Wiki Nne na Tano (Week 4 en 5)

Week 4 begon met 2 dagen bushcamp in de buurt van Kaloleni. Weer door prachtige omgeving gehobbeld in de ambulance en veel dorpjes en kliniekjes bezocht. Zoveel indrukken, niet te beschrijven. Bewondering heb ik voor de vrouw die met een grote jongen van 9 op haar rug naar de kliniek kwam sjouwen. Haar dochtertje droeg de baby op haar rug. De jongen van 9 was als gezonde baby geboren; groeide op tot levendige peuter maar kreeg koorts. Door een arts werd antibiotica injecteerd waar de jongen verkeerd op reageerde; hij raakte in coma. Na 3 jaar kwam hij er zwaar gehandicapt uit. In Nederland is het leven van ouders met een gehandicapt kind al zwaar maar hier hebben de vrouwen het dubbel zwaar. APDK heeft deze jongen nu op de wachtlijst staan voor een aangepaste rolstoel zodat zijn moeder hem iets makkelijker kan vervoeren. Ook de ontmoetingen met vrouwen met zwaar ondervoede kinderen van 1 jaar of ouder met het gewicht van een baby, blijven mij bij. Uitgebluste ogen hebben ze, geen eten voorzichzelf, daardoor geen borstvoeding, gevolg is een kind dat de hele dag huilt van de honger en uiteindelijk overlijdt. Het schrijnende is, dat het plaatsvindt op nog geen 40 km van de grote 5 sterrenhotels aan de kust, waar Europeanen de meest luxe vakanties vieren, inclusief grote voedselbuffetten. Met het sponsorgeld (geld voor eten voor moeder en kind) kan ik nu af en toe wat doen maar ik zie er ook maar een paar; het zijn er zo veel. APDK is er alleen voor de orthopaedische operaties, fysiotherapie, rolstoelen en krukken. De bushcamp ging verder maar wij moesten terug vanaf Mariakani omdat we voor een operatiedag in Portreitz werden verwacht. Dus om 18.30 uur (begonnen 'smorgens om 6 uur!!) een matatu opgezocht die naar Mombasa ging. Het klinkt eenvoudig, maar je moet snel zijn anders zijn ze al weg, bovendien is het al dagen 40 gr. C, er stapt nog een Maasai in met grote gaten in zijn oorlellen, er gaat een kip mee op schoot (zijn kop steekt kakelend uit een zwarte plastic zak), een vrouw met baby op haar rug werkt zich met veel moeite naar binnen en weg racen we. Geen verlichting en scheuren dat die busjes doen. Bij het uitstappen (stikdonker) rijden ze alweer als ik nog met één been in het busje zit. Zo hard mogelijk stop schreeuwen is dan het enige wat je kunt doen en dan ben je blij als je om 20.00 uur weer heel het huis binnenstapt. (Wel eerst 8 trappen op!. We zitten nl op 4 hoog in een klein app.gebouwtje met beneden de apen die de vuilnisbakken elke dag komen controleren op eetbare waar).

De operatiedag was heel bijzonder. Weer om 6 uur op. We keken onze Nederlandse ogen uit. Ramen die open staan, ventilatoren die waaien, bijna doorgeroeste apparatuur, stopkontakten die met een balpoint vastgezet worden (anders vallen ze van de muur), operatiejassen waarvan alle lintjes losgescheurd zijn en met tape worden dichtgeplakt, anaesthesist (zit ook tijdens operatie naar youtube filmpjes te kijken op zijn mobieltje!!) en omloop die elke keer weglopen, geen gesprekken met de patiënten (men laat ook de baby's niet aan de moeders zien!), in en uitlopen van niet steriel personeel, scharen die niet knipten, hechtdraden die braken, naalden die loslieten, mobiele telefoons die de hele dag gaan en nog opgenomen worden ook, een hiv positieve vrouw met bloeding doordat de placenta heeft losgelaten die lopend (met bloedspoor achter zich) zelf naar de operatietafel moet lopen en nog veel meer. Maar de chirurg weet van wanten en werkt keihard met de weinige middelen die hij heeft. Petje af voor de immer vrolijke, positieve dokter Riza. We waren ook meer dan welkom en werden meteen opgenomen in het team (iets te, want we konden meteen aan de bak, baby's opvangen, afzuigen, navelstrengen afbinden, hechtdraden aangeven enz.) en mochten ook mee-eten. Er stonden 4 operaties op het schema maar het werden er 7. Nog drie spoedkeizersneden extra. Geen koffie/thee pauze en een eetpauze van misschien 10 min. Men eet een bord ugalie en direct daarna begint men weer. Van de 4 baby's waren er 3 jongens en 1 meisje. De dikste was meer dan 8 pond (foto) en heet Gregor. Eén van de jongetjes was er slecht aan toe, we kregen hem niet afgezogen en beademd, allemaal ontlasting in zijn longen. Hij werd snel naar andere afdeling gebracht maar heeft het waarschijnlijk niet gehaald. Wij van slag maar de anderen halen hun schouders op en gaan door. Verder werd er een baarmoeder met myoom (vleesboom) verwijderd, een abces uit de blaas verwijderd en wel 8 myomen uit een baarmoeder van een vrouw van 38 gehaald. Het was één en al bult maar verwijderen van de baarmoeder zou ook inhouden dat haar man vertrekt, dus hecht dr Riza de restjes van de baarmoeder maar aan elkaar zodat er theoretisch (werkelijkheid: no way) nog mogelijkheden op een zwangerschap zijn. Vrouwen die geen kinderen kunnen krijgen hebben het hier moeilijk. Het is heel belangrijk!! Na afloop eerst wat gaan drinken bij een tentje aan de weg. We waren wel toe aan ff zitten na een hele dag op operatie klompen te hebben gestaan.

Verder een dag op de markt geweest. Je waant je in een film met al die kleuren en geuren incl. schreeuwende en zwetende evangelisten. Veel kleding gekocht voor kinderen. Afdingen en nog eens afdingen. Tijdens bushcamp komen we zoveel kinderen tegen die geen draad aan hun lijf hebben. We hebben ook nog twee dagen voorlichting gegeven over ontwikkeling van kinderen, afwijkingen bij kinderen, lichamelijk zowel als geestelijk en wat eraan is te doen, door o.a. APDK en de bijzondere scholen. In achtergebleven gebieden hebbenwe de ene dag aan 20 en de volgende dag zelfs aan 30 community- en healthworkers een verhaal van 6 uur gehouden met 10 min. pauze.Aandachtig dat men was, echt heel bijzonder zo graag als de mensen willen leren en willen helpen.Verder denk ik over een fondsje voor vervoer. Nu zijn er in de afgelegen dorpen kinderen die op de lijst staan voor een operatie maar nooit in Portreitz/Mombasa komen omdat de ouders de reiskosten soms oplopend tot € 10,-- (APDK heeft alleen fondsen voor operaties en nabehandeling) niet kunnen betalen. Volgende bushcamp maar eens overleggen met Peter, de fysio.

Liefs Ann

Van Jel bericht dat hij op Zuid Lombok zit en volgende week gymles gaat geven op een schooltje in ruil voor bed en bord rijst en van San dat hij op zoek was naar de big 5 in Hlu Hlu We gedurende vrij weekend in Durban en een heel bijzondere nachtfototocht (niet ongevaarlijk) heeft gemaakt.