Lieverds,

Jelle jarig vandaag!! 33 jaar. Zit op Lombok, ga hem bellen!!

Hier nu halverwege, dus een voorlopige evaluatie.

Tegenvallers:

Het extreem hoge aantal gehandicapte kinderen. Elke dag weer nieuwe - tot nog toe onbekende - patiënten die zich melden op het spreekuur maar ook die wij per ongeluk tegenkomen. Bijv. bij het uitdelen van een bal zien wij ineens een jongen met bow-legs; de chauffeur ziet op het schoolplein een jongen met een clubfoot; een onderwijzer ziet een foto van een kind met niet herstelde hazenlip en roept meteen dat er in klas 5 ook zo'n kind zit. Al die onwetendheid en daardoor veel te late behandelingen.

De armoede die nog veel groter is dan ik dacht en ik heb nog maar zo'n klein stuk van Kenia gezien.

De flat waar we zitten, we missen ontzettend een buiten. Ook is het niet ideaal bij mensen in huis te zitten. TV staat constant aan als men thuis is. Wij hebben dan ook 2 tuinstoeltjes en tafeltje gekocht en zitten op onze kamer als de TV aanstaat (soaps en reli programma's!!) Gelukkig zijn we veel en route!!

Het karige eten, we moeten alles zelf bijkopen. Broodbeleg, fruit enz. We betalen voor Keniase begrippen een enorm bedrag ( € 12,-- per dag p.p) maar krijgen elke avond hetzelfde armenmaal dat we tijdens de bushcamp voor nog geen euro in een restaurant krijgen. Onze duurste kamer tijdens het buscamp was € 3,50 per nacht en veel groter dan wij nu hebben. Men gebruikt de vrijwilligers om flink aan te verdienen en dat berekenende is geen prettig gevoel.

De hitte van meer dan 40 gr, al gaat het steeds beter. We zijn meer gaan eten en hebben daardoor minder last van de hongerklop. De hitte kost meer energie dan je inschat. De middaguren tussen 12 en 15 uur zijn killing. Ook het slapen gaat dan moeizaam. Heel stil liggen, niet bewegen. Liters zweten en dus ook bijdrinken met af en toe een liter ORS.

Als in de slum blijkt dat iemand een door APDK geschonken rolstoel heeft verkocht als oud ijzer omdat hij geen geld voor eten had en kruipen verkiest boven honger.

Rehema, meisje met 1 been van 16 jr, die vlak voor het examen van de (boarding = intern) school af moest omdat zij de schoolfee niet kon betalen. Wij naar haar hut met special teacher. Echt straatarme mensen. Afgesproken dat ze zich 's middags weer op school zou melden en dat wij de volgende dag de fee zouden komen betalen. Komen we de volgende avond na een lange werkdag om 19.30 bij de school, geen Rehema. Special teacher gebeld, want wat nu? Dan zijn alle teachers en andere medewerkers ook keihard. Niet betalen, want ' not into learning'. Dus bewaren wij het geld maar, kunnen er 2 kinderen de reiskosten naar Kijabe betalen!!

Toppers:

De bushcamps, de operatiedagen, de spirit van de gehandicapte kinderen en hun ouders, het enthousiasme en de gedrevenheid van de special teachers Soedi, Alphons en Amina, de lange dagen die de fysiotherapeuten Peter, James, Mesa en Joseph maken, de drivers die zo'n zorg voor onze veiligheid hebben (We waren aan de kust van Malindi in het schemer op het strand en Ibrahim stond als een lijfwacht op de uitkijk aan de rand van de zee. Hij werd helemaal onrustig, toen het donkerder werd omdat hij - volgens eigen zeggen - wel de gevaarlijke plekken in Mombasa kent maar niet in Malindi. We zijn maar met hem meegegaan) Het warme welkom gevoel waarmee we in het team zijn opgenomen en overal bij worden betrokken. Alle niet orthopaedischezaken gaan naar Han en mij. Bij gebrek aan dietist en logopedist maken we zelfs dieetplan (voor meisje van 14 en 115 kg) en oefenplan voor slecht articulerend kind. De hartelijkheid waarmee we door het personeel van het Reefhotel - waar we zondags zwemmen en lunchen - elke week worden begroet. (Ze roepen onze namen, vragen hoe de week is geweest, roepen ons als we ze in de stad tegenkomen, weten al hoe we de koffie willen en wat we drinken bij het eten). Salim en Ali de eigenaren van de Dhow (houten catamaran) waarmee we een zeiltocht hebben gemaakt en die de hele weg voor ons hebben gezongen en ons Swahili leerden. De jongen van het restaurantje Apple Joint café in Kilifi, waar we tijdens de bushcamp 3 dagen aten (omdat het 2 stappen van ons hostal af was en we er ook niet meer konden zetten na een werkdag van 14 uur). Vanaf dag 2 kwam hij onze handen (wij eten met de handen, geen bestek!!) met warm water en citroensap wassen en afdrogen met een smile waar de hemel van openbrak. De communitywerker, straatarm met een overhemd aan dat bij ons nog niet eens een poetsdoek zou zijn (meer gat dan stof) die zelf een zwaar gehandicapt kind heeft, maar - samen met zijn vrouw - met zoveel liefde aandacht aan al die andere gehandicapten kinderen geeft en ons steeds met beide handen beetpakt om ons te bedanken. De masseuses die ons na bushcamp op het strand weer oplappen ( op vrijdag spring (meer storten) ik op een geheel andere manier uit de ambulance, dan op de maandag ) dmv een behandeling van een uur met op de achtergrond het geluid van de zee. De prachtige landschappen die we zien. De Luxemburgse, al jaren in Afrika werkende orthopaedisch chirurg, die sinds deze maand op de dinsdag APDK operaties doet in Port Reitz en die, als ik hem sms met het verzoek te mogen kijken, meteen terug sms't 'Feel free Anna, to join me'. Nooit 'het schikt mij niet, even in de agenda kijken, ik heb geen tijd enz' Het is altijd meteen goed.Het geluksgevoel dat ik dit mag meemaken, het intense gevoel dat je leeft en op deze plekken waar bijna niemand komt, mag zijn.

En nog veel meer....

Mensen weigeren, vooral in de moslimdorpen (80% aan de kust), het maken van foto's. Zelf kiezen we er ook voor deel uit te maken van het team en niet de toerist (Hanneke maakt het zo bont, dat ze in Malindi riep: 'Kijk Mzungu's) uit te hangen, dus blijft de camera vaak uit. Wel vraagt men foto's te maken van patiënten, projecten ivm sponsoren, fundraising. Zo heb ik ook veel foto's van het bushcampwerk gemaakt om fundraising voor dat werk weer te activeren.

Foto's die niet zijn gemaakt:

Van de man met 4 tanden en 2 vrouwen die in een veelkleurig damestrainingsjack uit de Humanakledingbak en hoed ons de hele weg door het dorp volgt.

Van de oude blinde vader van bovenstaande man, die op een bed van takken en riet gevlochten repen in een hut ligt.

Van het bijna dode kind, waarvan het haar al grijs is ipv zwart.

Van het kind dat van top tot steen onder een vreselijke stafylococceninfectie zit.

Van de poverty die veel erger/groter/onoplosbaarder is dan ik dacht en die overal even lelijk is.

Van de vrouwen die op de markt achter hun veelkleurige waar op de grond zitten. Van de marktkramen met honderdkleurige doeken.

Van An en Han in de matatu tussen alleen maar vrouwen in burka's met spleetjes voor de ogen. We voelden ons toen wel erg bloot.

Van de houtvuren waarop wordt gekookt, van de vele vrouwen en kinderen die de gele tonnen met water en immense takkenbossen op hun hoofd dragen, van de donkere straten met tientallen olielampen (geen straatverlichting en geen elektra in de huizen) bij de te verkopen waar, van het blinde meisje dat zich vasthoudend aan de schouder van haar kleine broertje voortbeweegt en nog veel meer....

Lachen:

Als we weer eens als 'Bea en Maxima' worden ingehaald en begroet, visitorsbook tekenen en maar wuiven. Wij krijgen werkelijk begrip voor de Oranjes, wat een plaag!!

Als we ons allebei heel snel omdraaien en boe roepen als de schoolkinderen zo opdringen dat er honderden om ons heen staan en ze daarna schreeuwend van schrik uiteenstuiven.

Als één bal uitdelen, vrolijkheid in 200 paar kinderogen veroorzaakt. (bedankt Marjo)

Als na het kleding uitdelen ineens kleine zwarte kindjes rondspringen in roodwitgestreepte - en blauwwit gestippelde jurkjes.

Als we weer eens een man - die onze 'Kenia Papa' wil zijn, hebben afgepoeierd.

Als de dovenschool heel blij is met de Engelse leesboekjes. (bedankt Jeannet)

Als we elkaar - boven onze operatiemaskers - tegelijkertijd aankijken omdat we weer iets verbijsterends meemaken op de OK.

Als we met collega's eten die smakken, schrokken, slurpen en van tafel lopen als wij nog zitten te eten en roepen: 'Wat is uit eten gaan toch gezellig'.

Als we weer eens wat kwijt zijn, brillen, portemonnée, horloge, ring enz.

Als we weer eens een restaurantrekening van omgerekend € 1,30 betalen voor 2 personen incl frisdrank (geen alcohol in de restaurants ivm islam, alleen in aparte cafés of in de westerse hotels) en nog veel meer.....

Geleerd:

Genieten en lachen als je niets hebt is mogelijk...

Microcephalus, letterlijk kleine hersenen. Komt in Nederland niet voor. (Afrika en Japan, door Hiroshimabom) Mensen met kleine schedels en babyhersens. Oudste, die wij hebben gezien is 44 jaar en jongste 5 jaar (Neme, een schatje en een beweeglijk stuiterballetje, maar spreken is er niet bij. Prikkeloverdracht van hersenen naar spraakvermogen werkt onvoldoende)

Inventiviteit en hergebruik van alle materialen levert inkomen op. Wij zijn in het westen werkelijk die inventiviteit kwijt.

Tijd en aandacht voor een ander heeft iedereen hier genoeg.

Saamhorigheid.

Alles over X knees, Clubfoots and bow-legs.

Afrikaans eten als Matoke. Hamri, Mwatangwe, Sukumi Wiki, Ugali, Samosa enz.

Alle kleding uit de Humanaboxen wordt hier verkocht voor € 0,30 tot € 2,-- en nog hebben veel mensen geen kleding aan het lijf en loopt buiten de stad 90% op blote voeten. Als je geluk hebt, heb je sandalen gemaakt van oude autobanden.

De pyramide van Maslov kan je hier zo toepassen, van overleven tot .............

En nog veel meer.....

Plannen:

Fonds reiskosten voor kinderen uit arme gezinnen naar Mombasa / kleine operaties (ong. € 10,--) en Kijabe (50 km voorbij Nairobi en ong. € 25,-- per kind voor de grote operaties) Afgelopen week kwam ik al 4 kinderen tegen die in april of mei geopereerd hadden moeten worden maar niet zijn gekomen ivm de reiskosten.

Vertrek op 6 november voor week naar ziekenhuis in Kijabe/Nairobi (10 uur met de nachtbus)

Dag naar werkplaats rolstoelen, vrijdag = plasterday bezoeken (ouders weken het gips los met water en schrapen het af met mesjes), dag naar woodwerkplaats en dag naar butterflygarden.

Drie dagen snorkelvakantie vanaf 18 november in Shimoni bij eiland Wasini.

Veel kleding en ballen kopen voor de komende bushcamp.

Bushcamp 22 november 4 dgn naar Kilimanjaro, voor ons honderd keer leuker dan toeristische trip.

Liefs en tot over 14 dagen want volgend weekend zitten we in de nachtbus naar Nairobi/Kijabe.