Lieve, lieve allemaal,

Wiki saba na nane. (Week 7 en 8)

Een week in Kijabe, 600km van Mombasa op ongeveer 2700m hoogte.

De moslimarea hebben we voor een weekje ingeruild voor de 'holy bible, God's glory area'. De twee ziekenhuizen, Kijabe Hospital met de Bethanykids afdeling en het Cure-childrenshospital zijn gebouwd op grond die door de African Inland Church ter beschikkinng is gesteld en dat zullen we weten ook. Verder worden de ziekenhuizen gesteund vanuit de streng christelijke Methodistengroepen uit Amerika. 's morgens begint men met Devotion, 30 min. zingen, bijbellezen en vooral bidden, veel bidden. De wanden van alle zalen zijn beschilderd met bijbelteksten, zo ook de gangen, de tv's zenden reliprogramma's uit en op de kinderafdeling 'och arme kids' draait een video van de kruiziging en wederopstanding van Jezus. Geen Tom en Jerry hier. Wij verblijven in het hostal van het ziekenhuis ( in een heel groot appartement, met tuin en balkon, met eigen slaapkamers, grote keuken met eindelijk weer een diningtable). Bovendien hebben we een uitzicht, werkelijk prachtig, over de Riftvallei) en onze host, een hele dikke overvriendelijke Amerikaan Dan, begroet ons elke ochtend met Halleluja, praise the Lord of God bless you. Wat ik wel bijzonder vond was dat er elke dag werd gebeden voor de kinderen die waren overleden en voor hun families. Ook werd er voor elke operatie gebeden, de naam van het kind werd genoemd en er werd zegen over het werk gevraagd. Als je dan die kleintjes zo onder narcose op de tafel ziet liggen en het hele team staat daar dan omheen, geeft dat een apart gevoel van saamhorigheid. Ik moet zeggen, ze hebben er 2 prachtige ziekenhuizen neergezet, Academisch niveau. 3 weken geleden is het nieuwe Theater geopend door president Kibaki, 8 splinternieuwe, bijzonder goed uitgeruste OK's met alles erop en eraan. De nieuwste snufjes. In 2 daarvan worden de hele dag kinderen geopereerd. De Cure heeft 4 operatiekamers. In beide ziekenhuizen werken buitengewoon bevlogen mensen die een bijzonder hart hebben voor gehandicapte kinderen. In de Cure was de jaarlijkse 'smile train' aan het werk. Een groep van 10 KNO artsen uit Amerika die 10 dagen niet anders doen dan gratis cliftlips and palateschirurgie (hazenlippen en open verhemelten repareren). Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat, elke dag opnieuw. Voor hen is het een uitdaging want in Amerika is het net als in Nederland, hazenlippen worden al vlak na de geboorte gecorrigeerd. Hier zie je kinderen in alle leeftijden, van baby's tot 18 jaar en soms nog ouder waarbij de grote voortanden soms uit de neus groeien. Zij wonen in dorpen waar men niet weet dat er iets aan gedaan kan worden. Een hele dag hebben we meegekeken, wat een priegelwerk! Vooral de grote gaten in de verhemelten repareren is moeilijk omdat je in zo'n kleine ruimte moet werken. Sommige kinderen lagen 3 uur op de OK en als we dan de volgende dag ze bezochten, verwachtten we een stakker met vreselijk veel pijn te zien maar meestal waren ze alweer heel monter en blij. De rest van de week hebben we in de 2 OK's gekeken/geholpen waar de kinderen van APDK worden geopereerd. De kinderafdeling Bethanykids, barst uit zijn voegen. Er is al een annex ward geopend maar ook deze is vol en nu liggen de kinderen zelfs in de gangen.De ouders (meestal moeders) liggen samen met de kinderen in één bed. Er zijn Amerikaanse chirurgen die Afrikaanse (neuro) chirurgen (o.a. uit Tanzania en Oeganda) opleiden. Een neurochirurg prof. Albright is hier (met zijn echtgenote tevens meewerkend verpleegkundige) voor 2 jaar, maar waarschijnlijk 4 jaar. Hij is een dikke zestiger en een kopstuk op het gebied van kinderneurochirurgie. In één OK worden aan de lopende band shunts/drains in waterhoofden gezet of verstopte drains vervangen of door littekenweefsel verstopte drains weer werkend gemaakt dmv ETV's (gaatjes boren in de schedel en dan gat maken door het littekenweefsel heen) Eén zaal op de kinderafdelling, zo'n 30 bedden is alleen maar hydrocephaluskinderen. Sommige kinderen worden in een paar dagen tijd 4 keer geopereerd, door infecties, complicaties of lekkages werken shunts vaak slecht.

Verder zijn er veel spinabifida operaties (sluiten open rug) en hebben wij voor het eerst encephalocele kinderen gezien (een deel van de hersenen zit buiten de schedel in een grote bult op het achterhoofd) In Amerika deed hij deze operaties (verwijderen van het deel dat buiten de schedel is) één keer peer jaar, deze week hadden we er al 4. Hoe meer hersenweefsel moet worden verwijderd, hoe zwaarder het kind geestelijk gehandicapt zal zijn. Hij was buitengewoon geduldig en een goede leermeester. Humphrey, de Oegandese chirurg werd door hem opgeleid en wij konden meeluisteren, dachten wij, Maar aan het eind van de dag werden we wel mooi overhoord, niks vrijblijvendheid. Bij ons vertrek zei hij dat we drie dingen niet moeten vergeten: 'Have low expectations, be flexible and don't lose your sense of humor'. Ook vertelde hij over de dilemma's die dit soort chirurgie met zich meebrengt. Als je niet opereert worden de kinderen niet oud, als je het wel doet, worden ze ouder, maar hoe? Hoe groot is het leed voor het kind maar ook voor de ouders en andere kinderen uit het gezin? Wat mij het meest heeft getroffen is de ongelooflijke massaliteit van gehandicapte kinderen, de soms zeer moeilijk te behandelen kinderen en de uitzichtloosheid die hieruit voortvloeit. Het was een onvergetelijke week. Zoveel gezien! Zo'n welkom gevoel en zoveel hartelijkheid, zoveel bevlogen mensen. 's avonds sloegen we aan het rummykuppen, een ware competitie, om even onze zinnen te verzetten en niet te veel beelden mee te nemen in onze nachtelijke dromen. Doordat het gewoon koud was in Kijabe, hebben we heerlijk geslapen. Via de natuurparken Tsavo East/West reden we zaterdag jl. met de bus terug naar Mombasa. Een hele trip van 7.30 tot 18.00 uur, maar doordat we onderweg giraffen, zebra's, apen en heel veel schilderachtige Maasaidorpen en markten zagen, terwijl we door een prachtig landschap reden, kon het ons niet lang genoeg duren. Donderdag naar Shimoni, 3 dagen snorkelen en varen, daarna meteen op bushcamp.

Lieve groet, Anna

Sinds de 12e nov. ben ik moeder van een zoon van 37. Ik word oud. Nogmaals gefeliciteerd Wouter!!