Lieve allemaal,

Na een heerkijk weekend snorkelen in Shimoni bij het mooiste Reef van Kenia in de baai van het eiland Wasini, konden we er weer tegen. Het was of ik in een zeeaquarium zwom, zo mooi. Als eersten waren we van de boot en als laatste klommen we er weer op. De 2e dag gingen we op eigen gelegenheid naar het eiland en werden we onthaald als Vips. Onze eettafel was gedekt met bloemen en de waskom voor de handen bevatte limoenen en bloemen. Je voelt je hier elke keer zo welkom en als men hoort dat we volunteren, dan helemaal. 3 dagen buiten, zwemmen, strand (schaduw!), schelpen zoeken, buiten eten met zeezicht en snorkelen. Wat een luxe!

Na thuiskomst op zondagavond in de oververhitte flat, meteen tas pakken voor maandagochtend bushcamp richting Taveta, door natuurpark Tsavo-West naar de Kilimanjaro. De week was weer net zo heftig als alle andere bushcampweken. Je lacht veel, vooral op de special units (voor lichamelijk- en geestelijk gehandicapten) van de scholen maar nog meer voel je meeleven en verdriet over al die moeilijke levens die je voorbij ziet trekken, al die doodvermoeide moeders, die naast werken op het land, de kinderen verzorgen en dan ook nog een gehandicapt kind verzorgen/dragen (Ik heb ze wel gezien die een kind van 18 of 26 droegen of op de piki-piki = motortaxi meesjouwden). Vaak zeggen ze het ook en zie je de uitgebluste ogen van vermoeidheid.

Nu we verder van Mombasa af waren, zo rond de 160 km, word ik ook weer bevestigd dat er echt iets aan de transportfee moet worden gedaan. Zoveel kinderen die langskomen op het spreekuur, zijn geboekt voor operatie maar komen nooit opdagen omdat ouders de fee niet kunnen betalen. Vanaf Taveta is het bijv. 400 Ksh naar Voi en dan nog 500 Ksh naar Mombasa is samen € 9,-- en dan moeten ze ook weer terug. Moet men voor een grote operatie naar Kijabe, dan is het rond de € 12,-- heen en hetzelfde bedrag voor terug. Gaat er een ouder mee dan is het nog eens het dubbele. Het veroorzaakt ook druk op de spreekuren, want deze kinderen zie je elke maand bij de follow-up en gaan niet van de lijst af omdat ze nog steeds gehandicapt zijn. Op één dag zien we zo al 4 tot 5 kinderen voor wie dat geldt. Kun je nagaan gedurende 4 weken bushcamp.

De oogst van één dag:

Danniel 3 jaar, blind en 2 klompvoetjes. Moeder is alleenstaand en kan kosten voor bus niet betalen. Elke maand komt hij terug met zijn moeder tot hij groot genoeg is om naar een blinden instituut te gaan. Als hij 18 jaar is vervalt de APDK regeling dat de operaties gratis zijn. Volwassenen moeten betalen!

Murice 3 jaar. Van zijn linkerhand zijn de middel- en wijsvinger aan elkaar gegroeid. Sinds 2008 ziet men hem met zijn moeder elke bushcamp op het spreekuur en elk spreekuur vertelt zijn moeder dat ze het geld nog niet heeft. Hij is dus al zo'n 36 keer op het spreekuur geweest, terwijl het een kleine ingreep betreft, nog één keer een nacontrole na 6 weken en dan zou hij van de lijst gehandicapten geschrapt kunnen worden. Klaar!

Meisje van 14 jaar. Verbrand en beperkte beweeglijkheid van arm door littekenweefsel.Vader verdwenen en moeder is hertrouwd. De nieuwe echtgenoot wenst geen geld uit te geven voor dochter uit vorige relatie. Peter Muteti bezoekt hen thuis en schakelt ook werkende zus in. Of het gaat lukken, zullen we op de screeningdag 30 nov. zien.

Jongen 15 jaar, 2 klompvoeten en heel kort onderlijf. Kind van hele oude alleenstaande moeder. Moeder heeft geen cent.

Lilian 10 jaar, nooit geopereerd aan open rug en dus incontinent. Op de speciale unit van een gewone lagere school zit ze met drijfnatte broek en ook haar bank is elke dag doornat. De community gaat nu proberen de transportkosten op te brengen want als puber/jonge vrouw zal ze steeds meer problemen hiermee krijgen.

Tot slot: James 11 jaar. Aan zijn rechter arm zit de hand in een hoek van 90 graden.Sinds 2005 komt hij trouw, samen met zijn moeder, elke 5 weken zijn hand laten zien en komt zijn moeder trouw vertellen dat er geen geld is voor transport.

Voor de meeste van deze kinderen geldt, dat als er geen oplossing komt, zij tot hun 18e langskomen op de spreekuren en dat ze daarna buiten de gratis operatieregeling van APDK vallen, want er zal nooit geld zijn. 2e handskleding kost hier zo'n € 0,30 per kledingstuk en toch kan men zich dat al niet veroorloven, men komt echt aanrennen als wij kleding uitdelen. Uitgedeeld kledingstuk wordt in broek of onder kapotte shirt gepropt en meteen worden er weer handen uitgestoken om 2e kledingstuk te bemachtigen. Het weinige geld dat men heeft gaat op aan eten. Op markten zie je hier overal mensen voedsel zoeken, gevallen boontjes verzamelen om een maaltje bijeen te sprokkelen, ook vuilnisbakken worden grondig doorzocht en op elke vuilstort wonen mensen. Frustrerend!

Volgende week hebben we nog een druk weekje maar daarna wil ik een in het Engels opgesteld proposal gaan maken voor de transportkosten, deze met APDK mensen bespreken en thuis maar kijken of ik nog meer sponsors kan vinden, misschien grote vervoerbedrijven omdat het fondsje zo leeg zal zijn. Han wil ook wel meedoen, al is zij ook nog bezig met het maken van een plan om meer volunteers te werven, vooral voor de special units van de scholen. Zij voelt zich al een echte Keniaan, daar heb ik nog geen last van. Ik bekijk het met iets meer afstand en ben/blijf een nuchtere Hollandse.

De Kilimanjaro gezien! Eerst dik in de bewolking. Hoe krijgen we het voor elkaar. Elke dag 40 graden en strak blauw, behalve de dag dat wij in Njukini -aan de voet van de Kilimanjaro - spreekuur hebben. Wel heet maar bewolkt. Later op de avond kwam toch de top nog uit de wolken. De tocht was weer een ware safari met olifantenkudden vlak langs de weg, apen en zebra's. Genieten in het stof! Ook zijn we verhuisd.(Wat en rotzooi hebben wij in drie maanden tijd verzameld, het paste bijna niet in de taxi) Zitten nu in cottage aan het strand. Zie foto's voor en na. De hemel na de oververhitte kamer die we met zijn 4en moesten delen. Wij zijn de hele dag nu buiten.

Lieve groet Anna en sterkte met de kou en de sneeuw.