Jambo, habariako? Hapa fiti. (De Swahili woordenschat groeit met de dag)

Allereerst hartelijk bedankt voor de stortingen in het transportfonds. Ik had in 'Kenia again' en 'Zomaar een spreekuur' nog een keer het nummer vermeld en nu kunnen er weer meer kinderen worden geholpen. De teller staat na 6 weken op 47 kinderen, die er straks weer gebruik van gaan maken. Dank, Dank, Dank voor jullie support!!

Weer 2 weken bushcamp voorbij. Heel veel gereden, veel gezien, prachtige natuur, over olifantenpaadjes tussen de hutjes doorgelopen en vastgezeten in de modder ( 3 x) maar we werden er ook weer uitgegraven. Kortom, never boring. Ik vraag mij langzamerhand af of ik nog verbaasd zal kunnen zijn in het georganiseerde, keurige Nederland, terwijl ik hier de meest vreemde situaties langzamerhand bekijk zonder te verblikken of te verblozen.

Niet meer verbaasd:

Als er iemand met zijn prothese in zijn hand komt aanlopen.Prothese is 28 jaar oud en minstens 28 kilo zwaar en ook zijn kruk is van massief palmbomenhout. Niet te tillen. Maar wel een mooi bruin been, de nieuwe protheses zijn blank. Raar gezicht, zwarte mensen met een wit been.

Als een vrouw al jaren met een beugel aan haar rechter been loopt, maar dat er een linker schoen aan vastzit, die bovendien nog zo'n 5 maten te groot is. (Ze krijgt een nieuwe dankzij mijn sponsoren!!!)

Als ik een kroeg binnenkom voor een biertje en het er stikdonker is; ik alleen maar witte tanden, oogwit en af en toe een wit shirt zie, iedereen naar het nieuws op tv starend.De masaimannen staan aan de bar; er danst en zingt een dronken man links van mij en door het raam schalt Allah Akbar uit de naastgelegen moskee.

Als een matatudriver komt aanscheuren en blijkt zijn babyzoontje op schoot te hebben.

Als een vrouw van over de 60 nog steeds een klapvoet heeft waaraan ze een met touw vastgemaakte verknipte plastic sandaal draagt. Ze durft niet naar Mombasa.

Als kinderen, die elke maand op het spreekuur van de MC komen, nog steeds met te kleine krukken lopen en niemand op het idee is gekomen dat kinderen groeien en dat krukken regelmatig moeten worden versteld.

Als kinderen in te kleine aangepaste schoenen lopen omdat ook hier men niet let op de veranderde schoenmaat van groeiende kinderen. Pas als ze de schoenen niet meer dragen wordt er gevraagd waar de schoenen zijn en als er dan gezegd wordt dat ze pijn doen en niet meer te dragen zijn, komt er actie.

Als op een school in Msorongo maar een kwart van de 1200 kinderen aanwezig is doordat vorige week een olifant één van de leraren, voor de ogen van de kinderen, heeft doodgetrapt en de ouders nu te bang zijn om hun kinderen naar school te sturen. De omgeknakte bomen en struiken op het schoolterrein zijn het bewijs. We geven de aanwezige kinderen 2 ballen, één voor de jongens en één voor de meisjes en ze zijn er zo blij mee.

Als ik aan een headteacher vraag hoeveel kinderen er op zijn school zitten en hij vertelt dat er 997 kinderen en 73 kleuters zijn, maar dat er voor het totaal 5 minuten met een rekenapparaat wordt geknoeid voordat 1070 eruit komt.

Als ik aan een collega vraag hoe oud een patiënt is en hij zegt dat hij in 1971 is geboren en dat er tussen de collega's onderling wordt gediscussieerd en op vingers wordt geteld maar dat ik, na lang wachten, toch maar zeg dat de man dan 40 jaar oud is.

Als een vrouw van 30 jaar, in een mantalpak van 1800, met haar moeder op het spreekuur komt en moeder vertelt dat haar dochter niet spreekt en nooit gesproken heeft. Dat men nog nooit heeft onderzocht hoe dit komt en dat ik - achter haar rug - een ballon opblaas en piepend laat leeglopen (nieuwste gehoortest!!!). Ze blijkt stokdoof. Nooit naar dovenschool geweest, nooit gebarentaal geleerd. Wat moet die vrouw eenzaam zijn. Spreken leren is te laat, de hersenen kunnen dit maar tot een leeftijd van 5 jaar (volgens onze speaktherapist Heather) maar misschien nog gebarentaal.

Als een zwakbegaafde vrouw van 26 jaar met haar moeder verschijnt en ook deze vrouw nooit op school heeft gezeten, nooit skills heeft geleerd en haar dagen zitten bij moeder doorbrengt maar wel 2 kinderen heeft, die nu ook nog eens door moeder worden verzorgd.

Als een moeder met een zoon van 40 komt en de zoon - tot 3 jaar geleden - normaal heeft gefunctioneerd- maar nu niet meer spreekt en hele dagen wezenloos voor zich uit zich te staren en nergens op reageert. Outreach worker Celine gaat meteen met hem naar het ziekenhuis, psychiatrische afdeling. Depressief?

Als we naar het strand gaan en een uur doen over een stukje van een kilometer omdat we langzamerhand zoveel mensen kennen en je zonder een praatje niet weg komt.

Als we weer eens een nieuwe roepnaam hebben. Bekend zijn al de twinsisters, sisters, pinguins (omdat we altijd samen zijn), mama Kenya, mama Portreitz, mama Kaloleni, Holland, AH-team en Anna and Hanna.

Als er een kind met gebroken been naar het ziekenhuis moet of als we onderweg worden aangehouden omdat een man, na een motorbike accident, naar het ziekenhuis moet en wij even later met een plastic zakje in de gaten houden of hij niet gaat overgeven.

Als er een kip met samengebonden poten meemoet in de ambulance en bij elke hobbel tokt of zijn leven ervan af hangt en een halve meter over de bodem van de ambulance schuift of 4 moeders en kinderen, van wie er één de hele auto onderkotst, zonder een kik te geven.

Als Peter, nadat een verpleegster, werkelijk op onbeschofte wijze een deur voor onze neus dichtsmijt, hardgrondig uiroept: 'I wished she was my wife, then I could beat her very much'. Wij schoten in de lach en het is nu onze uitroep als er iets misgaat, maar we hebben hem natuurlijk ook wel even onderhouden.

Succesjes: Rama, ik zet zijn foto van 6 weken geleden ook nog even bij dit verhaal, naast de foto van nu. Ons voedselpakket en nieuwe kleding maakt het verschil van dag en nacht. Een zielig hoopje en nu een jongetje met een stralende lach. Een jongetje dat geopereerd moet worden maar dat al een half jaar niet meer bij de MC is geweest, zoeken we op. Zijn HB bleek te laag en de ouders hebben geen geld voor de ijzerdrank. Het gezin telt 6 kinderen en ze zijn extreem arm. We willen geen geld geven want dan hebben we er geen zicht op, wat er mee wordt gedaan. We spreken af dat wij het medicijn voor de jongen morgen kopen en dat de vader het dan in Kwale kan komen ophalen (2 uur fietsen). De vader staat inderdaad om 8 u 's morgens bij het ziekenhuis in Kwale en wij geven hem ook nog een voedselpakket mee. Volgende maand kan het kind dan eindelijk geopereerd worden. Twee van zijn broertjes hebben een voetbalpakje gekregen want hun kleding was lompen. Bij de ambulance waren ze nog heel bleu, maar even laten zagen we ze wegrennen en springen door de velden terug naar de hut, dolgelukkig. Ook de voetballen zijn een groot succes. Vaders die ineens weer als jonge honden over het bushpad rennen, kinderen die zuchten (heel diep) van geluk, als ze de bal in handen krijgen en overal stralende ogen. De mensen hebben hier niets, maar dan ook niets.... Geen cash, geen kleding en bijna geen eten. Ook de baby van een week die samen met zijn blindezusje van 3 zwaar ondervoed was, is nu een lachende baby van 7 weken. Moeder ziet er beter uit en heeft weer borstvoeding, zusje is ook wat sterker geworden. Zo'n klein cadeau, een voedselpakket van rond de 500 Ksh is € 4,-- en men eet er 6 weken van.

We hebben op de markt extra 2e handskleding ingeslagen want overal waar wij interior komen is het armoe troef. Nu maar hopen dat we voor de volgende 3 wkn genoeg hebben want naar de markt gaan doe je bij 36 gr. niet voor je plezier.

Liefs en nogmaals dank.

Anna