Wiki Mbili

Na op vrijdagavond een paar uur een indrukwekkende worship; verering van Jezus van 's avonds 21.00 uur tot 5.00 uur de volgende ochtend door samen zingen, dansen -in een kerk (meer een stadion) met 1000 mensen- bijgewoond te hebben omdat Agnes, bij wie we in huis wonen in het grote koor zong, zijn we er klaar voor. (wij vonden het trouwens om 23.00 uur wel mooi geweest)

Het werd een enerverend weekje met een enkele rustdag op woensdag. Het APDK, revalidatiekliniek voor zowel geestelijk- als lichamelijk gehandicapten, bleek op maandag een grote chaos. Kinderen die poedelnaakt op de grond liggen te wachten totdat ze aangekleed worden, bibberend van de kou. Vieze handdoeken (2 voor 50 kinderen), stukken oud laken als luiers, bedbodems waar een halve maaltijd op ligt, matrassen die scheuren in de beschermhoezen hebben en waar de inhoud uitpuilt en dus elke avond worden natgepiest. Kun je je enigszins de lucht indenken. Na het aankleden en bedden opmaken, gaan de kinderen op krukken, in rolstoelen of kruipend naar 'school'.Dat wil zeggen een ruimte met bedjes, stoeltjes, tafels en 2 dames. Eén speelt de hele ochtend met haar telefoon en de ander is druk met de thermoskan en thee. Er is speelgoed, er zijn boekjes, schriften en potloden. Alles door elkaar op stapels of in dozen, stuk of smerig. Gebruikt wordt er dus niets. Enkele grotere kinderen zitten in een kleinere kamer ernaast achter een paar computerspelletjes. Bij hen is helemaal niemand aanwezig, wel zijn er wat schoolboeken. De kleinsten krijgen nog klei en mogen iets maken, maar de meeste kunnen dat niet. Ik heb voor iedereen een slak proberen te maken met een huisje maar de klei werd warm en ik kreeg t niet meer van mijn handen. Ik vroeg aan de vrijwilligers die hier al wat langer waren, wat zij in godsnaam doen met de kids, maar meer dan af en toe één op één een lesje met een kind doen of een boekje voorlezen, komen ze niet. Het is ook ingewikkeld. De groep is 50 kinderen groot, variërend van 4 tot 18 en bestaat uit lichamelijk -, geestelijk - en dubbel gehandicapten. Je zou niveaugroepjes moeten maken en op elk groepje een leerkracht; als je tenminste wilt dat ze iets leren. Voor mij is dit niks, ik word gek van die chaos. Als je met één kind bezig bent, hangen er 2 op je rug, de 3e kwijlt in je nek en de 4e piest op de grond. Het zijn schatten maar je hebt veel meer mensen nodig en een plan.

Dinsdag was het screening day, dat wil zeggen dat er artsen (chirurgen en orthopaeden) uit de buurt van Nairobi (Kunyabi) komen vliegen en dat er een hele dag gratis advies is voor lichamelijk gehandicapten en hydrocerebraal (waterhoofd) problemen. Wij waren er al om 7.45 uur (wekker 6.00 uur) en toen stonden, zaten en lagen er al tientallen ouders met kinderen. Er was een pastor, er werd gezongen en gebeden.Ik schoot vol, dat gezang, zoveel ellende en dan zo'n saamhorigheid tussen de moeders en kinderen. Moeders die einden kwamen lopen met (ook al grotere) kinderen op hun nek. Ik heb nog nooit zoveel waterhoofdjes gezien, in alle soorten en alle maten. Wel meer dan 100, heel verdrietig. Ook spinabifida (open rug) komt hier nog veel voor. Men komt niet naar de ziekenhuizen en hoort dus ook niets over foliumzuurgebruik. Na eerst alle dossiers bij de kaarten te hebben gezocht (chaos, stapels en moeilijke Swahilinamen) zijn Hanneke en ik bij één van de chirurgen gaan zitten en wat we daar langs hebben zien komen!! Handjes die dwars aan de elleboogjes groeiden, voet die direkt aan de heup groeide, slangebeten (delen van spierweefsel zijn dan weg door het gif), littekengezwellen aan een lip en oor ter grootte van een grapefruit, klompvoetjes, handjes met 2 of 3 vingers enz. De van oorsprong Amerikaanse chirurg (Michigan) was zo lief voor de kinderen, sprak vloeiend Swahili en vertelde ons na elke patiënt wat hij ging doen en of ze wel of niet op het operatierooster kwamen. De operaties zijn voor de arme ouders gratis (betaald uit fondsen). Hij was hier al sinds 1998 en gaat nooit meer terug. De uitdagingen zijn hier zo groot. Dat komt omdat je de patiënten pas zo laat ziet. In Europa is er controle vanaf de geboorte en wordt op jonge leeftijd al overgaan tot grote reconstructie-operaties van misvormingen. Totaal zijn er rond de 300 kinderen geweest. Wij stortten ons aan het eind van de dag weer met doodsverachting in de matatu's. Kleine busjes met een chauffeur die probeert zoveel mogelijk risico's te nemen zonder ongelukken; zoveel mogelijk mensen en handel er in te stouwen; met conducteurs die uit het busje hangend, de bestemming schreeuwen; nauwelijks stoppen zodat je halfrennend instapt en altijd je hoofd stoot; zonder motorkoeling, dus bij remmen schiet je naar voren en brand je je onderbenen aan de oververhitte motorbescherming- als je nog niet weet dat dat de vervelendste plaats in de bus is; je hard op het dak bonkt als je eruit wilt - er zijn geen vaste haltes en je handen mag dichtknijpen als je weer op de stoep staat, zwart van het naar binnen gewaaide stof. Maar er was zoveel gezongen en gebeden vandaag dat ook wij - na een uur rijden voor € 0,30 weer veilig thuis kwamen.

Donderdag was childrensday in Kaloleni. Eerste sponsorgeld uitgegeven aan schriften, kleurpotloden, krijtjes en ballen. 5.45 uur opstaan, 6.45 u in de matatu en daarna in bus naar Kaloleni. Om 7.55 zijn we er en Hanneke en Agnes willen het laatste stuk met de motortaxi, maar ik durf niet en zij zijn solidair dus lopen ze in de hitte met mij mee hill-up. Ik zal er aan moeten wennen want de huisbezoeken gaan ook per motor. Er zijn rond de 40 kinderen van 2-17 jr. in een kleine ruimte, we tekenen met ze, ze mogen opschrijven wat ze van hun ziekte (HIV) weten en moeten hun familieboom tekenen. (Leven ze met beide ouders, met één ouder, met grootouders enz) Uiteindelijk gaan we (om niet gek te worden) met ze naar buiten, balspelletjes doen. Dat is een succes. De kids zijn erg gauw blij te maken. Om 14.30 zijn wij op en taaien af. In bus en matatu retour, nadat ik eerst languit in het dorp tegen de grond ging doordat ik niet keek waar ik liep. Tientallen mannen vlogen op mij af om mij te helpen. Toen ik allang in de bus zat stonden ze nog voor het raampje te roepen: Sorry mama en vroegen ze hoe het ging. Dat ga ik missen!! Hier ben je als Mzungo (blanke) een bezienswaardigheid. Om 17.30u doodmoe thuis. We bewonderen Agnes die dit elke dag heen en weer reist.

We hebben met de mobile clinic geregeld dat wij volgende week een hele week meegaan in de ambulance op bushcamp. The southcoast is het doel. Volgens Kate (APDK) een zware route van een week, slapen en eten bij locals en opzoeken van gehandicapten in de bush en kleine nederzettingen. Luizen en vlooien zijn er gewoon, dus we hebben een lijstje adviezen meegekregen. Wij gaan eerst maar een spuitbus kopen tegen van alles en wij hebben doeken en sjaals gekocht om onszelf te bedekken in de moslimdorpen, om op te zitten onderweg en om in ons bed te leggen zodat we met een eigen lakenzak en sloop misschien toch nog een redelijke slaapplaats kunnen maken. Multifunctioneel denken. Ook nemen we noten (als extra voeding), water en veel ontsmettingsgel mee. Wat zullen we stinken na een week zweten en niet douchen. Uitdaging! Oh ja, trip van 5 dagen naar de Kilimanjaro geboekt voor eind oktober!

Liefs Ann