Lieve allemaal, Kuna nini (Met mij alles OK)

Dank voor alle leuke reacties. Ik keek er elke keer weer naar uit.

Op dinsdag was onze laatste screeningdag. Het was leuk om collega's uit Kijabe weer te zien. Zij kwamen 's morgens al vroeg met het vliegtuig vanuit Nairobi, 2 orthopaedisch chirurgen, verpleegkundigen en fysio's. Wij waren om 6 uur opgestaan en om 8.00 uur was het al overvol. Rijen met kinderen, een paar kenden we van de bushcamp. Fijn om te zien dat er toch altijd mensen zijn die het geld voor de reis bij elkaar scharrelen. De orthopaeden hadden het druk en wij zaten er met onze neus weer bovenop. Je leert hier veel van. Aantekeningen maken zodat je mensen ook beter kunt adviseren. Het meeste indruk maakte de jongen van 17 jaar met lymphoedeem aan zijn voet door grote verwaarloosde wond. Al geen doorbloeding meer van de voet. De orthopaed vertelde dat hij hem al 2 jaar regelmatig zag en adviseerde zich te laten opereren. De jongen weigert, hij bidt en bidt maar nog steeds helpt het niet. De dokter legt hem rustig uit dat God hem de hersens heeft gegeven om arts te worden, dat God mensen ziekenhuizen laat bouwen en medicijnen laat ontwikkelen. Amputatie is nu nog het enige, maar of hij het laat doen?? Mensen zijn hier erg beinvloedbaar door pastors, traditional healers of chiefs in de community.

Vrijdag 3 december sponsorden we een afscheidsdag voor de APDK kids. Dag strand, met de bus, rolstoelen en gips, alles mee. Eten tussen de middag, veel zwemmen en een boottochtje voor de kids met gips. Die ogen van de kinderen in het water waren goud waard, zo blij!! Ze wilden niet terug, om 19.30 uur waren ze pas weer thuis. Afgelopen dinsdag hadden we een afscheidsfeest. Twee volunteers hadden een wasmachine geregeld, wij de stranddag en het transportfeefonds (Daar horen jullie als ik thuis ben, alles over. Bewaar vast maar wat van jullie 13e maand, als jullie die hebben.

We moesten alle 4 achter een grote gedekte tafel gaan zitten. Verschrikkelijk, wij zaten liever achteraan maar men dreigde met de zweep en toen moesten wij wel. Er werd gezongen, bedankt, gedichten voorgedragen en drinken aan de kinderen uitgedeeld. Eén jongetje zong zo ontroerend dat ik helemaal volschoot en Ruud ook. Gelukkig heb ik het helemaal op de film om er nog eens van te genieten. Een tafel met hapjes stond klaar en wij moesten ook afscheidswoorden spreken. Officieel allemaal maar oh zo lief. Nu rest ons nog een weekje vakantie om alles een beetje te laten bezinken, uit te rusten en weer bruin en rustig naar het koude Nederland terug te keren. We gaan nog een keer snorkelen, zeilen, naar de vlindertuin, naar Bombolulu workshop (waar de volwassen APDK kinderen rolstoelen en special seats maken plus souvenirs) en misschien nog dagje naar Malindi, als het niet te heet is, want dat is 2 uur heen en 2 uur terug in de matatu.

Wat ga ik niet missen?

Al die mensen die denken dat blanken een geldboom op hun rug hebben en je leeg willen schudden, liefst nog uitwringen (nikuna pesa= ik heb geen geld); de beachboys die je geen moment met rust laten en je dwingen bot te zeggen dat ze op moeten hoepelen en soms helpt dat niet eens en loop je uren met een ongewilde bodyguard; de hete uren met temperaturen boven de 40 graden C en het liters zweten; de stank van het vuilnis in de straten en de vuilnisbelten waarop zelfs mensen wonen; de reliwaanzin die je af en toe op tv ziet van demonenuitdrijvers tot witchcraft; het slapen bij 28 graden of meer en de gekmakende jeuk van de muskietensteken.

Wat ga ik missen?

De zon en vrolijke mensen; de markten met zijn honderden geuren en kleuren; het gevoel zo welkom te zijn; strand en zee; zwoele avonden; de lieve kinderen met hun grote bruine ogen; de big smiles; de dappere vermoeide moeders; de geduldige artsen, de bevlogen collega's; de vrolijke Amina (special teacher); onze 3 chauffeurs die zo goed voor ons zorgden; het 'hello sister' of 'hello mama' zodra je je neus buiten de deur steekt; het 'oh samahani, samahani (sorry) mama' als ik weer eens struikel; iets laat vallen of me stoot tegen de zoveelste robuuste wrakhouttafel (al heel lang mode hier!!); mijn twinsister Hanneke; de ritjes op de Boda-Boda = de fietstaxi; het gemak waarmee we in het Mobile Clinic team werden opgenomen en het geduld van de fysio Peter om ons elke keer maar weer alles uit te leggen; de kinderen die spelen met niets; de prachtige natuur; de vogels en onderwaterwereld; onze huisapen die zich door de bomen slingeren; de olifanten, zebra's, giraffen en bavianen die we tijdens onze Mobile Clinictochten tegenkwamen, zo maar in het wild; de spanning - nooit een saaie dag; de dankbaarheid van mensen, al pak je alleen maar hun hand; de avonden op het strand met de golven tot onder ons tafeltje en olielampjes in het zand; de Maasaimannen in hun rode gewaden, de gespierde mannen met blote bovenlijven en op blote voeten die grote handkarren vol bananen, aardappels, sinaasappels of wat dan ook de bruggen opsjouwen en de ferry oprijden;de mataturitjes met al die vrolijke mensen en swingende (soms te harde) muziek; de touts (conducteurs van de matatu's) die je altijd helpen met je rugzak of boodschappentassen; de guard van onze cottage of eigenaar van het kleine shopje op Piratesbeach die op onze tassen passen als we willen zwemmen; de invalide kinderen die je nooit hoort klagen; de gewoonte elkaar elke ochtend weer een hand te geven en te vragen hoe je nacht is geweest en hoe het nu met je gaat; het kleding uitdelen en al die blije gezichten; een bal op een schoolplein neerleggen en zien dat er 100 kinderen op af stuiven; Isac, die elke dag met een grote lach onze cottage weer spic en span maakt; de olielampjes die bij donker worden ontstoken en alle marktkraampjes verlichten, het levendige straatbeeld van honderden mensen die iets trachten te verkopen; al die honderden zo niet duizenden mensen die je elke dag over de bruggen in Mombasa ziet lopen van en naar het werk, soms 2 uur heen en 2 uur terug omdat geld voor de matatu ( € 0,30) er niet elke dag af kan; het 'Anna where is Hanna?' of omgekeerd. Kortom al die mensen die in moeilijke omstandigheden en met heel weinig geld toch iets van hun leven proberen te maken en elke dag weer opstaan met een vrolijk humeur en goede moed er een mooie dag van te maken. Maar vooral al die moedige kinderen, kinderen, kinderen die ondanks hun handicap voluit zingen, lachen en leven!!

Lieve familie, nog even en dan ben ik er weer.

Jelle is goed aangekomen in Nieuw Zeeland en heeft een camper gekocht. 2 maart keert hij terug naar Indonesië.

Napenda Kenya / Kwaheri Kenya, asante sana kwa yote.Tutaonana ya 2011.

Ik hou van Kenia, Goodbey Kenia, bedankt voor alles. Tot ziens in 2011.

Lieve groet, Anneke