Short rains.

Zondagochtend om 12.00 u startte de regen en het hield niet meer op tot de dinsdagmiddag daarop 12 uur. 9 dagen dag en nacht wolkbreuken. We glibberden, zigzagden en lagen scheef in een greppel op de spiegelgladde wegen vol oranje modder en diepe geulen die het water maakte. Wegen waren geblokkeerd door van de weggeraakte vrachtwagens, bussen en matatu's. Eén matatu is bij Kilifi zelfs in de golven verdwenen van een rivier.Huizen in de slums zijn weggespoeld. Veel stations konden we niet bezoeken wegens onbereikbaarheid. Kinderen bleven weg van school en al helemaal van onze spreekuren. De moeders moeten uren lopen en dat was in de Malindi week onmogelijk. Wij liepen op rubber teenslippers door de plassen te banjeren en de kinderen liepen vaak tot over hun knieën in het water. Dat noemt men hier dan als understatement: Short Rains. Nederland was er niks bij. Het hield in dat we 2 middagen al om 14u op onze kamers terugwaren. Eén middag zijn we Malindi stad ingegaan en de 2e middag hebben we ons boek uitgelezen. We rustten in ieder geval uit.

Het frusterende van deze eerste 4 weken vind ik, dat de meeste kinderen, die wij zien, zijn geboren als gezonde baby's of als baby met een kleine afwijking, die - als men er snel bij is - vrij makkelijk is te corrigeren.

Zo zien we veel kinderen die verminkt zijn door brandwonden of slangenbeten. Ernstig spastische kinderen tussen de 4 en 10 jaar, die als baby - tussen 0 en 1 jaar - malaria hebben opgelopen. Tengevolge waarvan hun HB razendsnel daalde naar 4, soms zelfs 2 en zij epileptische aanvallen kregen, die zwaar hersenletsel veroorzaakten. Pas sinds 2 a 3 jaar zijn er gratis muskietennetten beschikbaar en zie je het aantal malaria gevallen bij baby's snel afnemen. Voor die tijd moest men de netten kopen en men had er het geld niet voor. Kinderen die door meningitis (hersenvliesontsteking) of mazelen doof geworden zijn en van de week zelfs 2 prachtige ondeugende jongetjes van rond de 8 jaar die - door een val uit een palmboom - een hoge dwarslaesie hebben opgelopen (T4,5 en 6). Ze liggen in het ziekenhuis totdat ze zover zijn hersteld dat ze bij APDK kunnen revalideren en dat zij daar een rolstoel krijgen aangemeten. Toekomst voor deze kinderen? Uitermate ongunstig. Verder zien wij natuurlijk de klapvoeten en hazenlippen bij grote kinderen. Klapvoeten kunnen tot 2 jaar makkelijk met gips worden gecorrigeerd, een hazenlip bij een baby corrigeren is een kleine ingreep, bowlegs kunnen in de beginfase verholpen worden met calciumtabletten. Voor ons is het onbegrijpelijk dat een kind van 15 jaar, die toch al honderden mensen moet zijn tegengekomen in haar leven, nog steeds rondloopt met een vreselijke hazenlip waarbij haar tanden, letterlijk, haar neus uitkomen. Ze moet toch mensen van het vaccinatieprogramma, dorpschiefs, communityworkers en leraren zijn tegengekomen, van wie er toch één zou moeten weten dat er iets aan gedaan kan worden. Ook de headteachers zijn vaak laks. Ze gaan er al vanuit dat de ouders toch geen geld of moeite aan hun kinderen willen besteden en accepteren dat. Ook vergeten zij vaak de datum dat wij langskomen, terwijl er toch in elke school een schema hangt. Dan moeten de kinderen nog van huis gehaald worden of wij moeten met broer of zus naar de hut toe, wat weer vreselijk veel extra tijd kost. Gelukkig zijn er ook bevlogen leraren. Eén headteacher is zelfs met een jongen meegegaan naar Kijabe (bij Nairobi) voor de operatie en heeft een hele week in hetzelfde bed geslapen om hem te verzorgen. De ouders wilden niet mee en hij wilde hem niet alleen laten gaan. Een andere leraar heeft weer een hele lijst samengesteld van alle kinderen die iets mankeren en houdt tijdens het spreekuur nauwgezet bij, wat er met elk kind wordt afgesproken en welke ouders Peter wil spreken. Ook enkele communityworkers doen vreselijk hun best. Vaak zijn zij zelf gehandicapt en weten wat het betekent. Maar als we ze dan eenmaal hebben opgespoord kunnen wij er, door het transportfonds, nu werkelijk wat aan doen. Spijkers met koppen!

Verder hadden we een weekje vakantie. Eerste dagen hoosde het nog steeds dus hebben we deze dagen benut om inkopen te doen en voedselpakketten te maken en kledingsetjes samen te stellen. Ook hebben we voor Rehema (foto vorige weblog verhaal) een naaimachine en lappen stof gekocht incl. schaar en garen. Kan ze aan de slag. Zo rollen we de microfinance in. Het kopen van de naaimachine was een soap op zich. We waren naar APDK Bombolulu workshop gegaan om te vragen of zij wisten waar wij een handnaaimachine konden kopen, maar de blinde gids wist het niet maar zijn vrouw, volgens hem, wel. Wij mee naar zijn huisje en zijn vrouw wilde de volgende dag (het was zondag) wel met ons de stad in. Maandag met Tuktuk weer naar Bombolulu, Angela (in burka) opgehaald, met matatu de stad in en opeens stonden we voor een onogelijk kioskje. Met ons witte denken dachten we in een grote Singer en Pfaff showroom terecht te komen, maar we kwamen in de 2e hands winkel terecht. Ze hadden alleen voetmachines maar dat was makkelijk om te bouwen, volgens de dame in de kiosk. Zij haalde een soort 'snijbonenmolen' te voorschijn en belde de monteur. Hij kwam met 1 schroef en 1 schroevendraaier, maar wat hij ook probeerde, hij kreeg de machine niet werkend. Schroeven vielen eruit of wilden niet pakken in het schroefdraad. Wij vertelden dat wij absoluut een goede machine moesten hebben en opeens kwam er van onder de toonbank een nieuwe (Chinese) machine te voorschijn en een 2e 'snijbonenmolen' en begon het geknoei opnieuw. Er werden nieuwe gereedschapskisten opgehaald en nieuwe mankracht kwam kijken en meehelpen en ook op straat voor de kiosk bleef men staan om te kijken wat die mzungu's daar toch deden. De monteur zweette zich gek en wij stonden erbij en keken ernaar en mochten af en toe proberen. Maar of de draad brak of de molen haperde. Er werd nog een andere techneut bijgehaald die kwam met moertjes en boutjes en klemringetjes en opeens na 2 uur prutten, naaide hij als een geolied machientje. Alleen hobbelde hij steeds van de toonbank af omdat het een voetmachine was die ingebouwd moet worden in een tafel. Ook hier was een oplossing voor, de monteur kwam met een houten bak waar de machine in werd vastgezet en na een flinke onderhandeling over de prijs - we kennen het nu wel, boos worden, weglopen en uiterste prijs en geen mzunguprijs, werd de machine ingepakt voor 4500 Ksh, zo'n € 34,--. We hebben ons gekgesjouwd in Tuktuk, matatu en lopend naar huis met die gietijzerenmachine, maar de buit is binnen. Hopelijk krijgt Reheme, een zeer slimme vrouw, nu weer wat vertrouwen in de mensen. (De eerste zin die zij tegen ons sprak was: 'Kom je naar mij kijken of mij helpen?')

De rest van de vakantie was strand, zeilen, snorkelen en heel, heel lang en laat lunchen met uitzicht op zee. Zelfs op een floatings restaurant. We eten na het ontbijt nog maar één keer, zo tussen 15 en 16 uur, net als tijdens de bushcamps. Toch vreemd zo snel als dat went.

Volgende week Tataveta en daarna voor 2e maal Southcoast. We zijn over de helft, wat gaat dat snel...... te snel....

Liefs Anna