Wiki Tatu ( Week 3)

Bedankt voor alle reacties, altijd weer spannend als ik in het internetcafé kom.

De bushweek zit erop. Het was pittig (heet, laatste 2 dagen meer dan 40 gr. / stoffig / lange dagen / 30-40 keer per dag in en uit de ambulance klauteren), maar ik kan alleen maar dankbaar zijn dat ik de kans krijg om Kenia op deze manier te zien.

We hebben in 5 dagen met Peter, de fysiotherapeut en Ibrahim -de zeer goed voor ons zorgende driver-, meer dan 25 dorpen bezocht ten zuiden van Mombasa tot aan de Tanzaniaanse grens. We hebben meer dan 145 gehandicapte kinderen gezien (hersenletsel door inteelt (slow brain zoals ze hier zeggen), mazelen en hersenvliesontsteking, polio, x- en o-benen, rachitis, blind, doof, osteomyelitis, hazenlippen enz ), geboekt voor de volgende screeningday 10 november, voor operaties gepland, verwezen en voor speciaal onderwijs geselecteerd. Geslapen in hostals (duurste € 3,5 per nacht) en in hut tussen de geiten en kippen, met een snurkende oma achter een gordijn. (leve de oordoppen) Door onafzienbare natuurgebieden gereden - van tropische wouden tot het armste en droge Savanne gebied (Mapori). Terugkerend van het werk kudden olifanten en blauwbilbavianen gezien, langs meertjes gereden waar veel doden zijn gevallen door krokodillen.

Indrukwekkende gebeurtenissen beleefd.

Zoals een verlamd, heel ziek, zwaar ondervoed meisje van 12 met waarschijnlijk pneumonie of tb in vergevorderd stadium, die hoognodig naar ziekenhuis moest maar over wie de ouders zeggen: 'Ze is toch maar gehandicapt. We zijn al zo arm en dat geld kunnen we beter gebruiken'. Dan kan je niets betekenen alleen de chief van het dorp informeren en hij kan trachten nog druk uit te oefenen. Maar wat als ze opknapt, wat is haar toekomst? Ze ligt verlamd en vermagerd de hele dag op een kleedje voor de hut. Is dat leven? Zeg 't maar. De vrouw die een miskraam kreeg en bleef bloeden. Zij had geluk dat wij net de polikliniek bezochten en haar snel naar het ziekenhuis in Kwale konden brengen, anders was ze gestorven. Het kindje van een jaar oud en 5 kilo zwaar met een ademhaling van een oude raspende locomotief. Zij heeft een oudemannenkopje en leeft niet lang meer. Na de IDFA film Enjoy Poverty voel ik teveel meelij en schaamte om hier foto's van te willen maken.

Ook hebben we ontzettend veel leuke dingen meegemaakt.

Kinderen die na operaties je bij het controlebezoek tegemoet rennen en weer een toekomst hebben. De cadeautjes die je van mensen krijgt zoals zak sinaasappels en suikerriet. De hartelijkheid waarmee je welkom - karibu - wordt geheten en overal het gastenboek moet tekenen. De ziekenauto die op het laatst van de week wel een pakhuis leek: even een tafel voor die in dat dorp meenemen, zakken brandstof voor een vriend, tomaten voor een gedeputeerde, aloë veraplanten die uitgestoken worden en bovenop worden gebonden want daar maakt de farmacist van APDK crême van voor de huid van de kinderen, gevlochten stroken voor bedbodems, 2 reservewielen, tassen van ons 4en, tank water en altijd wel een nurse, gedeputeerde, moeder met verlamd kind, communitywerker die ook een stukje meerijdt. De vrouw van rond de veertig die aan kwam kruipen met aan haar handen teenslippers. Iemand in het dorp wist dat er een man was gestorven (de begrafenis was namelijk nog gaande) en dat zijn rolstoel over was. Rolstoel opgehaald en bovenop ambulance gebonden. Geen touw, dan maar vastbinden met de gekleurde kanga's (doeken) van de vrouwen. Vrouw naar haar dorp gebracht en de dorpsbewoners moeten haar maar leren ermee om te gaan. Zaak gesloten. Geen revalidatiecentra, persoonsgebonden budget of aanvragen AWBZ maar praktisch zijn. De 70 jarige oude communitywerker die zei dat wat wij deden 'feeding our eyes' was.Toen Hanneke vroeg of ze een foto van hem mocht maken, zei hij 'een ogenblikje'. Haalde uit zijn zak een gouden brilletje (hadden we hem de hele dag nog niet mee gezien) en zette het voor de foto op. Hij genoot ontzettend veel respekt bij de bevolking, iedereen kwam met vragen en stond aandachtig te luisteren als hij wat vertelde. Een wijs man. Scholen waar je de eerste blanke bent die de kinderen zien, de leraren laten je de klassen rondgaan. Overal waar we komen lopen de kinderen uit voor de Mzungo's. We wanen ons de queen. Sommige kleintjes echter janken van ellende als ze die witte spoken zien (terwijl we toch al aardig bijkleuren). Kinderen die niet ballonnen, knuffeltjes (doodsbang) herkennen of de Masaivrouwen die zichzelf nog nooit op een digitalecamera hebben gezien. De mooie spreuken die soms op de hutjes van de allerarmsten hangen.En nog zoveel meer......

Wij hadden dan ook helemaal geen zin om terug te gaan naar Mombasa en hebben de 2 Mobile Clinic mannen geprezen en getrakteerd op fruit, noten en een biertje. Ons trakteerden ze op mais. Mogen we maandag en dinsdag weer mee, nu naar Kalolenistreek. Verder hebben ze aangedrongendat wijmee gaan naareen 3 daagse workshop in Malindi en een weeknaar denoordkust. Als je altijd met zijn 2en op stap bent is het wel eens leuk om anderen mee te hebben, andere gesprekken. Ze hadden nog nooit meegemaakt dat volunteers een hele week meegingen, alleen maar een dagje omdat het leven, eten (in dorpen zonder stromend water en electra) en slapen te primitief is. Han en ik vinden dat juist geweldig en wij zijn dan ook verliefd!!!! Op het bushcamp that's feeding our eyes!!!!!

Lieve groet Ann