Voor het laatst sanibona,

San is weer vertrokken in alle haast. Hij ontdekte zondag 18.30 uur dat hij om 19.40 vloog ipv maandagmiddag. Hij had aankomsttijd en vertrektijd verwisseld. Binnen 15 min zat hij bepakt en bezakt in een taxi. Hij vond de week onvergetelijk en indrukwekkend en dat was ie. Voor ons begon het weer op maandag, na 3 dagen safari.

De oma van verpleegkundige Eugene was overleden en daardoor was hij een aantal dagen niet op het werk en runden we met zijn 3en de Mobile Clinic. Volgens zijn collega´s overlijdt er regelmatig iemand van Eugenes familie, een auntie, een babytje enz. Men deed er al wat ongelovig en schamper over.... Welcome in Africa... waar ook de sterfgevallen tot smoesjes zijn verheven.Wij hadden het echter reuze naar onze zin. Hollands- en hard werken. Veel mensen zien en behandelen.

In de ochtend vielen we om 7 uur ´s morgens in een roundup van metro police bij het centrum. De lafaards. Ze weten dat de kinderen naar het safe space komen voor ontbijt en rijden gewoon rondjes, pikken ze op en maken nog weer een rondje om het centrum. We zien dat er een paar tegen de grond worden geslagen en worden afgevoerd. Sander maakt met behulp van Siya foto´s vanuit de keukenramen. Het enige wat ik kan doen is weer buiten gaan staan en kijken, ze stoppen dan wel met slaan en leiden ze, wel met naar achtergedraaide armen, naar de auto´s. Siya krijgt er nog een jongen uit die naar de rechtbank moet die dag. Goed werk!! Deze ochtend hebben we maar 6 kinderen voor ontbijt. Twee ochtenden achter elkaar round ups bij het centrum heeft tijdelijk resultaat. De politie pakt nu ook babykleertjes af, medicijnen en zelfs voedsel dat wij gekocht hadden. Ze gooiden het weg en reden er met hun auto overheen. Puur machtsvertoon!! De kinderen zijn alweer aan het lopen (varierend van 10-30 uur) om terug te keren naar de safe space....

Voor het eerst een man, naakt liggend,op straat behandeld. Patrick is 26 jaar, heeft een dwarslaesie (door politiekogel) en aids in het laatste (?)stadium. Elke week mag hij een keer langskomen op de kliniek om zijn doorligwonden (tot op het zitbot) te laten verbinden.Ook in zijn knieen en heupen zitten wonden tot op het bot waar als een kraan lichaamsvocht uit lekt. Hij lag in zijn eigen vuil en zijn blaascatheter lag eruit. Maar de gang naar het ziekenhuis kost hem zoveel pijn en moeite dat hij zich liever door ons op straat laat behandelen. Ze nemen hem niet op want doodgaan is een familycase. Maar wat nu als je geen familie hebt? Hij is een ex gangleider en was vroeger een hele kwaaie, ook wel de devil of the street genoemd. Voor het eerst heb ik - toen ik hem voor de eerste keer behandeld had - terug komend in de Mobile Clinic - de ogen uit mijn hoofd gejankt. Ook al was hij een rotzak en weigert hij ziekenhuisbehandeling, in Nederland komt een hond nog beter aan zijn eind dan een mens hier. Nu is het dus elke dag een hele voorstelling op straat. (Sander zei dat hij het idee had midden in een documentaire terecht te zijn gekomen.) Zijn straatvrienden tillen hem in en uit de rolstoel. We doen wat we kunnen, alles verbinden met dikke gazen en zelfs maandverband zodat hij op straat in elk geval op kleine kussentjes ligt, schone dekens zodat hij droog ligt maar het is mensonterend. Je kunt niet begrijpen dat in een stad waar ook luxe is, men gewoon over deze mensen heenstapt en doet of er niks aan de hand is. Geen hospices hier, waar je liefdevol wordt verzorgd.

Zijn maatje die naast hem slaapt was er niet veel beter aan toe. 25 jaar, mager en ontzettend benauwd. We beloven hem morgen om 8.30 uur op te komen halen voor het ziekenhuis. We rijden voor de polikliniek nog naar het Albert Park waar we midden in een gevecht om schoenen vallen. Een jongen met prachtige dreadlocks komt huilend aanrennen. Met een botte klewang is net een stuk uit zijn onderarm gehapt. Het bloed stroomt eruit. Gelukkig geen slagaderlijke bloeding maar we zien wel een spier lopen. Hij kan echter al zijn vingers goed bewegen. Steriliseren dus die wond en drukverband aanleggen. Verder moest er iemand naar de tandarts en kregen we die dag nog een spoedgeval vanuit de safe space waar een jongen van 17 op de grond lag te kronkelen en bloed plaste. Het kwam erop neer dat we alle drie de volgende dag, de gehele dag in het ziekenhuis zaten, elkaar tegenkwamen met rolstoelen, bij loketten, bij ziekenhuis apotheken, bij registraties, balies, emergency´s, toiletten, winkeltjes waar we voer kochten voor de boys, in waitingrooms en in gesprek met bewakers omdat we weer eens ergens stonden-liepen waar we niet behoorden te zijn of omdat we een patient kwijt waren die weer ergens op een toilet bleek te zitten. Je wordt hier behandeld als oud vuil en de verpleegkundigen krijgen bij elke streep op hun schouder ook een extra portie chagrijn erbij. Soms krijg je 2 woorden als antwoord maar vaker een wuivende hand van wegwezen jij. Als je dan met zijn 3en bent wordt het bijna humoristisch.Uiteindelijk was de kies getrokken, lag de jongen van 25 (ook aids, tbc en andere longproblemen) in een bed (opname) en wachtte Andile van 17 op een uroloog, die uit een ander ziekenhuis moest komen. Om 18.15 uur waren we thuis. Later bleek Andile om 21.30 uur het wel mooi te vinden en heeft hij het ziekenhuis verlaten zonder een uroloog te hebben gezien. We vermoeden, doordat ik hem zoveel had laten drinken, dat hij bijna verdronk, hij een niersteen heeft uitgeplast en dat daardoor de klachten in de loop der avond minder werden.

Verder nog (dankzij de sponsoren!!!!) medicijnen gekocht, steekwonden verzorgd, heel veel eten gekocht voor allerlei groepen en babyvoeding voor moeders met kinderen, zwangeren enz, behandeling van slagwonden en bloeduitstortingen door stokken, open armbreuk - dun armpje door spalk- opnieuw verbonden en spalk eraf gehaald, oefenen moet hij enz..

Thuisgekomen in het hostal stap je dan uit de wereld, doucht, gaat pizza eten met wijntje, gaat naar het internetcafé en denkt af en toe aan P. die daar op zijn dekentje op straat ligt op een steenworp afstand van het centrum. Hoe lang nog? Het was een frisse, regenachtige nacht.

Mijn tijd zit er op hier. Na mij weer anderen. Ik zal veel van de kinderen en ook op straat levende volwassenen missen, wij begonnen elkaar een beetje te kennen...... Voor het sponsorgeld dat ik over heb, heb ik de keuze gemaakt om de vier douches te laten afmaken, zodat de kinderen zich ook kunnen wassen in de safe space. Tamara van Be-More heb ik gevraagd dit te controleren.

Ik bof en ga terug naar een eigen schoon huis met lekker bed in veilige omgeving, kinderen (zondagmiddag meteen de verjaardag van Jelle vieren) familie en vrienden.... maar zij.....????

Of ik nog eens terugga? Geen idee, eerst maar eens even laten bezinken en weer tot mij door laten dringen dat ik situaties die allesbehalve normaal zijn, al bijna als normaal ben gaan beschouwen.

Voor mijn be-buddy Trudy: Merci voor alle support!!

Tot snel Anneke