een douchekop boven een gat in de grond (wc) zodat je kunt plassen en douchen tegelijk, als er tenminste water uit komt. 90% van de kamers heeft namelijk een kraantje uit de muur met een bakje eronder en soms staat er een grote regenton buiten of op de gang waar je een bakje uit kunt tappen. Maaltijden bestaan uit bonen, bonen met mais en bonen met tomaat en rode ui, soms met chapatie (pannenkoek).Ontbijt is zwarte koffie en hamdazi (oliebol), als je geluk hebt een ei. Maar dan is het vrijdag: Naar huis en wat wij ons 'expatritueel' noemen. Ambu stopt voor de gate van de Estate (compound). Wacht I laat ons binnen. Ambu rijdt naar huis nr. 20. Uitladen. Hek open en wacht II laat ons erin en draagt onze bagage naar ons huisje en naar binnen. Wasmachine vullen (wordt gedaan) en het zwembad induiken. Douchen, omkleden, met Tuktuk naar winkelcentrum, nieuwe voorraad voedsel kopen voor de pakketten van komende week, volle kar bij de wacht van het restaurant neerzetten en dan..... koude witte wijn, kan koud water, heerlijke westerse maaltijd en de beentjes languit op de loungebanken in het expatrestaurant. Hier nemen we de week door, proberen ons hoofd weer leeg te maken en realiseren ons dat wij een escape hebben maar al onze patiëntjes en hun families niet en zelfs geen zicht op een beter perspectief. Wij boffen, al zijn we moe na week 8 bushcamp.

Zaterdag is ook een 'expatdag', zwemmen, lezen, lunchen in hotel 't Reef maar zondags is weer back to normal. Naar publicbeach, lange strandwandeling en 's middags genieten van de honderden gezinnen die zwemmen (de moslims geheel gekleed en zelfs in burka), liggen, voetballen, eten en drinken op het strand. Overal is muziek; er zijn acrobaten; er wordt gedanst en heel, heel veel gelachen. Als het donker wordt gaan de olielampjes aan en bevechten we ons - met honderden anderen- een plek in de matatu's naar huis. Tas pakken en dan gaan we weer....... laatste bushcampweekje.